จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 771

บาดแผลนั้นค่อนข้างทำให้คนกลัว หากเอียงเอนไปอีกนิดเดียวก็สามารถทำให้ตายได้เลย!

ดูเหมือนว่าเกาจื้อติ้งจะแน่ใจในติงฉี่ซานเป็นอย่างมาก มันจะต้องเกี่ยวข้องกับบาดแผลนี้แน่ๆ !

จริงอย่างที่คิดไว้ เกาจื้อติ้งขึ้นเสียงสูงและพูดว่า "ในตอนนั้นฉันกับติงฉี่ซานเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกัน เขาได้ไปผิดใจกับอันธพาลกลุ่มหนึ่ง หลังจากเลิกเรียน คนพวกนั้นก็ได้มาดักรอที่หน้าประตูโรงเรียนและติงฉี่ซานเองก็ไม่กล้าเดินออกไป"

"เป็นฉันเองนี่แหละที่ไปให้ท้ายเขาและไปจัดการกับกลุ่มอันธพาลพวกนั้น"

"เป็นฉัน ที่คุมท้ายให้เขาไปก่อน ด้วยเหตุนี้ฉันเลยถูกหนึ่งในอันธพาลพวกนั้นแทงเข้าให้"

"ดูสิ นี่คือบาดแผลที่หลงเหลือมาจากช่วงเวลานั้น หากไม่ใช่เพราะฉันดวงดีล่ะก็คงตายม่องเท่งไปนานแล้ว!ถ้าตอนนั้นแทงเอียงไปอีกนิดเดียว ชีวิตน้อยๆ ของฉันก็คงจะไม่มีอีกแล้วล่ะ"

"แต่ยังไงซะ ในปีนั้นฉันเองก็ต้องนอนติดเตียงเป็นเวลากว่าครึ่งปีเลยล่ะ"

ใส่เสื้อผ้า

เกาจื้อติ้งมองไปที่ติงฉี่ซาน "เพื่อนร่วมชั้นเก่า นายคงลืมเรื่องราวทุกอย่างในตอนนั้นไปหมดจดแล้วสินะ ตอนนี้มาเจอลูกเขยผู้สูงศักดิ์แล้วก็เลยจำฉันไม่ได้งั้นสิ?โอเค ได้!"

ใบหน้าของติงฉี่ซานนั้นไร้เดียงสา "ไม่ใช่นะไอ้เกา ฉันไม่ได้ไม่รู้จักนายซะหน่อย!"

"แล้วทำไมต้องมาทุบตีลูกฉัน ไล่ลูกฉันออกไปทำไม?!"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำประณามของเกาจื้อติ้ง ติงฉี่ซานถึงกับพูดอะไรไม่ออก

ผู้คนที่อยู่ตรงทั้งหมดเงียบกริบ

ติงเมิ่งเหยนก็เพิ่งจะรู้นี่แหละว่าที่แท้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับเกาจื้อติ้งนั้นมีความเกี่ยวข้องกันถึงขั้นนี้ด้วย ไม่แปลกใจเลยที่ติงฉี่ซานจะไม่กล้าที่จะเถียงย้อนเกาจื้อติ้งไป อย่างไรเสียเขาก็คือคนที่ช่วยชีวิตเอาไว้ เป็นพระคุณที่ในชีวิตนี้ก็ไม่สามารถทดแทนได้หมด

เกาจื้อติ้งถอนหายใจออกมาและพูดว่า "ที่ฉันมาในตอนนี้ก็ไม่ได้ต้องการให้ทำอะไรให้หรอก ฉันแค่ต้องการความยุติธรรมก็เท่านั้นเอง"

ติงฉี่ซานถาม "นายต้องการความยุติธรรมอะไรกันล่ะ?"

เกาจื้อติ้งพูด "เพื่อนร่วมชั้นเก่า อย่าพูดว่าฉันไม่ได้ให้โอกาสนายก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันมีทางให้นายสองทาง ทางแรก นายคืนมีดเล่มนั้นที่เป็นหนี้ฉันมา"

มันจะคืนยังไงกัน?

หรือจะให้ติงฉี่ซานถูกมีดแทงงั้นเหรอ?ติงฉี่ซานเองก็อายุมากแล้วจะไปทนไหวได้ยังไงกัน?

