จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 910

ในที่สุด สือเหวินปิ่งก็ร้อนใจและด่าออกมาว่า "พ่อ พ่อเป็นคนขี้ขลาดมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่ของผมจะดูถูกพ่อ แล้วหนีตามเศรษฐีไปเมืองเมืองหลวง!"

ประโยคนี้เสียดแทงเข้าไปในปอดของสือควน

สือควนเป็นคนทำอะไรลังเล ชักช้าอืดอาด นี่คือเหตุผลที่ภรรยาดูถูกเขาและหนีตามเศรษฐีไปเมืองเมืองหลวงในที่สุด ทิ้งสามีและลูกชาย ทิ้งครอบครัวไป

นี่คือรอยแผลเป็นที่ไม่มีวันหายในหัวใจของเขาตลอดกาล

"เด็ดเวร!"

"ไอ้สัตว์!"

"เนรคุณ!"

สือควนโกรธจัดถึงกับด่าสามคำติดต่อกัน ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนหน้าของสือเหวินปิ่งจนเลือดออกจากปาก

ทุกคนในที่นี้เงียบลงทันที

สือเหวินปิ่งเอามือปิดหน้า จ้องเขม็งมาที่สือควน

บอดี้การ์ดทั้งสองก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดสอด นี่คือเรื่องภายในครอบครัว ไม่สะดวกที่จะพูดอะไร

เกิดความเงียบงันขึ้นเป็นเวลานาน

สุดท้ายสือควนก็นั่งลงและพูดอย่างอ่อนแรง "ดี ดี ดี! วันนี้ฉันจะแข็งแกร่งให้แกเห็น"

เขาโบกมือ "จัดการเจิ้งป๋อหยาง"

สือเหวินปิ่งดีใจ "ถูกแล้วพ่อ แบบนี้สิพ่อถึงจะเป็นลูกผู้ชาย!"

เจิ้งป๋อหยางที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตกใจกลัว อย่างไรสือควนก็ไม่เคยบิดพลิ้วกับลูกชาย ดูท่าทางวันนี้เขาจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ตรงนี้แน่

เขาต่อสู้อย่างสิ้นหวัง

แต่นักศึกษาที่อ่อนแอคนหนึ่งจะสามารถสู่กับบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนได้อย่างไร?

หลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองได้รับคำสั่ง คนหนึ่งก็เข้ามาควบคุมเจิ้งป๋อหยาง อีกคนก็ใช้แขนที่แข็งแรงรัดคอของเขาไว้ กำลังนั้นแข็งแกร่งมากอย่างกับงูเหลือมพันรอบสัตว์ตัวเล็ก พยายามทำให้เขาหายใจไม่ออกจนตาย

วิธีตายแบบนี้สามารถรักษาอวัยวะทั้งหมดในร่างกายไม่ให้ถูกทำลาย และยังเป็นวิธีที่ใช้กันทั่วไปในการฆ่าคน

ในตอนแรกเจิ้งป๋อหยางยังคงขัดขืน แต่ค่อยๆ รู้สึกว่าหายใจลำบาก ลำคอของเขากำลังจะถูกบีบแตก

เขาค่อยๆ หมดสติไปอย่างช้าๆ

"ฉัน...จะตาย......แล้วเหรอ..."

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ เสียงฝีเท้าก็ทยอยเดินเข้ามา ชายหลายคนในชุดตำรวจได้เดินเข้ามา

คนที่นำหน้าคือเซี่ยเมิ่งจื้อ หัวหน้าทีมตำรวจ

"ทำอะไรอยู่น่ะ?" เซี่ยเมิ่งจื้อตะโกนเสียงดัง