คำพูดของเจียงชื่อราวกับสายฟ้าที่ผ่าใส่ติงหงเหย้ากับเผิงหย่าหลิงและคนอื่นๆ จนไหม้ไปทั้งตัว
เจียงชื่อเป็นคนเชิญคนกลุ่มนี้มาเอง?
ด้วยวิธีอะไร?
เจียงชื่อเป็นแค่ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อเล็กๆ ของเครื่องประดับดาวฤกษ์เท่านั้น แล้วเขาเอาอำนาจอันยิ่งใหญ่นี้มาจากไหน? ผู้นำระดับสูงของทุกหน่วยงานจะลดตัวลงมาให้เกียรติคนกระจอกแบบนี้ได้อย่างไร?
ต้องเข้าใจว่าตอนนี้ไม่ใช่ผู้อำนวยการแค่คนสองคนที่อยู่ที่นี่ แต่เป็นผู้อำนวยการระดับสูงสุดของทั้งเขตเจียงหนานเลย
ซึ่งคนธรรมดาไม่สามารถทำแบบนี้ได้แน่นอน
ฉะนั้น เจียงชื่ออาจจะโกหก หรือไม่สถานะตำแหน่งของเขาอาจจะสูงจนเหนือจินตนาการได้
แต่ติงหงเหย้าเลือกที่จะเชื่อว่าเจียงชื่อกำลังโกหก
เขาจึงหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างประชดประชัน "เจียงชื่อ ข้ารู้สึกว่าเอ็งหน้าด้านขึ้นทุกวันเลยนะ ถึงแม้ข้าไม่รู้ว่าผู้นำเหล่านี้จะมาที่นี่ได้ยังไง แต่ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพราะแกหรอก"
"ที่เอ็งพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าเอ็งอยากอ้างความสัมพันธ์กับเหล่าผู้นำ แล้วให้ตัวเองรอดพ้นไปจากที่นี่ได้"
"เหอะๆ จะบอกเอ็งไว้นะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก!"
เจียงชื่อสุดจะทนจริงๆ
เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังมีคนไม่ยอมรับความจริงอีก สรุปว่าไม่ยอมรับความจริงหรือว่าไม่กล้ายอมรับกันแน่?
เผิงหย่าหลิงก้าวไปข้างหน้าแล้วโบกมือพูดว่า "หงเหย้า คุณอย่าเพิ่งไปเสียเวลากับมัน สิ่งสำคัญในตอนนี้ไม่ใช่เจียงชื่อ แต่เป็นการต้อนรับผู้นำเหล่านั้น"
หลังจากเธอออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็ถอนตัวออกไปหมด
ไม่ว่าเธอจะยอมหรือไม่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะจัดการกับเจียงชื่อ เพราะผู้นำระดับสูงมากมายต่างก็อยู่ที่นี่กันแล้ว และถ้าหากเธอใช้กฎทำโทษของบ้านต่อหน้าผู้นำเหล่านี้ เหอะๆ ต่อให้ตระกูลจ้าวจะมีอิทธิพลมากแค่ไหนก็ไม่อาจช่วยเธอได้
เธอจึงจำเป็นต้องทนไปก่อน
เผิงหย่าหลิงพูดต่อ "เจียงชื่อ วันนี้ถือว่าคุณโชคดีนะ แต่คุณอย่าเพิ่งได้ใจไป เพราะหลังจากผู้นำเหล่านี้กลับไป ฉันก็ยังจะใช้กฎของบ้านทำโทษคุณอยู่ดี มากสุดคุณก็อยู่ต่อได้แค่อีกหนึ่งวัน!"
อยู่ต่อได้แค่อีกหนึ่งวัน?
เหอะๆ ช่างกล้าพูด!
เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไร แต่กลับเป็นหวางควางยี่ที่อยู่ข้างๆ รีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดแทนเจียงชื่อทันทีว่า "คุณนายน้อยครับ ผมก็ยังจะพูดเหมือนเดิม คุณช่วยฟังผมหน่อยนะ อย่ามีเรื่องกับเจียงชื่ออีกเลย ไม่อย่างนั้นคุณจะจบไม่สวยนะครับ"
เผิงหย่าหลิงขมวดคิ้วและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหวางควางยี่?
ที่ผ่านมาเขาทำตัวสุภาพเรียบร้อยมาตลอด แต่ในวันนี้ทำไมเขาถึงดูหยิ่งและหยาบคายมาก?
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาจัดการเขา หลังจากวันนี้ค่อยว่ากัน
โดยที่ไม่รอช้าอีก เผิงหย่าหลิงรีบให้คนใช้จัดระเบียบห้องโถงใหม่ และจัดวางเก้าอี้เป็นแถวเพื่อที่จะเชิญผู้นำเหล่านั้นเข้ามาทีละคนอย่างไม่กล้าประมาท
แต่ที่น่าอึดอัดใจคือผู้นำเหล่านั้นยืนอยู่ที่ลานหน้าบ้านและไม่มีใครเข้ามาในบ้านเลยแม้แต่สักคน
ไม่ว่าเผิงหย่าหลิงจะโน้มน้าวอย่างไร พวกเขาไม่มีใครขยับเลยแม้แต่ครึ่งก้าว
"ท่านผู้นำทุกๆ ท่านคะ วันนี้ทุกท่านมาที่นี่ทำไมคะ? ช่วยให้คำอธิบายกับดิฉันที? ตอนนี้ดิฉันสับสนไปหมดแล้วค่ะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...