จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 871

หลังจากสร้างแรงบันดาลใจอันน่าประทับใจไปนานแล้ว สือควนค่อยเริ่มการกล่าวสุนทรพจน์การแพทย์อย่างเป็นทางกัน

ไม่พูดไม่ได้ ว่าในจิตใจของสือควนนั้นมีความไม่ประสงค์ดีอยู่บ้าง เขาอธิบายความรู้เกี่ยวกับการแพทย์ที่มีความหมายลึกซึ้งโดยใช้ภาษาที่เรียบง่ายให้นักศึกษาฟัง

แม้จะเห็นได้ชัดว่ามีหลายส่วนที่ยังกักเก็บไว้อยู่ ทว่าจากสิ่งที่เขาอธิบายเหล่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับให้นักศึกษาในห้องโถงรับความรู้ไป

ต่อให้เจียงชื่อก็ฟังเข้าหูเหมือนกัน ก็ไม่พูดไม่ได้ว่าเขาเองก็ได้รับความรู้ใหม่ๆ ไปไม่น้อยเหมือนกัน

"สือควนคนนี้มีความสามารถอยู่เหมือนกันนะ"

"หรือว่าจะมาทำเรื่องดีเฉยๆ บ่มเพาะคนรุ่นหลังจริงๆ"

เจียงชื่อมองดูต่อไปเงียบๆ เขารู้จักนิสัยของสือควนเป็นอย่างดี ไม่มีทางเรียบง่ายเช่นนั้นแน่นอน

ในที่สุด หลังจากที่กล่าวไปสองชั่วโมง งานกล่าวสุนทรพจน์ก็ดำเนินเข้าสู่ช่วงสุดท้าย

สือควนเอ่ยว่า: "เมื่อครู่ผมได้กล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงที่การแพทย์มีต่อร่างกายมนุษย์ ตอนนี้ผมจะให้ทุกคนได้ดูสิ่งที่คล้ายคลึงกัน คือยาตัวหนึ่งที่ผมวิจัยออกมาในช่วงนี้ สามารถเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของมนุษย์เราได้"

สิ้นเสียง เขาก็ปรบมือ สือเหวินปิ่ง ลูกชายของเขาก็ยกถาดหนึ่งเดินขึ้นมา บนถาดนั้นมียาหลากหลายชนิดวางอยู่

สือควนเอ่ยต่อว่า: "อีกจุดประสงค์หนึ่งที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ ก็คือแยกจ่ายยาใหม่นี้ให้กับทุกคน"

ทุกคนต่างก็หวาดกลัว

นี่มันผิดปกตินะ ทำไมฟังดูแปลกประหลาดเช่นนี้ล่ะ? กล่าวสุนทรพจน์ก็ต้องกล่าวไป เหตุใดถึงต้องมาขายยาด้วย?

หรือว่าสือควนเองก็เหมือนคนขายหนังสือ ที่พอมาถึงก็กล่าวสุนทรพจน์นานแสนนาน ทำให้คุณซึ้งน้ำตาไหล จากนั้นก็ค่อยขายหนังสือให้คุณอย่างนั้นหรือ? เมื่อดูผิวเผินแล้วเป็นการกล่าวสุนทรพจน์ แต่ความเป็นจริงคือการขายหนังสือ?

สือควนมาครั้งนี้เป้าหมายไม่ใช่การกล่าวสุนทรพจน์ แต่มาเพื่อขายยาเช่นนั้นหรือ?

