จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 750

เจียงชื่อ เป็นภูเขาลูกใหญ่ที่ขวางหน้าเขาเอาไว้ ไม่มีทางข้ามไปได้

"แม่งเอ้ย!"

หยวนหยาเหว่ยกระทืบเท้าด้วยความเคียดแค้น แล้วเก็บหินไร้ค่าก้อนนั้นขึ้นมา เดินกลับไปยังร้านที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ด้วยความโกรธ

เขาไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆ มาถึงก็เอาหินที่ผ่าแล้ววางกระแทกลงบนเคาน์เตอร์

"เถ้าแก่ อธิบายผมมาสิ!"

เถ้าแก่เจ้าของร้านเดินออกมา มองที่หิน แล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง "ผู้จัดการหยวน เป็นอะไรเหรอ?"

"เป็นอะไรงั้นเหรอ? หินที่คุณขายให้ผมเป็นหินไร้ราคาก้อนหนึ่ง ด้านในมีแต่ก้อนหินสีเทา ไม่มีหยกอะไรเลยสักนิด! หินก้อนนี้ขายได้มากสุดก็แค่ห้าพันหยวน แต่คุณกลับขายผมสามล้าน!"

เถ้าแก่หัวเราะ แล้วจงใจถาม "งั้นคุณต้องการให้แก้ปัญหายังไงล่ะครับ?"

"แก้ปัญหายังไงงั้นเหรอ? คืนเงินไง!"

เถ้าแก่ท่าทางสุขใจ

"ผู้จัดการหยวน เสียแรงที่คุณเป็นอยู่ในวงการหินมานานหลายปี ทำไมล่ะ ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์สักนิดเลยเหรอ?"

ประโยคนี้ทำเอาหยวนหยาเหว่ยอึ้งไปเลย

ทำไมเขาจะไม่รู้กฎเกณฑ์ล่ะ?

ซื้อของที่นี่ กฎก็คือเงินมาของไป หลังจากนั้นผู้ซื้อผู้ขายไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก

ถ้าหากคุณจ่ายเงินเพียงเล็กน้อยแต่ได้หยกคุณภาพเยี่ยมมา นั่นหมายความว่าเถ้าแก่ดวงซวย ถ้าหากคุณจ่ายเงินไปมากมายแต่กลับได้ของไร้ราคามา นั่นแสดงว่าคุณโชคร้ายเอง

ที่นี่ สู้กันด้วยสายตาที่เฉียบแหลมกับดวง

ถ้าหากคุณไม่อยากแข่งกันด้วยสายตาที่เฉียบแหลมหรือวัดดวงกัน งั้นคุณก็ตรงไปซื้อหินหยกที่ถูกผ่าออกมาแล้วได้เลย ของพวกนั้นคุณภาพก็ตามราคาที่จ่ายไป ทำธุรกิจกันด้วยความโปร่งใส

ถ้าหากต้องการซื้อหิน งั้นก็ช่วยไม่ได้ จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ที่วางไว้

หยวนหยาเหว่ยเข้าใจกฎเกณฑ์ดี

ถึงได้หงุดหงิดใจอย่างนี้ ที่สำคัญคือถูกหลอกไม่มีชิ้นดี อีกทั้งขายหน้าต่อหน้าฉีเจิ้นด้วย ดังนั้นจึงได้ร้อนรนกระวนกระวายใจแบบนี้