จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 860

ในเวลาเดียวกัน

หนึ่งในซัพพลายเออร์รายใหญ่สามราย สื่อเจิ้งกางเพิ่งจะนั่งลงบนโต๊ะทำงานนับเงินอยู่ สายตาพลางมองไปยังเช็คเป็นตั้งใบใหม่เอี่ยม สื่อเจิ้งกางปลื้มใจจนปากหุบไม่ลง

เขายิ้มตาหยี พร้อมเอ่ยพึมพำกับตัวเอง: "แปดร้อยล้านเลยนะ แปดร้อยล้าน เหวยซือนายนี่สละผลประโยชน์ของตนเพื่อคนอื่นจริงๆ เลยนะ มีจิตใจอุทิศตนจริงๆ "

"คราวนี้ฉันถือว่ารวยระเบิดแล้ว ใช้จ่ายยังไงก็ไม่หมดแล้ว"

สื่อเจิ้งกางได้คิดจินตนาการว่าจะขยายอาณาเขต ขยายช่องทางการส่งสินค้าให้กว้างขึ้น แล้วกลายเป็นซัพพลายเออร์อันดับหนึ่งในเขตเจียงหนานได้อย่างไรเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นก็ทำให้ซัพพลายเออร์รายอื่นย่อยยับลงตามๆ กันให้หมด

รอเมื่อเขากลายเป็นซัพพลายเออร์อันดับหนึ่งของวงการธุรกิจแล้ว เช่นนั้นคิดจะทำอะไรก็ทำตามใจอยากมิใช่หรือ?

ถึงเวลาก็กินเงินจากการขายหิน และจากร้านขายเครื่องประดับไปพร้อมกัน ทั้งสองกิจการต่างได้ผลประโยชน์ คงหารายได้มาให้ตัวเองได้เป็นกอบเป็นกำแล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข สื่อเจิ้งกางกำลังตื่นเต้นจนอยากจะเต้นระบำขึ้นมา

กำลังมีความสุขอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาเสียดหู สื่อเจิ้งกางรีบนำเงินเก็บเข้าไปในลิ้นชักทันที "เข้ามา"

ประตูถูกผลักเปิดออก

ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด หยางเฉินถือเอกสารหนาปึ้กเข้ามาหนึ่งฉบับเดินเข้ามา

"เจ้านาย"

"อืม เสี่ยวหยาง มาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ?"

หยางเฉินเอ่ยด้วยสีหน้าซีดเซียว: "สองวันนี้เกิดเรื่องเล็กน้อยที่บริษัท ผมคิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องรายงานให้ท่านทราบอย่างละเอียดครับ"

สื่อเจิ้งกางขมวดคิ้ว บริษัทเพิ่งจะได้รายได้มาแปดร้อยล้าน ผลประกอบการก็พุ่งสูง ตอนนี้หงยุ่นที่เป็นผู้นำเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

"พูดมา"

หยางเฉินเปิดเอกสารหนึ่งวางบนโต๊ะของสื่อเจิ้งกาง "เจ้านายครับ เชิญท่านดู"

สื่อเจิ้งกางหยิบขึ้นมากวาดสายตาอ่าน

"หืม? ทำไมบริษัทเครื่องประดับเหล่านี้ถึงได้เปลี่ยนใจทั้งหมดกะทันหันแบบนี้ล่ะ?"

หยางเฉินพยักหน้า "ใช่ครับ บริษัทเครื่องประดับที่เซ็นสัญญาซื้อหินจากบริษัทเราแต่ก่อน ต่างก็เปลี่ยนใจหมดไม่เซ็นแล้ว ไม่เพียงแต่เท่านี้นะครับ บริษัทที่เดิมมีความประสงค์ที่จะร่วมมือ ช่วงนี้ต่างก็ขาดการติดต่อไปตามๆ กันเหมือนกัน"

"กระทั่งว่าบริษัทที่ร่วมมือกันมาเนิ่นนานแล้วบางราย ช่วงนี้ก็เลือกที่จะกำหนดข้อจำกัดกับพวกเราด้วยครับ"

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

สื่อเจิ้งกางเอ่ยสอบถาม: "ถูกอีกสองบริษัทแย่งลูกค้าไปแล้วใช่หรือเปล่า?"

