จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 954

เจียงชื่อพยักหน้า "ในเมื่อคุณอยากรู้ งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังคุณ ความจริงนอกจากผมจะเป็นนักธุรกิจกับหมอแล้ว ผมยังมีอีกตัวตนหนึ่ง"

สือควนยิ้มๆ "หืม? ตัวตนอะไร? แต่เป็นน้องเมียของเซี่ยเมิ่งจื้อใช่มั้ย?"

เพราะปกติเจียงชื่อกับเซี่ยเมิ่งจื้อค่อนข้างใกล้ชิดกัน ดังนั้นสือควนถึงได้ถามไปแบบนี้เจียงชื่อส่ายหน้า "ไม่ เชี่ยเมิ่งจื้อเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม"

ผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างนั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

สือควนหัวเราะแห้งๆ การหัวเราะนี้ไม่ใช่การเยาะเย้ย แต่เป็นการปิดบังความหวาดกลัวที่อยู่ในใจต่างหาก

เขาเป็นคนที่ฉลาดมาก รู้ดีว่าถึงขั้นนี้แล้วเจียงชื่อไม่มีทางล้อเล่นอย่างแน่นอน สิ่งที่เจียงชื่อพูดเป็นความจริง เซี่ยเมิ่งจื้อเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ตำแหน่งของเจียงชื่ออย่างน้อยก็น่าจะเป็นรองผู้อำนวยการ และอาจจะสูงกว่านั้น

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเจียงชื่อมีตำแหน่งที่สูงขนาดนั้น สือควนก็คงจะไม่กลัวแล้ว

คนเราถ้ากลัวมันก็คือกลัว ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายมีตำแหน่งที่สูงส่ง แต่คุณยังไปหาเรื่องอย่างไม่เจียมตัว ถ้าตำแหน่งของเจียงชื่อสูงมากจริงๆ งั้นการกระทำที่ผ่านมาของสือควนมันก็ใช้คำว่า ‘โง่’ มาเปรียบเปรยได้เลย

หลังจบเรื่องแล้วรู้สึกกลัว นี่สิจึงจะเรียกว่าความกลัวที่แท้จริง

"เจียงชื่อ แกไม่ต้องมาพูดให้ฉันกลัว ถ้าแกบอกว่าเซี่ยเมิ่งจื้อเป็นลูกน้องของแก แล้วแกเป็นรองหรือเป็นผู้อำนวยการล่ะ?"

"ไม่ใช่ทั้งคู่"

"แล้วแกเป็นอะไร?"

"ผู้บริหารระดับสูงแห่งเขตเจียงหนาน"

เคร้ง ถ้วยชาในมือของสือควนหล่นลงพื้น แตกเป็นสองเสี่ยง

อากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง

เมื่อกี้สือควนได้ลองจินตนาการต่างๆนานา คาดเดาตำแหน่งของเจียงชื่อ แต่คาดไม่ถึงว่าตำแหน่งของเจียงชื่อจะเป็นผู้บริหารระดับสูงแห่งเขตเจียงหนาน!

ช่างเป็นอะไรที่ปกติดูธรรมดา แต่เอาเข้าจริงกลับน่าตกใจมาก

ถ้าเจียงชื่อเป็นรองผู้อำนวยการหรือแม้แต่ผู้อำนวยการ มันยังพอคุยกันได้ แต่ตอนนี้ตำแหน่งของเจียงชื่อเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงแห่งเขตเจียงหนาน งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว

พอนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่สือควนทำไปในช่วงนี้ ฮึๆ มันต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย?

ไม่ว่าจะเป็นด้านวิชาการแพทย์ รวมถึงจรรยาบรรณของความเป็นหมอ หรือแม้แต่ไหวพริบเองก็ตาม ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน สือควนก็แพ้ไม่เป็นท่า

ชายที่อยู่ตรงหน้ามีความสามารถที่ไร้เทียมทาน

การประชันกับเจียงชื่อในครั้งนี้ สือควนแพ้อย่างไม่มีข้อกังขา ชีวิตนี้คงลุกไม่ขึ้นอีกแล้ว

ทันใดนั้น ประตูของห้องรับรองก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

เซี่ยเมิ่งจื้อพุ่งตัวเข้ามา และพูดกับเจียงชื่ออย่างร้อนใจว่า "ผู้บริหารระดับสูง ผมขอโทษ ผมปล่อยให้ไอ้ชาติชั่วสือควนนั่นหนีออกจากสนามบินไปได้ ได้โปรดลงโทษผมด้วยครับ"

พอเจียงชื่อฟังจบก็ได้ยิ้มออกมา ยกแก้วชาขึ้นมาจิบเบาๆ เขาเอาแต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร

เซี่ยเมิ่งจื้อลังเลกะว่าจะถามอะไรสักหน่อย แต่พอหันไปกลับรู้สึกว่าชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเจียงชื่อค่อนข้างคุ้นตา?

ฮึ นั่นมัน....

"สือควน?!"