จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 790

ในค่ำคืนอันมืดมิด โรงงานอันรกร้าง อาคารสำนักงานเก่าเป็นลายพร้อย

โรงงานเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ไม่โดดเด่น...บริษัทหรงกง

ผู้จัดการใหญ่ซุนเค่เฉินกำลังเดินไปมาในสำนักงาน ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ช่วงนี้บริษัทมีหนี้สินล้นพ้นตัว วัสดุที่ผลิตทั้งหมดล้วนเป็นผลิตภัณฑ์คุณภาพต่ำ ขายไม่ออก

กำลังจะล้มละลาย

ซุนเค่เฉินเคยชินกับการใช้ชีวิตที่ดี รับไม่ได้กับการต้องล้มละลาย หากล้มละลาย ต่อไปเขาจะทำอย่างไร? คนงานมากมายจะไม่ไล่ตีเขาทุกวันเหรอ?

"น่าหงุดหงิดชะมัด!"

สิ่งที่ทำให้เขาปวดหัวมากที่สุด คือการที่เขายังเป็นหนี้พนันอยู่เป็นล้าน ถ้าเขายังไม่คืนเงินก้อนนี้อีก พวกทวงหนี้ก็จะมาหาถึงบ้าน และไม่พ้นถลกหนังตัดเส้นเอ็นเขา

ซุนเค่เฉินเดินไปเดินมา ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

ในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ชายร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู พิงกรอบประตู แล้วเคาะบานประตูที่เปิดอยู่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เมื่อซุนเค่เฉินได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ก็หันกลับมามองอย่างตะลึงงัน

"คุณคือ...ติงหงเหย้า?"

"เฮ้ เพื่อนเก่า นายออกจากคุกแล้วเหรอ?"

"ยินดีด้วย ยินดีด้วย!

ติงหงเหย้าเดินตรงเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงไขว่ห้าง "อย่าเสแสร้งกับผม ผมเพิ่งส่งคนไปแจ้งคุณเมื่อไม่กี่วันก่อน ลืมแล้วเหรอ?"

ซุนเค่เฉินหน้าแดง

เมื่อหลายวันก่อน ติงหงเหย้าได้ส่งคนมาเร่งรัดหนี้ มันเป็นหนี้ก้อนเก่าก่อนที่ติงหงเหย้าจะติดคุก

แต่เดิมทีซุนเค่เฉินคิดว่าเงินก้อนนี้เขาจะทำเงียบๆ หลังจากที่ติงหงเหย้าเข้าคุกไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าติงหงเหย้าจะออกมาอีก และสิ่งที่ทำให้คาดไม่ถึงมากกว่านั้นก็คือ ติงหงเหย้ายังดำรงตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลติงอีก

โชคชะตานั้นมีขึ้นมีลงจริงๆ

เขากระแอมไออย่างเก้อเขิน "เพื่อนเก่า เรื่องนี้ฉันรู้ แต่ช่วงนี้เงินฉันขาดมือนิดหน่อย นายพอจะช่วยได้ไหม..."

ติงหงเหย้ายกมือขึ้น "ไม่มีทางอื่น คืนเงินมาเดี๋ยวนี้ ทั้งหมด 1.12ล้านหยวน ห้ามขาดไปแม้แต่เฟินเดียว"

"ติงเฟิงเฉิง!"

ซุนเค่เฉินสีหน้าเปลี่ยนไป "ติงเฟิงเฉิง? น้องชายของนายเหรอ?"

ติงหงเหย้าพยักหน้า "ใช่แล้ว ฉันก็ไม่อยากปกปิดนาย ฉันกับเขายืนอยู่คนละฝั่งอย่างชัดเจน นายดึงเขามาเป็นตัวตายตัวแทนได้ ไม่เพียงแต่คุ้มครองความปลอดภัยของนาย แต่ยังช่วยกำจัดเสี้ยนหนามในใจฉันให้หมดไปได้ด้วย ถ้าเขาตายไปสักคน พวกเราสองคนก็จะได้กำไรดังหวัง"

ซุนเค่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบตกลง

"หงเหย้า นายบอกมาสิว่าต้องทำยังไงบ้าง?"

ติงหงเหย้ากล่าวว่า "ตอนนี้ติงเฟิงเฉิงได้กู้ยืมเงินจากธนาคารสองร้อยล้านเพื่อสั่งซื้อวัสดุ นายสามารถเซ็นสัญญากับเขา เพื่อหลอกเงินสองร้อยล้านก้อนนี้มาได้"

ซุนเค่เฉินยิ้ม "ติงเฟิงเฉิงไม่ใช่คนโง่ จะหลอกได้ยังไง? ถ้าฉันสามารถขายวัสดุของเขาได้ ฉันก็ขายไปนานแล้ว จะไม่ปล่อยให้เข้าตาจนอย่างในตอนนี้หรอก วัสดุของฉันพวกนั้นล้วนมีคุณภาพต่ำ ขายไม่ออก ถึงจะขายได้ ทางโกดังก็ขายได้ไม่ถึงสองร้อยล้าน แค่ยี่สิบล้านก็เหลือจะทนแล้ว"

"กุญแจสำคัญที่สุดคือ คนงานในโรงงานกำลังกดดันเรื่องหนี้สินและขาดงาน บริษัทภายนอกก็สร้างปัญหาให้ทั้งวัน"

"สถานการณ์เหล่านี้ถ้าติงเฟิงเฉิงมองเห็น เขาต้องหันหน้าเดินจากไป"

"หลอกไม่ได้ หลอกไม่ได้หรอก!"