เรื่องราวลักษณะนี้มักจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

หยางเฉินส่ายหน้า "ไม่ใช่ครับ สายสืบของผมรายงานว่า สถานการณ์ของซัพพลายเออร์อีกสองรายก็คล้ายคลึงกับเรา สถานการณ์ของพวกเขาก็ไม่ดีเหมือนกันครับ"

นี่มันช่างแปลกเหลือเกิน

ในเมื่อไม่ใช่เพราะอีกสองรายนั้นแย่งลูกค้าไป เช่นนั้นเพราะอะไรลูกค้าที่คุยตกลงกันไว้ดิบดีจึงได้เปลี่ยนใจกะทันหันเช่นนี้ได้? กระทั่งว่าไม่มีแม้แต่ความประสงค์ที่จะเจรจา

เวลานี้ หยางเฉินกัดริมฝีปาก เอ่ยด้วยความลำบากใจ: "เจ้านายครับ ผมคิดว่าคนคนนั้นกำลังเล่นไม่ซื่อ"

"คนคนนั้นงั้นเหรอ? ใคร?"

"ไอ้เจียงชื่อนะไอ้เจียงชื่อ แกคิดว่าเมื่อเอาบริษัทเครื่องประดับน้อยใหญ่มาร่วมมือกัน ไม่ซื้อสินค้าของพวกเราแล้วจะสามารถควบคุมพวกเราได้อย่างนั้นเหรอ?"

"เฮอะ ไอ้โง่เอ๊ย!"

"สินค้า 95% ในเขตเจียงหนานทั้งหมด อยู่ในมือพวกเราหมด"

"ถ้าไม่นำเข้าสินค้าจากพวกเราทั้งสาม แล้วพวกแกจะไปนำเข้าสินค้าได้จากที่ไหนได้? เครื่องประดับดาวฤกษ์เป็นกิจการใหญ่ บางทีอาจจะรับมือไหว แต่บริษัทอื่นล่ะจะรับมือไหวไปได้นานแค่ไหน? ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก็คงต้องร้องไห้มาขอร้องฉันแล้วละ!"

"แข่งกับฉันงั้นเหรอ นายรนหาที่ตายเองนะ"

ตามที่สื่อเจิ้งกางมอง เขาไม่มีเหตุผลใดที่จะพ่ายแพ้เลย

ถึงอย่างไรเงินแปดร้อยล้านก็สามารถทำให้เขารับมือไปได้นานมาก ไม่มีการค้าขายก็ไม่เป็นไร อีกอย่างสินค้าก็อยู่ในมือของเขา บริษัทเครื่องประดับเหล่านั้นทำได้เพียงฟังคำปรับเปลี่ยนจากเขาต่างหาก

ร่วมมือกันควบคุมซัพพลายเออร์เช่นนั้นหรือ?

คิดเพ้อฝันทั้งนั้น

ได้เวลากินก็ไป ได้เวลากินดื่มก็ดื่มไป สื่อเจิ้งกางไม่เห็นเจียงชื่ออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

เขาคิดคำนวณเวลาคร่าวๆ : เจ็ดวัน

อย่างมากสุดก็เจ็ดวัน บริษัทเครื่องประดับเหล่านั้นก็จะต้องย้อนกลับมาขอร้องเขา แล้วร่วมมือกับเขาเป็นหนึ่งเดียวกันแน่ เมื่อถึงเวลานั้นทุกคนก็ร่วมมือกันควบคุมเจียงชื่อ รวมถึงเครื่องประดับดาวฤกษ์

"เจียงชื่อ แกทำฉันโมโหแล้วนะ"

"ตอนนี้ ต่อให้แกจะมาขอร้องวิงวอนฉันก็ไม่ได้ผลหรอก หึหึ!"