จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 872

"แต่ว่าผลที่จะตามมารุนแรงมาก!"

"ลองคิดๆ ดูสิ ร่างกายของของเราถูกใช้งานเกินเลเวลในช่วงเวลาอันสั้น สมรรถภาพของร่างกายก็จะสับสน หลังจากที่แข็งแรงในเวลาอันสั้นผ่านไปแล้ว ก็จะอ่อนแอลงเป็นอย่างมาก และในช่วงเวลานี้เองไม่ว่าจะเป็นเชื้อโรคต่างๆ ก็จะแฝงด้วยเข้ามาได้"

"ถ้าอาการไม่หนัก ก็เป็นแค่หวัดหรือมีไข้ แต่ถ้ารุนแรง นั่นมันเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตได้เลยนะ!"

คำพูดนี้ราวกับเป็นเครื่องจุดประกายความคิด ทำเอาคณะอาจารย์และนักศึกษาที่อยู่ในห้องโถงต่างก็ขนลุกขนชันขึ้นมาทันที

บนเวที สีหน้าของสองพ่อลูกตระกูลสือดูไม่จืด

การที่ถูกเปิดเผยสรรพคุณแฝงของยาต่อหน้าผู้คนนั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอันใด กระทั่งอาจทำให้สูญเสียชื่อเสียงไปได้

เจียงชื่อวางยาลง เขารู้ตั้งนานแล้วว่าคนนิสัยอย่างสือควนไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่ถวายจิตวิญญาณต่อสังคมขนาดนั้น และเป็นอย่างที่คิดไม่ผิด สือควนมาที่มหาวิทยาลัยนี้ก็มีเจตนาชั่วแอบแฝงจริงๆ

ภายในห้องโถงกลายเป็นบรรยากาศที่อึดอัดไปทันที

สือควนเอ่ยอันใดไม่ออก สีหน้าแดงก่ำ อยากที่จะแก้ตัวแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากไหน

สือเหวินปิ่งที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมา: "เจียงชื่อ คุณเป็นแค่คนขายเครื่องประดับที่ขายหินเพื่อผลกำไรเท่านั้น คุณจะไปมีความรู้ทางการแพทย์ได้ยังไง? อย่ามาคุยโวโอ้อวดอยู่ที่นี่นักเลย!"

"พ่อของฉันเป็นถึงผู้นำในวงการแพทย์นะ ท่านวิจัยตัวยาอย่างละเอียดมาตั้งหลายสิบปี คนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างคุณจะมาเทียบได้งั้นเหรอ?"

"คุณรู้หรือไงว่าสัดส่วนขององค์ประกอบยาคือเท่าไรน่ะ มาคุยโวอยู่นี่อยู่ได้?"

สือเหวินปิ่งมองไปยังผู้อำนวยการ ทังเจียเหวิน "อธิการบดีทัง ขอให้ท่านเป็นธรรมด้วยเถอะครับ!"

เจียงชื่อยื่นมือกระตุกแขนเสื้อ มองไปยังทังเจียเหวินเช่นกัน เอ่ยว่า: "อธิการบดีทัง คนเขาให้คุณให้ความเป็นธรรม คุณก็ทำซะหน่อยเถอะครับ"

ทั้งอาจารย์และนักศึกษาต่างก็มองมายังทังเจียเหวิน

มีสายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ หากทังเจียเหวินไม่พูดอะไรสักอย่าง เพื่อเป็นการตัดสิน เกรงว่าคงจะไม่ได้

เขาหยิบตัวยาแล้วลุกขึ้น มองสือควน แล้วก็มองเจียงชื่อ สองตาหรี่ลง ราวกับกำลังคิดวิเคราะห์อันใดอยู่

หลังจากเงียบไปนาน คำถามแรกที่เขาถามก็คือ: "ผู้จัดการเจียง คุณเข้ามาปะปนในที่นั่งอาจารย์ของวิทยาลัยแพทยศาสตร์เราได้ยังไงครับ?"

นี่มัน...

เจียงชื่อยิ้มแห้ง นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับการตัดสินเรื่องตัวยาด้วยหรือ?

แน่นอนว่าเขาคงไม่มีทางที่จะเอ่ยชื่อของตำรวจเซี่ยเมิ่งจื้อออกมาได้ ดังนั้นจึงพูดไปทั่วว่า: "ผมได้ยินมาว่าวันนี้จะมีการกล่าวสุนทรพจน์ที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับการแพทย์ ผมสนใจเรื่องการแพทย์ก็เลยมาโดยไม่ได้รับเชิญครับ"

"มาโดยไม่ได้รับเชิญงั้นเหรอ?" ทังเจียเหวินพยักหน้า ชี้ไปยังประตูว่า: "ถ้างั้นคุณไปได้แล้วละ"

อะไรนะ?

เจียงชื่อขมวดคิ้ว "อธิการบดีทัง นี่คุณกำลังไล่แขกงั้นเหรอ?"

ทังเจียเหวินยิ้ม "หรือว่าผมพูดไม่ชัดเจนพองั้นเหรอ?"

"ถ้างั้นคุณก็ยอมรับในตัวสือควนอย่างนั้นเหรอ?"

"นี่ยังต้องถามอีกเหรอ?"

หยุดไปสักครู่ ทังเจียเหวินเอ่ยต่อ: "หมอสือเป็นผู้นำวงการแพทย์นะ เป็นผู้อาวุโสที่มีคุณธรรมสูงส่ง ทำการศึกษาค้นคว้าอย่างลำบากในด้านของการแพทย์มาตั้งหลายสิบปี มีทั้งความรู้มีหลักการที่ลึกล้ำและความสามารถทางการแพทย์"

"แล้วคุณล่ะ? คุณเป็นแค่พ่อค้าขายเครื่องประดับ เป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับสายนี้เลย"