จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 871

หลังจากสร้างแรงบันดาลใจอันน่าประทับใจไปนานแล้ว สือควนค่อยเริ่มการกล่าวสุนทรพจน์การแพทย์อย่างเป็นทางกัน

ไม่พูดไม่ได้ ว่าในจิตใจของสือควนนั้นมีความไม่ประสงค์ดีอยู่บ้าง เขาอธิบายความรู้เกี่ยวกับการแพทย์ที่มีความหมายลึกซึ้งโดยใช้ภาษาที่เรียบง่ายให้นักศึกษาฟัง

แม้จะเห็นได้ชัดว่ามีหลายส่วนที่ยังกักเก็บไว้อยู่ ทว่าจากสิ่งที่เขาอธิบายเหล่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับให้นักศึกษาในห้องโถงรับความรู้ไป

ต่อให้เจียงชื่อก็ฟังเข้าหูเหมือนกัน ก็ไม่พูดไม่ได้ว่าเขาเองก็ได้รับความรู้ใหม่ๆ ไปไม่น้อยเหมือนกัน

"สือควนคนนี้มีความสามารถอยู่เหมือนกันนะ"

"หรือว่าจะมาทำเรื่องดีเฉยๆ บ่มเพาะคนรุ่นหลังจริงๆ"

เจียงชื่อมองดูต่อไปเงียบๆ เขารู้จักนิสัยของสือควนเป็นอย่างดี ไม่มีทางเรียบง่ายเช่นนั้นแน่นอน

ในที่สุด หลังจากที่กล่าวไปสองชั่วโมง งานกล่าวสุนทรพจน์ก็ดำเนินเข้าสู่ช่วงสุดท้าย

สือควนเอ่ยว่า: "เมื่อครู่ผมได้กล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงที่การแพทย์มีต่อร่างกายมนุษย์ ตอนนี้ผมจะให้ทุกคนได้ดูสิ่งที่คล้ายคลึงกัน คือยาตัวหนึ่งที่ผมวิจัยออกมาในช่วงนี้ สามารถเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของมนุษย์เราได้"

สิ้นเสียง เขาก็ปรบมือ สือเหวินปิ่ง ลูกชายของเขาก็ยกถาดหนึ่งเดินขึ้นมา บนถาดนั้นมียาหลากหลายชนิดวางอยู่

สือควนเอ่ยต่อว่า: "อีกจุดประสงค์หนึ่งที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ ก็คือแยกจ่ายยาใหม่นี้ให้กับทุกคน"

ทุกคนต่างก็หวาดกลัว

นี่มันผิดปกตินะ ทำไมฟังดูแปลกประหลาดเช่นนี้ล่ะ? กล่าวสุนทรพจน์ก็ต้องกล่าวไป เหตุใดถึงต้องมาขายยาด้วย?

หรือว่าสือควนเองก็เหมือนคนขายหนังสือ ที่พอมาถึงก็กล่าวสุนทรพจน์นานแสนนาน ทำให้คุณซึ้งน้ำตาไหล จากนั้นก็ค่อยขายหนังสือให้คุณอย่างนั้นหรือ? เมื่อดูผิวเผินแล้วเป็นการกล่าวสุนทรพจน์ แต่ความเป็นจริงคือการขายหนังสือ?

สือควนมาครั้งนี้เป้าหมายไม่ใช่การกล่าวสุนทรพจน์ แต่มาเพื่อขายยาเช่นนั้นหรือ?

พูดกันตามหลักการแล้วไม่สมควร สือควรมีเงินร่ำรวยขนาดนั้น ไม่มีทางทำเรื่องที่ต่ำช้าน่าเบื่อแบบนี้ได้

ภายใต้การสับสนงงงวยของทุกคน ยานั่นก็ถูกแจกจ่ายไปทีละน้อย จ่ายให้กับมือของทุกคน

สือควนเอ่ยว่า: "ทุกคนไม่ต้องห่วงเลยนะ คนอย่างสือควนไม่ใช่ประเภทนักต้มตุ๋นขายยาพวกนั้น ยาพวกนี้มอบให้ทุกคนฟรีๆ เลย ถือว่าเป็นน้ำใจจากผมนะครับ"

เมื่อพูดมาเช่นนี้แล้ว ทุกคนจึงเปิดใจกว้าง

"ที่แท้ก็เป็นน้ำใจของหมอสือนี่เอง เมื่อกี้ฉันเกือบเข้าใจเขาผิดซะแล้ว ผิดไปแล้วๆ"

"หมอสือนี่ช่างเป็นคนจิตใจดีที่สุดในโลกที่จริงๆ เลยนะ ไม่เพียงแต่สอนความรู้ให้พวกเรา แถมยังแจกจ่ายยาใหม่ที่ทำให้ร่างกายแข็งแรงกับพวกเราอีก ดีสุดๆ ไปเลยจริงๆ "

"ขอบคุณคุณหมอสือด้วยนะ"

ทั้งนักศึกษาและคณะครูของวิทยาลัยแพทยศาสตร์ต่างก็เอ่ยแสดงการขอบคุณสือควน ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มใจ

บนเวที สือควนนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูทุกคนที่อยู่ล่างเวที ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สีหน้าปลาบปลื้ม แลดูเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่จิตใจดีคนหนึ่ง มองไม่ออกถึงความประสงค์ร้ายแม้แต่น้อย