จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 773

ในมุมมองของเกาจื้อติ้ง เจียงชื่อนั้นเหมือนมีลูกศรปักอยู่บนร่างกาย เป็นเสือที่หายใจรวยรินที่จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำได้เพียงทำให้คนตกใจกลัวแต่ไร้ซึ่งกำลังต่อสู้ใดๆ

อย่างไรก็ตาม พละกำลังของเทพแห่งสงครามชูร่าจะเป็นเหมือนกับสิ่งที่คนประเภทนี้จินตนาการได้อย่างไรกัน?

เจียงชื่อเอื้อมมือวางบนไหล่ของเกาจื้อติ้ง ดวงตาคู่นั้นฉายแววฆ่าออกมาอย่างรุนแรง เขาพูดออกมาอย่างชั่วร้าย "ให้เวลาสามวินาที ออกไปจากบ้านฉันซะ"

เกาเหวินเสียงที่อยู่ด้านข้างไม่พอใจอีกต่อไป

"เฮ้ นายพูดกับพ่อฉันทำไม?"

"วันนี้ถ้าฉันไม่สั่งสอนบทเรียนกับนายล่ะก็นายก็คงจะให้ความสำคัญกับตัวเองมากไปหน่อยแล้วล่ะใช่ไหม?"

เกาเหวินเสียงยังเจ็บแค้นที่สู้กับเจียงชื่อเมื่อครั้งก่อน ปกติไม่มีทางเอาชนะได้เลย ตอนนี้เป็นเช่นนี้แล้วจะไม่กดขี่ข่มเหงได้ไง?

ฆ่าให้ตายตอนที่กำลังบาดเจ็บเนี่ยแหละ!

เกาเหวินเสียงชกเข้าไปที่หน้าของเจียงอย่างไร้ยางอาย แต่ก่อนที่หมัดจะไปถึง เจียงชื่อก็ได้ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะออกไปกระแทกกับท้องน้อยของเกาเหวินเสียงจนลอยข้ามโซฟาและตกลงกับพื้นอย่างจัง

เจ็บปวด!!!

เขาล้มลงกับพื้นพร้อมกับส่งเสียงโอดครวญ

เมื่อเกาจื้อติ้งเห็นลูกชายถูกทุบตีจึงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากและต้องการใช้กำลังต่อสู้กับเจียงชื่อ

แต่ชายชราคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของเทพแห่งสงครามชูร่าได้ยังไงกัน?

เจียงชื่อไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด ใช้เพียงแค่มือบีบไปที่ไหล่ของเกาจื้อติ้งอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเกาจื้อติ้งก็รู้สึกราวกับว่าตนนั้นถูกหนีบไว้ด้วยคีมปากจิ้งจก เจ็บปวดเกินทน ร่างกายทั้งร่างของเขานั้นกำลังจะพังทลายลงในไม่ช้า

เขาเจ็บปวดจนเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด คุกเข่าลงกับพื้นอย่างไร้การขัดขืนใดๆ

"เจ็บ เจ็บ รีบปล่อยฉันสิ!"