จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 870

สถานที่งานกล่าวสุนทรพจน์ครั้งนี้ไม่ใหญ่และไม่เล็ก จัดขึ้นที่ห้องโถงบรรยายของวิทยาลัยแพทยศาสตร์ ในห้องโถงสามารถบรรจุคนได้สามร้อยกว่าคน

ในห้องโถงมีคนนั่งเต็มไปหมด ซึ่งทุกที่นั่งมีคนนั่งทั้งหมด

คนมาร่วมงานเยอะมากๆ

เจียงชื่อเข้ามาร่วมปะปนข้างในด้วยสถานะของอาจารย์ เนื่องจากคนในมหาวิทยาลัยค่อนข้างเยอะ ไม่มีใครที่จะสนใจเจียงชื่อเป็นพิเศษ เขาเข้าไปนั่งตำแหน่งของอาจารย์โดยไม่ปิดบังใดๆ

ทังเจียเหวินอธิการบดีนั่งอยู่แถวหน้าสุดพร้อมด้วยผู้บริหารของมหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่ง รอสือควนขึ้นมาบนเวที

ในห้องโถงเต็มไปด้วยคนนั่งเต็มไปหมด พร้อมผู้คนกระซิบกระซาบใส่หูกันเต็มไปหมด

"ได้ยินว่าสือควนคนนี้คือหัวหน้าใหญ่ของวงการแพทย์ ชื่อเสียงโด่งดังมาตลอด ไม่เคยได้มีโอกาสได้เจอหน้าคร่าตากันได้เลย ในที่สุดวันนี้ก็จะได้เบิกตากว้างแล้ว"

"ไขว่คว้าโอกาสเอาไว้เถอะ สือควนมีความรู้การแพทย์ที่ก้าวหน้ามากที่สุด การที่ได้ฟังคาบเรียนจากเขาสักหนึ่งคาบ เป็นความโชคดีของพวกเราที่ปฏิบัติสั่งสมมาแปดชาติ!"

"แต่ว่าแปลกมากเลยนะ ทำไมคุณสือควนอยู่ๆ ถึงมากล่าวสุนทรพจน์ที่มหาลัยพวกเราทั้งที่ยุ่งขนาดนี้ด้วยล่ะ?"

"ไม่รู้สิ เหมือนว่าจะฉุกขึ้นมาได้ในทันที และทั้งได้ยินมาว่าผลักดันคนรุ่นหลัง ถึงยังไงก็ลึกลับซับซ้อนมากอยู่ดี"

ขณะที่ทุกคนต่างก็ถกเถียงกันอยู่นั้น พิธีกรก็เดินขึ้นมาบนเวที

เธอหยิบไมโครโฟนขึ้นมา ยิ้มแล้วเอ่ยว่า: "กราบเรียนผู้บริหาร คณะอาจารย์ และนักศึกษาที่เคารพรักทุกท่าน สวัสดียามบ่ายค่ะ"

น้ำเสียงของเธอดังขึ้น ทุกคนจึงได้เงียบลงในทันที

พิธีกรเอ่ยต่อว่า: "วันนี้ ทางมหาลัยเราเป็นเกียรติได้เรียนเชิญผู้นำด้านวงการแพทย์เขตเจียงหนาน คุณหมอสือ สือควน ในการมากล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับการแพทย์ให้พวกเราทุกคนได้รับฟังกัน นี่ถือเป็นเกียรติของทางมหาวิทยาลัยเราจริงๆ ค่ะ ทุกคนจะต้องรักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดีนะคะ กอบโกยเอาวิชาความรู้ด้านการแพทย์จากคุณหมอสือเยอะๆ เพื่อถวายกำลังเรากับประเทศชาติราษฎรในอนาคตอันใกล้นี้!"

"ลำดับต่อมา ขอเรียนเชิญคุณหมอสือขึ้นเวที เพื่อกล่าวสุนทรพจน์ให้กับทุกท่านค่ะ"

สิ้นเสียงกล่าวเรียนเชิญ ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงก็ปรบมือเสียงดังขึ้นมา

เมื่อครึ่งชั่วโมงแรก คำพูดเกินครึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาทางการแพทย์เลย ล้วนเป็นคำพูดไร้สาระที่จอมปลอมทั้งนั้น

ทว่าที่ห้องโถงกลับคึกคักขึ้นมาเสียอย่างนั้น

กระทั่งมีนักศึกษาสาวที่อ่อนไหวง่าย ประทับใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม

เจียงชื่อพิงพนักเก้าอี้ มองสือควนที่กำลังแสดงอยู่บนเวทีด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ รอคอยช่วงเวลาที่เขาเผยหางจิ้งจองของตัวเองออมา

เจียงชื่อเชื่อว่า วันนี้สือควนไม่มีทางมาเพื่อปลุกใจนักศึกษาแน่

ไอ้คนตระหนี่ที่แสวงหาแต่ผลประโยชน์อย่างเขา จะมีจิตใจดีขนาดนั้นได้อย่างไร?

"สือควน แกคิดจะทำอะไรกันแน่?"

"ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว!"