จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 932

หวางควางยี่นั่งลงเพื่อสงบสติอารมณ์และจากนั้นก็โทรหาเซี่ยเมิ่งจื้อทันที

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายโทรติด

"ฮัลโหล ว่าไงครับรองเจ้ากรมหวาง?"

หวางควางยี่กุมขมับแล้วด่าว่า "อะไรว่าไง? เซี่ยเมิ่งจื้อ คุณทำงานยังไงกันแน่? คุณกล้าจับคนของตระกูลจ้าวเลยเหรอ คุณมันบ้าไปแล้ว!"

"ตอนนี้ผมขอสั่งคุณ ให้ปล่อยคนเดี๋ยวนี้ จากนั้นนำทีมกลับมา แล้วผมจะคิดบัญชีกับคุณอีกที"

"ฟังชัดเจนแล้วใช่ไหม?"

เดิมทีคิดว่าคำพูดสองสามคำก็เอาอยู่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะเหนือความคาดหมาย

เซี่ยเมิ่งจื้อในปลายสายพูดอย่างไม่เกรงกลัวว่า "รองเจ้ากรมหวางครับ ผมจับคนตามกฎหมาย ไม่มีข้อบกพร่องอะไร แต่คุณต่างหากที่ทำตามอำเภอใจ โทรมาก็สั่งผมให้ปล่อยคนเลย เหอะๆ คุณคิดอะไรอยู่ครับ?"

หวางควางยี่โกรธจนแทบจะเป็นลม

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากล้าพูดแบบนี้กับเขาได้อย่างไร?

เขาจึงตวาดด้วยความโมโห "วันนี้คุณเป็นบ้าอะไรกันแน่?"

"ผมไม่ได้เป็นบ้าครับ ก็แค่สงสัยว่าคนของตระกูลจ้าวจะก่ออาชญากรรม พวกเขาจะลักพาตัวคนคนหนึ่ง ผมจึงทำการจับกุมอาชญากรเหล่านี้ตามกฎหมาย และผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดนะครับ แต่ถ้าคุณคิดว่าผมทำผิด คุณพาคนมาที่เกิดเหตุได้ ผมจะรอคุณ"

เมื่อพูดจบ เซี่ยเมิ่งจื้อก็ตัดสายทิ้งทันที

หวางควางยี่ได้แต่จ้องมองไปที่โทรศัพท์ในมือและไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย เขาไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำว่านี่เป็นพฤติกรรมของเซี่ยเมิ่งจื้อที่มีต่อเขา

แม้ว่าเซี่ยเมิ่งจื้อจะมีนิสัยค่อนข้างตรงไปตรงมา และอารมณ์อาจจะร้อนไปหน่อย

แต่เขาไม่เคยแข็งกร้าวขนาดนี้มาก่อน!

เป็นแค่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่ง กล้าขัดคำสั่งของผู้นำก็แล้วไป แต่นี่กลับเรียกผู้นำไปหาถึงที่ ช่างไร้มารยาทสิ้นดี

"ไล่ออก ต้องไล่ออกเท่านั้น!"

"เซี่ยเมิ่งจื้อ แกไปเอาความกล้าของใครมา ถึงกล้าพูดจาแบบนี้กับข้า?"

"จะให้ข้าไปหาถึงที่แกถึงจะยอมปล่อยคนใช่ไหม ได้สิ งั้นข้าจะไปหาแกเอง ถึงเวลาอย่าตกใจจนฉี่ราดกางเกงก็แล้วกัน!"

จากนั้นหวางควางยี่ก็ระดมเจ้าหน้าที่ตำรวจนับร้อยนายในทันทีเพื่อจะไปที่เกิดเหตุ

ซึ่งเขาไม่เพียงแต่จะไปปล่อยคนเท่านั้น แต่เขาจะจัดการกับเซี่ยเมิ่งจื้อและคนอื่นๆ ที่ 'กบฏ' ต่อเขาด้วย

ระยะทางไม่ไกลนัก

ภายในเวลาไม่ถึง 20 นาที หวางควางยี่ก็นำคนมาถึงโรงแรม เขาได้มอบหมายให้กับลูกน้องคอยเฝ้าประตูทุกด้านเพื่อไม่ให้ใครเข้าออกอีก

จากนั้นเขาก็พาทีมเข้าไปในร้านอาหารเป็นการส่วนตัว

ืทันทีที่เข้าไป เขาก็เห็นเหล่าจ้าวและคนอื่นๆ นั่งคุกเข่าเป็นแถวอยู่ที่มุมห้องพร้อมกับถูกใส่กุญแจมือไว้

และยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มหนึ่งกำลังเฝ้าเหล่าจ้าวและคนของเขาอย่างใกล้ชิด

ส่วนเซี่ยเมิ่งจื้อกลับนั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงโดยไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเลย

แต่เท่าที่รู้จักเซี่ยเมิ่งจื้อคนนี้ เขาจะไม่พูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า และจะไม่ทำอะไรโดยไร้เหตุผล

ทุกสิ่งที่เซี่ยเมิ่งจื้อทำในวันนี้มันเหนือความคาดหมายไปแล้ว

มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน

บางทีคนในห้องอาหารนี้อาจจะเป็นคนสนิทของเซี่ยเมิ่งจื้อ จึงทำให้เซี่ยเมิ่งจื้อจำเป็นต้องทำแบบนี้

หรือจะเป็นแม่ของเซี่ยเมิ่งจื้อ? หรือว่าพ่อ? หรือว่าญาติพี่น้อง?

เดาอยากจริงๆ

หวางควางยี่พยักหน้า "ได้ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันแน่ ที่ทำให้คนของตระกูลจ้าวต้องการตัว ทำให้คุณขัดทุกคำสั่ง แม้กระทั่งยอมเป็นศัตรูกับตระกูลจ้าว และยอมเป็นศัตรูกับผม"

หนึ่งคือเขาสงสัยมาก และสองคือเขาอยากยืนยันความจริง หวางควางยี่จึงสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินผ่านด้านข้างของเซี่ยเมิ่งจื้อและตรงไปที่ห้องอาหาร

เมื่อมาถึงประตู เขาเหลือบมองไปที่เซี่ยเมิ่งจื้อแล้วพูดอีกครั้งว่า "แต่ผมจะพูดในแง่ลบก่อนนะ ไม่ว่าคนข้างในจะเป็นใคร เซี่ยเมิ่งจื้อ วันนี้คุณไม่ได้รับการอภัยแน่นอน คุณรอถูกลงโทษทางกฎหมายได้เลย!"

จากนั้นหวางควางยี่ก็ยื่นมือผลักประตู เมื่อก้าวเท้าก้าวเดียว เขาก็ค่อยๆ แหงนมองไปข้างหน้า

มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องอาหาร

ด้วยรูปร่างที่ดูแข็งแรง ใบหน้าคมคาย และยังมีแววตาที่แหลมคมซึ่งดูเหมือนจะสามารถมองทะลุทุกสิ่งในโลกนี้ได้

"ผู้บริหารระดับ......"

ในชั่วพริบตานั้น หวางควางยี่ถึงกับเข่าอ่อนและล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง