จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 909

เจียงชื่อ? เป็นเจียงชื่ออย่างคาดไม่ถึง?

เจียงชื่อที่ตนเองมองว่าเป็นพ่อค้าหน้าเลือด ดูถูกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า?

เขามาจากคลินิกเหรินจื้อจริงเหรอ? อีกอย่าง เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงของหมอแล้ว ดูเหมือนว่าจะชื่นชมเจียงชื่อเป็นอย่างมาก ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเรียกได้ว่าเป็น 'หมอเทวดา'

เจิ้งป๋อหยางยืนนิ่งด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน

มีทั้งความประหลาดใจ ความซาบซึ้ง ความเสียใจ และละอาย

อันที่จริงมันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมดที่มาถึงจุดนี้ ถ้าเขาเลือกที่จะเชื่อเจียงชื่อก่อนหน้านี้ เรื่องราวอย่างในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะไม่ทำให้แม่ของเขาป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล จะไม่ถูกบังคับให้ลงนามในข้อตกลงใดๆ จากคนชั่วร้ายสือควน

ในฐานะที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการแพทย์ เขารู้ดีว่าแม่ของเขาไม่สามารถกินยาเหล่านั้นได้ เจียงชื่อยังเกลี้ยกล่อมให้เขาระวังสือควนครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เจิ้งป๋อหยางก็ยังโง่เชื่อสือควนสุ่มสี่สุ่มห้า เชื่อว่าตราบใดที่เชื่อฟังเขา แม่ของเขาจะหายเป็นปกติ

แต่ในความเป็นจริง?

แม่เกือบตายเพราะสาเหตุนี้!

ตรงกันข้ามเจียงชื่อที่ถูกดูหมิ่นและดูถูกจากเขา กลับมารักษาอาการเจ็บป่วยของแม่เขาอย่างเงียบๆ

ทั้งด้านทักษะทางการแพทย์และจรรยาบรรณทางการแพทย์ เจียงชื่อดีกว่าสือควนมาก!

อันที่จริง หลังจากที่ทุกคนถูกสือควนหลอกและเข้าใจผิดเจียงชื่อครั้งก่อน เจิ้งป๋อหยางควรจะตื่นตัวได้แล้ว แต่เขาต้องการรักษาอาการป่วยของแม่จริงๆ ดังนั้นเขาจึงโง่จนถูกหลอกแบบนั้น

โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปที่จะล้อมคอก

หลังจากวางสาย เจิ้งป๋อหยางเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จ้องไปที่สือควนและพูดอย่างเกรี้ยวกราด "แกโกหก กลยุทธ์ของแกไม่มีประโยชน์แล้ว! เจียงชื่อรักษาแม่ของฉันหายแล้ว แกจะเล่นลูกไม้อะไรได้อีก?!"

สีหน้าของสือควนเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

แผนกำลังจะเสร็จสิ้น แค่โทรศัพท์นั้นมาช้ากว่านี้ไม่กี่นาที รอให้เจิ้งป๋อหยาง เซ็นชื่อก่อน เขาก็ไม่สามารถคืนคำได้อีก

แต่นี่คือความจริง แล้วจะทำอะไรได้อีก?

ทั้งหมดต้องโทษที่เจียงชื่อยื่นมือเข้ามายุ่ง เจ้ากี้เจ้าการ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน

หากเป็นคนอื่น ย่อมไม่สามารถรักษาอาการป่วยของแม่ของเจิ้งป๋อหยางได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเจียงชื่อก็พูดลำบาก ถึงอย่างไรเจียงชื่อก็เชี่ยวชาญเข็มชี่แปดทิศ ซึ่งแม้แต่คุณท่านซินยังไม่ถนัด

สือควนมีเหตุผลพอที่จะเชื่อว่าเจียงชื่อรักษาโรคของเธอจนหายดี

แล้วข้อตกลงนี้ล่ะจะทำอย่างไร?

จะถือเป็นโมฆะไปแบบนี้เหรอ?

ทุกคนรู้ว่าเจิ้งป๋อหยางมาที่สมาคมการแพทย์ ถ้าเขาหายตัวไปและถูกฆ่าตายที่นั่น สือควนจะชี้แจงให้ตำรวจฟังอย่างไร?

อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สือเหวินปิ่งที่อยู่ข้างๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า "พ่อ พ่อยังคิดอะไรอยู่? แค่แทงมันให้ตายแล้วถอดอวัยวะทั้งหมดออกมาก็เรียบร้อยแล้วนี่?"

"หุบปาก!" สือควนคำราม "ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่กลายเป็นฆาตกรหรอกเหรอ?"

"ฆาตกรก็ฆาตกรสิ เรื่องนี้ใช่ว่าจะไม่เคยทำมาก่อน" สือเหวินปิ่งพูดเหน็บแนม "พ่อ ผมว่าพ่อทำงานชักช้าเกินไป ห่วงหน้าพะวงหลัง อืดอาดยืดยาด ในความคิดของฉัน คนที่ทำงานใหญ่ได้ ไม่ต้องสนใจรายละเอียดเล็กน้อยหรอก ฆ่ามันและฝังมันไว้ในที่ป่า ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว ถ้าตำรวจถามเราก็แค่บอกว่าไม่รู้ จะกลัวอะไร?"

พ่อและลูกชายมีความคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงในการจัดการกับปัญหา

สือควนระมัดระวังตัวมากขึ้น เขาจะไม่มีวันฆ่าใครเว้นแต่เขาไม่มีทางเลือก แต่ สือเหวินปิ่ง ไม่คิดอย่างนั้น เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการ?

เอาอวัยวะทั้งหมดออกมา รักษาให้ลูกค้ารายใหญ่ แล้วหอบเงินหนีไปต่างประเทศงั้นเหรอ?

สองพ่อลูกโต้เถียงกันอย่างดุเดือด

เหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมาที่หน้าผากของเจิ้งป๋อหยาง เป็นการโกหกที่จะบอกว่าเขาไม่กลัวความตาย บัดนี้เขายืนตระหง่านอย่างมั่นอยู่ตรงหน้าสือควน อย่าไปฟังสือเหวินปิ่งเจ้าคนบุ่มบ่ามนั่น ถ้าแทงเขาตาย เขาจะไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ

สองพ่อลูกตระกูลสือต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน