จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 952

โดยเฉพาะจิ้งจอกเฒ่าอย่างสือควน ถ้าคุณปล่อยให้เขาหนีไปต่างประเทศได้สำเร็จ ฮึๆ ชีวิตนี้ก็อย่าคิดว่าจะจับเขาได้อีกเลย

รถยังคงวิ่งต่อไป

สือควนถอนหายใจออกมายาวๆ ปล่อยให้สายลมเย็นพัดใส่ใบหน้า ตั้งสมาธิแล้วใช้ความคิดว่าจะทำยังไงต่อ

ถึงตัวเองจะหนีรอด แต่ลูกชายก็ถูกจับไปแล้ว

เขามีลูกชายแค่คนเดียว จะปล่อยไปอย่างไม่สนใจไม่ได้ สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่กว่าเดิมก็คือ บิลใหญ่ที่มาจากเมืองหลวงก็เสียไปด้วย

คิดว่าคนใหญ่คนโตคนนั้นก็ไม่น่าจะติดต่อเขาอีก

"เรื่องถึงขั้นนี้ ก็มีแต่ต้องอาศัยความสามารถของฉันช่วยลูกชายออกมาให้ได้แล้ว" สือควนพูดกับตัวเอง

ทันใดนั้น รถที่ขับๆอยู่ รอบด้านก็เริ่มคึกคักขึ้นมาเรื่อยๆ คนเริ่มเยอะขึ้นทุกที

สือควนขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความผิดปกติ

"นี่คนขับ คุณไปผิดทางแล้วมั้ง?"

"ผิดทางตรงไหนเหรอครับ?"

"ผมจะไปเมืองหงซาน คุณควรขับให้ห่างจากตัวเมืองสิ ควรขับไปในที่กันดารเรื่อยๆ คนก็ควรน้อยลงเรื่อย แล้วทำไมคนถึงเยอะขึ้นมาล่ะ? นี่คุณกำลังพาผมอ้อมใช่มั้ย!"

คนขับหลุดขำออกมา "คุณสือครับ ผมไม่ได้พาคุณอ้อม แต่ผมกำลังพาคุณไปทางลัดต่างหาก"

"แกไม่ต้องมาเฉไฉ! แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบรึไง?" ทันใดนั้น สือควนก็รู้สึกตกใจ แล้วตะคอกใส่คนขับว่า "เมื่อกี้แกเรียกฉันว่าอะไรนะ?"

"ก็คุณสือไงครับ"

"แกรู้จักนามสกุลฉันได้ยังไง?"

คนขับไม่ได้ตอบ เขาแค่ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

สือควนตกใจอย่างมาก รู้สึกว่าเรื่องมันชักจะแปลกๆ คนขับคนนี้ดูน่าสงสัยเกินไป

"จอด จอดรถเดี๋ยวนี้!"

"OK มาถึงพอดีเลยครับ"