จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 873

ภายใต้การนำของทังเจียเหวินผู้เป็นผู้อำนวยการ ทั้งอาจารย์และนักศึกษาต่างก็ต่อต้านกันอย่างดุเดือด ให้เขารีบออกจากห้องโถง ณ ตอนนี้เลย

กล่าวว่าออกจากถือว่าเป็นการเกรงใจ อันที่จริงสามารถใช้คำว่าไล่ตะเพิดก็ยังได้

เมื่อเจอกับสถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ เจียงชื่อกลับนิ่งมาก เขามองไปยังทังเจียเหวินอย่างสงบนิ่ง เอ่ยด้วยนำ้เสียงราบเรียบ: "ในเมื่อทุกคนต่างก็ขอร้องให้ผมออกไป ถ้างั้นผมก็จะออกไป ผู้อำนวยการครับ ถ้ามีความต้องการให้ช่วยเหลือละก็ ก็ไปหาผมได้ที่คลินิกเหรินจื้อนะ"

สิ้นเสียง เขาก็หยิบยาที่อยู่บนโต๊ะ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินจากไป

ตลอดทางที่เดินออก มีทั้งดินสอ สมุดถูกโยนเข้ามาต่อเนื่อง เจียงชื่อเหมือนเป็นนักโทษที่ถูกลากออกไปแห่กลางถนนเหมือนในสมัยโบราณอย่างไรอย่างนั้น

ที่ทั้งถูกเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม

จนกระทั่งเจียงชื่อออกไปจากห้องโถงใหญ่แล้ว ทั้งห้องโถงก็มีเสียงปรบมืออันครึกครื้นดังขึ้นมา ทุกคนต่างก็ร้องเฮกระโดดโลดเต้น

ทังเจียเหวินทำมือส่งสัญญาณให้เพลาๆ ลง "เอาละ ทุกคนเงียบก่อน"

ทั้งอาจารย์และนักศึกษาต่างก็นั่งลง ตอนนี้พวกเขามีความสุขเป็นอย่างมาก คิดว่าได้ทำสงครามที่สวยงามไปเรียบร้อยแล้ว ในการปกป้องเกียรติของสือควนไว้ได้

ทังเจียเหวินเอ่ยกับสือควนที่อยู่บนเวทีว่า: "หมอสือ ผมต้องขอโทษคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ เป็นเพราะพวกเราจัดการไม่ดีพอ ถึงให้คนหน้าไม่อายแบบนี้เข้ามาปะปนอยู่ในสถานที่ได้ เลยทำให้คุณต้องวุ่นวายโดยไม่สมควรเลย"

สือควนแสร้งทำเป็นคนดี เอ่ยว่า: "อธิการบดีทังคุณไม่ต้องโทษตัวเองเลยครับ ปืนตรงหน้า หลบหลีกง่าย ซุ่มโจมตี ยากระวัง คนต่ำช้าแบบนี้ต้องการใส่ร้ายป้ายสีผม ทำให้ผมเสียหาย คุณจะไปห้ามได้อย่างไรล่ะครับ? ผมไม่โทษคุณหรอก"

ทังเจียเหวินรู้สึกประทับใจอย่างสุดซึ้ง เอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจว่า: "หมอสือ คุณไม่เพียงแต่มีความสามารถทางการแพทย์สูง จรรยาบรรณแพทย์สูงส่งเสียยิ่งกว่าภูเขาไท่ซานซะอีก ในใจของพวกเราคุณก็คือคนที่ยิ่งใหญ่และสูงส่ง!"

ทังเจียเหวินพูดคำพูดบรรยายการชื่นชมออกมาหมด รู้สึกเคารพนับถือสือควนจากใจจริง

เขามองไปยังสือเหวินปิ่ง เอ่ยกำชับว่า: "ฉันให้แกจัดแจงให้คนไปจับตาดูนักศึกษาพวกนั้น แกจัดการหรือยัง?"

สือเหวินปิ่งพยักหน้าต่อเนื่อง "เตรียมพร้อมตั้งนานแล้วครับ ขอแค่พวกนักศึกษานั่นกินยาของเราลงไป ก็จะมีคนไปจับตามอง พ่อครับยาที่พ่อวิจัยทำมานี้มันจะได้ผลจริงๆ เหรอครับ?"

"เรื่องนี้ต้องพูดด้วยเหรอ?" สือควนเอ่ยอย่างมั่นใจในตัวเองพอสมควร: "ยาที่ฉันทำขึ้นมาเองครั้งนี้ สามารถปรับปรุงสมรรถภาพของร่างกายมนุษย์ได้ และเราก็เลือกร่างที่เราต้องการจากในนั้น บุคคลที่เกิดปฏิกิริยาต่อต้าน ต้องถูกคัดออกทั้งหมด จะต้องหาร่างกายที่เหมาะสมให้ได้ถึงจะโอเค"

ที่แท้ การที่พวกเขาวิจัยผลิตยาออกมาให้นักศึกษากินนั้น มองดูภายนอกแล้วเป็นการหวังดีต่อนักศึกษา ให้ยาไปกินฟรี แต่อันที่จริงคือกำลังทำการคัดเลือกนี่เอง

หากมีคนที่มีปฏิกิริยาต่อต้านยา ก็แสดงว่าร่างกายธรรมดา

มีเพียงผู้ที่ทานยาเข้าไปแล้วสามารถกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงได้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยเหล่านั้น จึงจะเป็น 'ร่างกาย' ที่สือควนกำลังต้องการตามหาอยู่