จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 874

สือควนเอ่ยว่า: "บิลที่ได้ครั้งนี้สำคัญมากๆ เป็นบิลใหญ่จากเมืองหลวง ขอแค่ทำการค้านี้สำเร็จ จากนี้ไปพวกเราก็จะร่ำรวยแล้ว ไม่ต้องมาทำเรื่องอกสั่นขวัญหายแบบนี้ต่อไปแล้ว"

"หลังจากที่คัดเลือกร่างกายที่เหมาะสมกับคุณท่านท่านนั้นต้องการแล้ว เหวินปิ่งลูก แกต้องทำการจับตัวเอาไว้ทันที จากนั้นก็พาเขาไปที่เมืองหลวง เพื่อทำการปลูกถ่ายอวัยวะให้ท่านผู้ใหญ่ผู้นั้นนะ"

"หลังจากทำสำเร็จแล้ว แกและฉันสองพ่อลูกก็จะได้ดื่มด่ำกับชีวิตที่มีเงินทองใช้ไม่รู้จบสิ้นแล้ว"

สือเหวินปิ่งเองก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจเช่นเดียวกัน

เขาอกสั่นขวัญหายทำงานสายอาชีพนี้มาตั้งนานหลายปี อันที่จริงก็เกรงกลัวเหมือนกัน ไม่อยากทำตั้งนานแล้ว

บิลครั้งนี้เป็นบิลจากคนใหญ่คนโตเมืองหลวง ขอแค่ทำสำเร็จ พร้อมทำการปลูกถ่ายให้ท่านผู้ใหญ่นั้นสำเร็จ ก็จะได้รับเงินรางวัลก้อนมหาศาลที่ยากจะคาดเดาได้

ไม่ต้องมากลัดกลุ้มทั้งชาติแล้ว

และเพราะเหตุนี้เอง พวกเขาสองพ่อลูกจึงเสี่ยงอันตราย เลือกที่จะมาทำการ 'คัดเลือกร่างกาย' ที่วิทยาลัยแพทยศาสตร์ เมื่อตามหาร่างกายอันสมบูรณ์แบบในความคิดตนให้เจอ ร่างกายที่เหมาะสำหรับการปลูกถ่ายอวัยวะให้คนผู้ใหญ่ท่านนั้น

ณ วิทยาลัยแพทยศาสตร์

หลังจากที่สือควนจากไปแล้ว เหล่าอาจารย์และนักศึกษาก็แยกย้ายกันไป

ทังเจียเหวินหยิบยาแล้วไปยังห้องทำงานผู้อำนวยการของตัวเอง รู้สึกปลื้มปีติอย่างยิ่ง

ก่อนอื่น วันนี้นักศึกษาทั้งหลายได้รับความรู้ที่มีประโยชน์มากมายแบบฟรีๆ แถมยังได้ยาที่ทำให้ร่างกายแข็งแรงฟรีๆ อีกด้วย และนี่ถือเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การปลาบปลื้มยิ่งนัก

และลำดับต่อมา วันนี้เขาถือว่าได้ออกหน้าอย่างดุดัน เพื่อช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้สือควน

ต้องรู้ไว้ว่า สือควนคือผู้นำแห่งวงการแพทย์ในตอนนี้เชียวนะ เขามีตำแหน่งที่ไม่อาจไม่สนใจได้ ครั้งนี้ทังเจียเหวินได้ช่วยเหลือเขาไว้ จากนี้ไปก็จะได้ใช้เส้นสายความสัมพันธ์ที่ดีกับสือควน เพื่อเดินในวงการแพทย์ได้ไกลยิ่งขึ้น!

ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข

"จะว่าไปแล้วก็ต้องขอบคุณพ่อค้าหน้าเลือดเจียงชื่อคนนั้นด้วยนะ"

ทังเจียเหวินไม่เชื่อโดยสิ้นเชิงว่ายาของสือควนจะมีปัญหา

ไม่รอให้อาจารย์ตอบ ประธานสภานักเรียนก็วิ่งเข้ามาอย่างตะลีตะลาน "อธิการบดีครับ มีนักศึกษาหลายคนเกิดอาการท้องเสีย อาเจียน ถึงขั้นว่ามีคนขาดน้ำ อยู่ในขีดอันตรายด้วย!"

คราวนี้ ทังเจียเหวินไร้คำพูดแล้ว

เขารีบเอ่ยกับประธานสภานักเรียนและอาจารย์ว่า: "เร็วเข้า รีบออกต่อไปห้ามให้นักศึกษากินยานั่นอีกแล้ว!"

อาจารย์ตอบด้วยสีหน้าถอดสี: "สายไปแล้วครับ!"

ตอนนี้จบการประชุมไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว นักศึกษาอดทนรอไม่ไหวที่จะกินยาแล้ว

คราวนี้เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ให้ทุกคนกิน ก็สายไปเสียแล้ว

ทังเจียเหวินนั่งทรุดลง เหม่อลอยราวกับรูปปั้นไก่ ไม่ทันแม้แต่จะนึกน้อยเสียใจภายหลัง