จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 880

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องลับคลินิก สองพ่อลูกตระกูลสือนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ดื่มสุราไป ฉลองไป

"พ่อ แผนการครั้งนี้ราบรื่นชะมัดเลย!" สือเหวินปิ่งยกแก้วสุราขึ้นมาด้วยความปีติ

สือควนดีดแก้วสุราไปเบาๆ เอ่ยอย่างเฉื่อยช้า: "ราบรื่นงั้นเหรอ? เหอะๆ เกือบถูกเจียงชื่อทำลายแผนการดีๆ แล้ว ไม่นึกเลยว่าทังเจียเหวินจะยอมแบกหน้าไปให้เจียงชื่อช่วยเหลือ เจียงชื่อวิจัยยาถอนพิษออกมาได้จริงๆ อีกนิดเดียวแผนการของเราก็จะล่มแล้ว"

สือเหวินปิ่งยิ้ม เอ่ยว่า: "แต่ความจริงตอนนี้ก็คือ เวลาที่ทังเจียเหวินห่างหายไป พวกเราได้เจอเป้าหมายที่เหมาะสมแล้ว ต่อมาก็แค่ต้องจับตัวเป้าหมายมา ช่วงชิงอวัยวะก็พอแล้ว"

หากทุกอย่างราบรื่น ไม่เกินสิบวัน พวกเขาสองพ่อลูกก็จะได้กลายเป็นบ้านมหาเศรฐีแนวหน้าแล้ว ถึงตอนนั้นอพยพไปต่างประเทศ ไม่ต้องกลับมาอีกแล้ว พร้อมทั้งดื่มด่ำไปกับชีวิตให้เต็มที่

ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข สือเหวินปิ่งหัวเราะในลำคอ จากนั้นก็กระดกแก้วขึ้นดื่ม

สือควนกลับสงบนิ่งไม่กระโตกกระตาก เขามองสุราในแก้ว เอ่ยว่า: "ก่อนที่ยังจัดการเรื่องทั้งหมดยังไม่สำเร็จ อย่าดีใจเร็วเกินไปเลย มีอยู่เรื่องหนึ่งฉันคิดอยู่ในหัวมานานมากแล้ว ทำให้ฉันคิดไม่ตกมาโดยตลอด"

"พ่อ เรื่องอะไรทำให้พ่อเป็นกังวลเหรอ?"

"เจียงชื่อ"

"เขาน่ะเหรอ?"

"ถูกต้อง ทำไมอยู่ดีๆ เจียงชื่อถึงได้ไปที่สถานที่ประชุมด้วยล่ะ?" สือควนเอ่ยอย่างไม่วางใจ: "ฉันเป็นห่วงว่าเขารู้แผนการของเราทะลุปรุโปร่งตั้งนานแล้วน่ะสิ"

"จะเป็นไปได้ยังไง?!" สือเหวินปิ่งยิ้มพร้อมเอ่ยว่า: "ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้างั้นพวกเราสองพ่อลูกก็คงไม่ได้มานั่งที่นี่แล้วละ คงถูกทางตำรวจพาไปเข้าคุกตั้งนานแล้ว พ่อ พ่อไม่ต้องคิดมากเกินไปหรอกนะ"

สือควนสูดหายใจเข้าลึก ไม่เอ่ยอันใด

ใช่แล้ว หากเจียงชื่อรู้ทั้งหมดแล้ว พวกเขาคงไม่มานั่งอยู่ที่นี่โดยรอดปลอดภัยเช่นนี้

ทว่าหากเจียงชื่อไม่รู้เรื่องราว แล้วเหตุใดจึงไปปรากฏตัวที่สถานที่ประชุมได้?

สือควนเอ่ย: "ฉันไม่วางใจอยู่ดี เรื่องนี้มันใหญ่มากเพื่อไม่ให้ไม่เป็นอันกินอันนอน เหวินปิ่งลูก แกให้คนของแกทำอะไรให้มันเร็วหน่อย ถ้าเจอโอกาสเหมาะเจาะเมื่อไรให้รีบจัดการซะ ให้จับกุมคนมาให้ได้โดยเร็วที่สุด"

"เจ้าใจแล้วครับ ผมจัดแจงเรียบร้อยแล้ว"

"จริงสิ" สือควนถาม: "ฉันยังไม่ถามเลย เป้าหมายที่เลือกในครั้งนี้คือใครน่ะ?"

สือเหวินปิ่งลูบปาก ล้วงมือถือออกมา เปิดรูปให้สือควนดู

"พ่อ นักศึกษาคนหนึ่งน่ะ ชื่อเจิ้งป๋อหยาง นักศึกษาปีสี่คณะแพทยศาสตร์ กำลังเตรียมพร้อมสอบปริญญาโท มีทั้งคุณธรรมและความรู้"

"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขายังเป็นนักศึกษาที่ถนัดด้านกีฬาด้วยนะ พ่อดูร่างกายของหมอนี่สิ กำยำเหมือนวัวเลย ตั้งแต่เล็กจนใหญ่เจ็บป่วยน้อยมาก"

"หลังจากที่เขากินยาที่พ่อให้แล้ว ไม่เกิดผลอะไรเลย กลับเปลี่ยนเป็นแข็งแรงขึ้นเยอะเลยด้วย"

สือควนมองดูนักศึกษาในรูป จากนั้นพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เป้าหมายนี้ เหมาะสมเป็นอย่างมาก

เขาเอ่ยด้วย 'ความสงสารเล็กน้อย' ว่า: "ร่างกายแข็งแรงกำยำ มีคุณธรรมและความรู้ เป็นต้นกล้าที่ดีของวงการแพทย์แบบนี้ น่าเสียดายจริงๆ "

สือเหวินปิ่งยิ้ม เอ่ยว่า: "ฮ่าฮ่า ใช้ชีวิตของเขาคนเดียวมาเปลี่ยนเป็นความรุ่งโรจน์ ร่ำรวยของพวกเราสองพ่อลูกตลอดไป ไม่น่าเสียดายแม้แต่น้อย"

"มีหลักการนะ มา พวกเราสองพ่อลูกชนแก้วกันหน่อย"

สือควนยกแก้วสุราขึ้นมา พร้อมชนแก้วสือเหวินปิ่ง ดื่มรวดเดียวหมด