จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 812

เขาเดินไปที่กองหินอัญมณี สัมผัสทีละก้อน และสัมผัสได้ถึงเสียงสะท้อนของชี่ในหินอัญมณีนั้น

ชี่ในหินอัญมณียิ่งมาก คุณภาพของหินอัญมณีก็จะยิ่งสูงขึ้น

"ก้อนนี้ ใช้ได้" เจียงชื่อโยนหินอัญมณีลงในตะกร้าที่เตรียมไว้

โหวหยังและคนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันและไม่เข้าใจว่าเจียงชื่อใช้เทคนิคอะไรอยู่

ดูเหมือนว่าเจียงชื่อไม่ได้ทำการสังเกตหินอัญมณีให้ดีและไม่ได้ใช้วิธีพิเศษใดๆ เลยด้วยซ้ำ เขาแค่เดินไปมองสักพัก ก็สามารถแยกแยะได้ว่าหินนั้นจะดีหรือไม่?

ดูยังไงก็เป็นพวกมิจฉาชีพ

"ก้อนนี้ก็ใช้ได้" เจียงชื่อหยิบขึ้นมาอีกก้อนหนึ่ง

ใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาก็เลือกหกชิ้นที่ซึ่งมีประสิทธิภาพออกมาได้

โหวหยังขมวดคิ้วแล้วเดินไปที่ตะกร้า จากนั้นหยิบขึ้นมาดูสองชิ้น เมื่อพิจารณาจากความรู้ของเขาแล้ว หินอัญมณีสองก้อนนี้ธรรมดาและไม่มีความพิเศษอะไรเลย

ซึ่งในสถานการณ์ที่มองไม่ออกเลยว่ามันคือหินดีหรือหินเสีย การคัดเลือกแบบนี้จึงเป็นเหมือนการเสี่ยงโชค

แต่ใช้เวลาเพียง 15 นาทีเท่านั้น หินอัญมณี 10 ชิ้นก็ถูกคัดเลือกออกมาเรียบร้อย

เจียงชื่อปัดฝุ่นในมือของเขา "เอาล่ะ คุณเก็บหินอัญมณีสิบก้อนนี้ไว้ แล้วเอาที่เหลือไปขายเลยนะ รับประกันว่าคุณจะไม่ขาดทุน"

"ใช่เหรอ?"

โหวหยังชี้ไปที่หินอัญมณีในตะกร้า "แต่จากที่ผมดูแล้ว หินอัญมณีเหล่านี้ไม่มีชิ้นไหนที่จะขายได้ราคาเลยนะ เจียงชื่อ คุณบอกผมได้ไหมว่าคุณใช้วิธีไหนในการคัดเลือก?"

เจียงชื่อพูดอย่างมีนัยว่า "การที่ผมได้งานนี้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับฝีมือของผมนะ แล้วจะให้ผมบอกเคล็ดลับกับคุณง่ายๆ ได้ยังไง?"

โหวหยังถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "คุณไม่อยากบอก หรือไม่มีอะไรให้บอกครับ?"

เจียงชื่อหันหลังกลับแล้วพูดไปด้วยว่า "ผมจะไม่เสียเวลากับคุณแล้วนะ งานของผมเสร็จสิ้นแล้ว ที่เหลือคุณจัดการต่อเลย"

"เจียงชื่อ!"

"ว่าไงครับ ยังมีอะไรอีกไหม?"

โหวหยังพูดต่อ "ผมจะบอกคุณไว้นะ ผมต่างหากที่เป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของม่อเป่ย คุณเป็นแค่คนนอกอย่ามาขี่หัวผมให้มากไป วันนี้หินที่คุณเลือก ถ้าความบริสุทธิ์ของมันดีอย่างที่ว่าจริงๆ งั้นก็แล้วไป แต่ถ้าไม่ คุณรอออกทะเลได้เลย!"

เจียงชื่อดีดนิ้วของเขา "ผมไม่มีวันออกทะเลแน่นอน ลาก่อนนะ"

เมื่อเห็นเจียงชื่อเดินออกไปอย่างได้ใจ ในใจของโหวหยังก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง สิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดก็คือการถูกแย่งงาน และความสามารถของตนยังถูกตั้งคำถามอีกด้วย ทำงานอยู่ดีๆ ก็มี 'ผู้นำ' คนใหม่ที่ไม่รู้โผล่ออกมาจากไหน

โหวหยังเกลียดเจียงชื่อจนเข้าเส้น

"เรียกคนเอาหินสิบก้อนนี้ไปตัด เดี๋ยวนี้!"

"ครับ!!!"

พูดถูกเหมือนกัน

ช่างตัดหินคนนี้มีประสบการณ์มาหลายสิบปีแล้ว เขาไม่ผิดพลาดแน่นอน

ดูเหมือนว่าเจียงชื่อจะมีความสามารถจริงๆ

"พอละ คุณลงไปได้แล้ว" โหวหยังพูด

ช่างตัดหินหันเดินออกไป

โหวหยังเอนหลังพิงเก้าอี้ ในใจก็เต็มไปด้วยความทุกข์ เขาไม่มีวันเข้าใจได้ว่าเจียงชื่อจะเก่งขนาดนี้

"พระเจ้าครับ ทำไมใจร้ายกับผมขนาดนี้"

"หรือว่าจะให้เจียงชื่อกดขี่ผมไปตลอดชีวิตหรือ?"

"น่าเจ็บใจ น่าเจ็บใจจริงๆ!!!"

โหวหยังทุบเก้าอี้ของเขาและในใจก็เต็มไปด้วยความทุกข์

ในเวลานี้ เลขาเข้ามาพูดกับเขาว่า "ผู้จัดการหยังครับ เราจะปล่อยให้เจียงชื่อทำตามใจชอบไม่ได้นะครับ วันนี้เราก็เห็นสีหน้าความได้ใจของมันแล้ว มันเป็นแค่คนนอก แต่มาอวดดีต่อหน้าพวกเราแบบนี้ แล้วพวกเราจะอดทนกับมันทำไมครับ?"

โหวหยังแบมือสองข้างออก "แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ? ก็มันเก่งจริงๆ นะ"

"เก่งจริงงั้นเหรอครับ? ฮ่า ๆ!" เลขายิ้มอย่างชั่วร้าย "เอาความเท็จไปแทนที่ความจริง เอาความจริงไปแทนที่ความเท็จ ต่อให้มันจะเก่งสักแค่ไหน แค่เราคิดหาวิธี เราจะจัดการมันได้อยู่แล้วครับ!"