จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 912

เจิ้งป๋อหยางพูดอย่างรู้สึกผิด "หมอเทวดาเจียง ผมต่างหากที่ต้องเป็นคนขอโทษคุณ! ถ้าผมไม่ได้หน้ามืดตามัว ทำตัวประมาท แม่ของผมคงไม่ต้องตกอยู่ในวิกฤตใหญ่ขนาดนี้หรอกครับ"

"และถ้าผมเลือกที่จะเชื่อคำพูดของคุณ แต่ไม่ใช่เชื่อคำพูดของคนเลวอย่างสือควน แม่ของผมคงรอดไปนานแล้ว"

"แต่หมอเทวดาเจียงครับ คุณไม่เพียงแต่ไม่โทษผม แต่คุณยังช่วยชีวิตแม่ของผมแม้กระทั่งชีวิตอยู่ในยามคับขันแบบนี้ คุณเป็นเหมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดผมใหม่ เป็นเหมือนดวงตะวันในชีวิตของผมจริงๆ นะครับ"

"ผมขอสาบานว่า นับจากวันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของเจิ้งป๋อหยางคนนี้จะเป็นของหมอเทวดาเจียง และคุณสามารถเอามันไปได้ทุกเมื่อตามที่คุณต้องการ ผมจะไม่ปฏิเสธโดยเด็ดขาดครับ!"

เขาพูดไปด้วยและร้องไห้ไปด้วย ความรู้สึกของความสุขและความรู้สึกผิดผันผวนในใจเขา

เจียงชื่อส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นพยุงเขาให้ลุกขึ้น

"อย่าพูดให้ตัวเองรู้สึกลำบากใจขนาดนั้นสิ ผมเป็นหมอนะ การรักษาผู้ป่วยต้องเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"

"ป๋อหยาง คุณก็เรียนแพทย์เหมือนกัน ผมหวังว่าคุณจะมีทัศนคติแบบนี้ จำไว้ว่าการที่แพทย์จะรักษาผู้คน มันเป็นกฎเหล็กอยู่แล้ว อย่าให้ชื่อเสียงนอกกายมาทำให้คุณหวั่นเลย"

"และนี่ก็คือสิ่งที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน"

เจิ้งป๋อหยางพยักหน้าตอบ "ผมเข้าใจแล้วครับ หมอเทวดาเจียง"

เขาปาดน้ำตาแล้วพูดต่อ "ครั้งนี้สือควนเล่นงานผมอย่างหนัก เพียงเพื่อจะเอาอวัยวะบางส่วนในตัวผม ผมจะเปิดโปงมัน ผมจะไปฟ้องมัน ให้มันได้ติดคุกหัวโต!"

เจียงชื่อขมวดคิ้ว "คุณยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้หรอก"

"หือ? ทำไมครับ?"

"สือควนเป็นปลาตัวใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาลากอวนกลับ ป๋อหยาง คุณไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วแจ้งเรื่องนี้ให้กับหัวหน้าเซี่ย ส่วนเรื่องอื่นๆ คุณให้ตำรวจเป็นคนจัดการต่อ ไม่ต้องไปยุ่งด้วยจะดีกว่า"

จากนั้นเจียงชื่อก็ยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้กับเจิ้งป๋อหยาง "บัตรใบนี้ไม่มีรหัส ข้างในมีเงินห้าแสน ถือว่าผมให้คุณยืมก็แล้วกันนะ รอคุณพร้อมก่อนค่อยหามาคืนผมก็ได้ สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้ก็คือดูแลแม่ของคุณให้ดีที่สุด ให้แกหายดีก่อน"

เจิ้งป๋อหยางตกตะลึง

"ไม่ ผมรับเงินนี้ไม่ได้ครับ"