ต่อให้เป็นคนหนุ่มสาวเองก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมโดนแทงโดยไร้เหตุผลเช่นนี้

ติงฉี่ซานยิ้มออกมาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "มีดเล่มนั้นจะคืนได้ยังไงกันล่ะ?นายพูดทางที่สองมาเลยว่าคืออะไร"

เกาจื้อติ้งยิ้มเยาะออกมาสามครั้งพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ทางที่สองก็คือให้ลูกเขยผู้สูงศักดิ์ของนายคุกเข่าลงต่อหน้าลูกชายฉัน คุกเข่าคำนับยอมรับความผิดซะ!"

"นี่....."

ทุกคนที่อยู่ในที่นี่ต่างโง่งงไปกันหมด

เห็นได้ชัดว่าเกาจื้อติ้งนั้นต้องการเอาศักดิ์ศรีของลูกชายคืนมา

เกาเหวินเสียงถูกเจียงชื่อทุบตีจนได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งยังถูกไล่ออกจากประตูอีก การกระทำรวดเดียวนี้จะสามารถกล้ำกลืนลงไปได้อย่างไรกัน ดังนั้นเกาจื้อติ้งจึงต้องการเอาศักดิ์ศรีของลูกชายตนเองกลับมา

หากเจียงชื่อยอมคุกเข่าสำนึกผิด เกียรติศักดิ์ศรีของเกาเหวินเสียงก็ถือว่าได้กลับมาแล้ว

เขาคิดว่าเกาเหวินเสียงนั้นจะหาทางหนีจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดเช่นนี้ แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย

เกาเหวินเสียงโบกมือไปมา "ฟังผมพูดให้จบ"

หลังจากนั้นชั่วครู่ เขาเลยพูดต่อ "แต่ว่าที่พ่อของผมพูดมานั้นก็มีเหตุผล การให้เจียงชื่อดื่มเหล้านั้นมันจะถือเป็นการลงโทษได้ยังไงกัน?มันเป็นการดูถูกเขาน่ะสิ! ดังนั้นเหล้าที่ดื่มเพื่อการลงโทษนี้ก็ไม่ควรเป็นเจียงชื่อที่ต้องดื่ม"

ความเจ้าเล่ห์ฉายแววออกมาจากดวงตาคู่นั้นของเขา หลังของทุกคนต่างรู้สึกเย็นวูบวาบไปหมด

ติงเฟิงเฉิงค่อนข้างยึดหลักคุณธรรม เขายกแก้วเหล้าขึ้นและพูดว่า "งั้นฉันจะดื่มแทนเจียงชื่อเอง ช่วยเหลือกันได้ใช่ไหมล่ะ?"

เกาเหวินเสียงหัวเราะเยาะเย้ย "คุณ?คุณเป็นถึงเจ้านายติง ผมทำให้ขุ่นเคืองขัดใจไม่ได้หรอก"

ในที่สุด เจียงชื่อที่เงียบอยู่นานก็ได้ถามว่า "งั้นความหมายของนายคือจะให้ใครมาชดใช้เหล้าแก้วนี้กันล่ะ?"

เกาเหวินเสียงมองไปที่เจียงชื่อ จากนั้นก็เคลื่อนสายตาอย่างช้าๆ มาที่ติงเมิ่งเหยน มุมปากหงายขึ้นเล็กน้อย "ผมต้องการให้ติงเมิ่งเหยนมาดื่มเป็นเพื่อนสักสองสามแก้วเพื่อเป็นการแสดงความขอโทษ มันคงไม่มากเกินไปใช่ไหม?"

บูม!!!

ความโกรธพุ่งทะยานขึ้นมาในใจของเจียงชื่อ ใครก็สามารถมองเห็นได้ว่าดวงตาของเขานั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด

เจตนาฆ่าเพิ่มพูนขึ้น

ติงเฉิงเฟิงถึงกับด่าอย่างดุเดือด "นี่แม่มึงกล้าเล่นลูกไม้หน้าด้านๆ กับพวกเราตระกูลติงงั้นเหรอวะ?ไอ้สัตว์ กูจะฆ่ามึง!"

"เฟิงเฉิง หยุด!" ติงฉี่ซานรีบหยุดติงเฟิงเฉิงที่ต้องการเข้าไปต่อสู้