จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 873

ภายใต้การนำของทังเจียเหวินผู้เป็นผู้อำนวยการ ทั้งอาจารย์และนักศึกษาต่างก็ต่อต้านกันอย่างดุเดือด ให้เขารีบออกจากห้องโถง ณ ตอนนี้เลย

กล่าวว่าออกจากถือว่าเป็นการเกรงใจ อันที่จริงสามารถใช้คำว่าไล่ตะเพิดก็ยังได้

เมื่อเจอกับสถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ เจียงชื่อกลับนิ่งมาก เขามองไปยังทังเจียเหวินอย่างสงบนิ่ง เอ่ยด้วยนำ้เสียงราบเรียบ: "ในเมื่อทุกคนต่างก็ขอร้องให้ผมออกไป ถ้างั้นผมก็จะออกไป ผู้อำนวยการครับ ถ้ามีความต้องการให้ช่วยเหลือละก็ ก็ไปหาผมได้ที่คลินิกเหรินจื้อนะ"

สิ้นเสียง เขาก็หยิบยาที่อยู่บนโต๊ะ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินจากไป

ตลอดทางที่เดินออก มีทั้งดินสอ สมุดถูกโยนเข้ามาต่อเนื่อง เจียงชื่อเหมือนเป็นนักโทษที่ถูกลากออกไปแห่กลางถนนเหมือนในสมัยโบราณอย่างไรอย่างนั้น

ที่ทั้งถูกเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม

จนกระทั่งเจียงชื่อออกไปจากห้องโถงใหญ่แล้ว ทั้งห้องโถงก็มีเสียงปรบมืออันครึกครื้นดังขึ้นมา ทุกคนต่างก็ร้องเฮกระโดดโลดเต้น

ทังเจียเหวินทำมือส่งสัญญาณให้เพลาๆ ลง "เอาละ ทุกคนเงียบก่อน"

ทั้งอาจารย์และนักศึกษาต่างก็นั่งลง ตอนนี้พวกเขามีความสุขเป็นอย่างมาก คิดว่าได้ทำสงครามที่สวยงามไปเรียบร้อยแล้ว ในการปกป้องเกียรติของสือควนไว้ได้

ทังเจียเหวินเอ่ยกับสือควนที่อยู่บนเวทีว่า: "หมอสือ ผมต้องขอโทษคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ เป็นเพราะพวกเราจัดการไม่ดีพอ ถึงให้คนหน้าไม่อายแบบนี้เข้ามาปะปนอยู่ในสถานที่ได้ เลยทำให้คุณต้องวุ่นวายโดยไม่สมควรเลย"

สือควนแสร้งทำเป็นคนดี เอ่ยว่า: "อธิการบดีทังคุณไม่ต้องโทษตัวเองเลยครับ ปืนตรงหน้า หลบหลีกง่าย ซุ่มโจมตี ยากระวัง คนต่ำช้าแบบนี้ต้องการใส่ร้ายป้ายสีผม ทำให้ผมเสียหาย คุณจะไปห้ามได้อย่างไรล่ะครับ? ผมไม่โทษคุณหรอก"

ทังเจียเหวินรู้สึกประทับใจอย่างสุดซึ้ง เอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจว่า: "หมอสือ คุณไม่เพียงแต่มีความสามารถทางการแพทย์สูง จรรยาบรรณแพทย์สูงส่งเสียยิ่งกว่าภูเขาไท่ซานซะอีก ในใจของพวกเราคุณก็คือคนที่ยิ่งใหญ่และสูงส่ง!"

ทังเจียเหวินพูดคำพูดบรรยายการชื่นชมออกมาหมด รู้สึกเคารพนับถือสือควนจากใจจริง