จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 953

ตอนนี้ถึงสือควนไม่อยากไปก็ต้องไป เขาไม่ยอมเดินไปด้วยตนเอง ถ้าอย่างนั้นก็จะถูกตำรวจพาตัวไปอยู่ดี

เขาทำเสียงฮึดฮัด ถีบประตูรถออกอย่างแรง ถลึงตาใส่เจียงชื่อไปทีหนึ่ง

ภายใต้การควบคุมที่แน่นหนาของตำรวจ สือควนก็เดินเข้าไปในกรมตำรวจ

เขาไม่ได้ถูกพาเข้าไปในห้องสอบสวนทันที แต่กลับถูกพาไปในห้องรับรองห้องหนึ่ง เหมือนกับที่เจียงชื่อพูด ในห้องรับรองนั้นมีชาหลงจิ่งที่ชงเสร็จแล้ววางอยู่

เขานั่งลงบนเก้าอี้ หยิบชาขึ้นมาแล้วกินไปแก้วหนึ่ง และไม่สนใจเลยว่าชาแก้วนี้จะมีปัญหาหรือไม่

แน่นอน ในเมื่อเขาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ช่างมันว่าจะมีอะไรอยู่ในชารึเปล่า เขาไม่สนใจอีกแล้ว

เจียงชื่อเดินตามหลังมา พร้อมกับปิดประตูห้อง

เขามานั่งลงตรงข้ามสือควน

สือควนไม่แม้แต่จะมองเขา ถามพร้อมกับควงถ้วยชาในมือเล่นไป "เจียงชื่อ พูดมา แกรู้แผนการหนีของฉันได้ยังไงและทำยังไงถึงพาฉันจากสนามบินมาถึงที่นี่ได้?"

เจียงชื่อยกแก้วชาขึ้นมา จิบไปเบาๆ

"มันง่ายมากเลยครับ ผมได้ติดป้ายสัญญาณของตำรวจที่ตรงทางเข้าที่รถแท็กซี่วิ่งผ่าน บนนั้นมีรูปของคุณติดอยู่ มันเด่นชัดมาก"

"ไม่ว่าใครที่ผ่านทางนั้น ก็ต้องเห็นอย่างแน่นอน"

"ดังนั้น คนขับรถแท็กซี่ทุกคนก็ต้องจำหน้าคุณได้อย่างแน่นอน การที่คุณนั่งรถออกไปกลางดึก ก็ต้องถูกคนขับแท็กซี่ส่งมาที่กรมตำรวจเป็นเรื่องธรรมดา"

"ไม่ต้องให้เราลงมือ คุณก็จะวิ่งมาติดแหเอง"

สือควนขมวดคิ้วอย่างแรง

จากพฤติกรรมที่เหล่าตำรวจแสดงต่อเจียงชื่อเมื่อกี้ สือควนก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้ว

มันต่างจากคนอื่น สือควนค่อนข้างระวังตัว ต่อให้ถูกจับแล้ว นิสัยแบบนี้ก็ยังแก้ไม่หาย

เขาสังเกตอย่างตั้งใจ เห็นพฤติกรรมที่เหล่าตำรวจแสดงต่อเจียงชื่อ ก็เหมือนกิริยาที่ผู้ใต้บังคับบัญชาแสดงต่อผู้บังคับบัญชา

ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจ

เจียงชื่อเป็นแค่นักธุรกิจที่ธรรมดาคนหนึ่ง อย่างมากก็รู้วิชาแพทย์นิดหน่อย แล้วจะไปสั่งการตำรวจมากมายขนาดนี้ได้ยังไง? นี่มันผิดปกติเหินไปแล้ว

ตามหลักแล้ว เจียงชื่อไม่ควรจะปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ!

สือควนนั้นต่อให้ตายก็อยากจะรู้สักหน่อย เขาจะจบสิ้นโดยที่ไม่รู้อะไรแบบนี้ไม่ได้