พูดกันตามหลักการแล้วไม่สมควร สือควรมีเงินร่ำรวยขนาดนั้น ไม่มีทางทำเรื่องที่ต่ำช้าน่าเบื่อแบบนี้ได้

ภายใต้การสับสนงงงวยของทุกคน ยานั่นก็ถูกแจกจ่ายไปทีละน้อย จ่ายให้กับมือของทุกคน

สือควนเอ่ยว่า: "ทุกคนไม่ต้องห่วงเลยนะ คนอย่างสือควนไม่ใช่ประเภทนักต้มตุ๋นขายยาพวกนั้น ยาพวกนี้มอบให้ทุกคนฟรีๆ เลย ถือว่าเป็นน้ำใจจากผมนะครับ"

เมื่อพูดมาเช่นนี้แล้ว ทุกคนจึงเปิดใจกว้าง

"ที่แท้ก็เป็นน้ำใจของหมอสือนี่เอง เมื่อกี้ฉันเกือบเข้าใจเขาผิดซะแล้ว ผิดไปแล้วๆ"

"หมอสือนี่ช่างเป็นคนจิตใจดีที่สุดในโลกที่จริงๆ เลยนะ ไม่เพียงแต่สอนความรู้ให้พวกเรา แถมยังแจกจ่ายยาใหม่ที่ทำให้ร่างกายแข็งแรงกับพวกเราอีก ดีสุดๆ ไปเลยจริงๆ "

"ขอบคุณคุณหมอสือด้วยนะ"

ทั้งนักศึกษาและคณะครูของวิทยาลัยแพทยศาสตร์ต่างก็เอ่ยแสดงการขอบคุณสือควน ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มใจ

บนเวที สือควนนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูทุกคนที่อยู่ล่างเวที ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สีหน้าปลาบปลื้ม แลดูเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่จิตใจดีคนหนึ่ง มองไม่ออกถึงความประสงค์ร้ายแม้แต่น้อย

ยาของหมอสือมีปัญหา? พูดมาจากที่ไหนกัน?

สือควนลุกยืนจ้องเจียงชื่อตาเขม็ง "ผู้จัดการเจียง คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นที่นี่นะ ยาของผมมีปัญหาตรงไหน? วันนี้คุณต้องอธิบายมาให้ผมฟังอย่างมีหลักการ ไม่งั้นก็อย่าหวังที่จะออกไปจากประตูใหญ่นี้!"

เจียงชื่อแสยะยิ้ม

เขาลุกขึ้นยืนเช่นกัน ชูยาที่อยู่ในมือขึ้นมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: "ยาตัวใหม่ที่สือควนวิจัยออกมา อ้างว่าทำให้ร่างกายแข็งแรง ส่งเสริมภูมิคุ้มกันของร่างกายคนเรา ทั้งหมดเป็นการโม้ทั้งนั้น"

"ยาตัวนี้ทำให้ร่างกายของคนเราแข็งแรงขึ้นได้ภายในเวลาอันรวดเร็วจริงๆ แต่ทุกคนรู้ไหมว่ามันเกิดขึ้นจากหลักการอะไร?"

เขากวาดสายตามองรอบๆ ไม่มีใครตอบ

ไม่มีใครตอบได้เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว แม้แต่ส่วนประกอบของยาทุกคนก็ยังไม่รู้เลย และยังไม่เคยได้ลองกินจะไปทราบหลักการในนี้ได้อย่างไร?

ทว่าเจียงชื่อไม่ใช่

เขาที่ได้เรียนรู้แก่นแท้ของยาจีนจากนายท่านซินจื่อหมินจากคลินิกเหรินจื้อ ได้ฝึกฝนจนทำให้จมูกของเขาไวต่อกลิ่นเสียยิ่งกว่าสุนัข ขอเพียงได้ดมกลิ่น ก็จะทราบอย่างชัดเจนว่าส่วนประกอบของยานั้นคืออะไร

รวมถึงทราบสัดส่วนของสารประกอบ ทำให้เจียงชื่อทราบชัดเจนยิ่งขึ้นเกี่ยวกับสรรพคุณของตัวยานี้

เขาเอ่ยต่อว่า: "ยานี้เดิมไม่สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของคนเราได้เลย แต่ว่า มันสามารถปรับสมรรถภาพร่างกายของคนเราได้ ทำให้เมแทบอลิซึมแข็งแรงขึ้น ทำให้ร่างกายของคนเราแข็งแรงขึ้นได้ภายในเวลาอันสั้น"