จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 15

บทที่15 มีปัญหาใหญ่

คำพูดที่น่าเกลียดขนาดนี้ โดยเฉพาะกับผู้หญิง มันเกินไปจริงๆ แถมยังพูดต่อหน้าลูกของเธอด้วย

เฉินหว่านโกรธมากๆ เธอไม่ต้องไปดู แค่ได้ยินเสียง ก็รู้ว่าเป็นเฉินเสี่ยวเฟิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ เธอยืนขึ้นทันทีและตะโกนว่า

“เฉินเสี่ยวเฟิง คุณทำเกินไปแล้ว ฉันมาฉลองวันเกิดให้ลูกชาย ฉลองเสร็จก็กลับ คุณ……”

“ฉันจะทำไม？”

ข้างโต๊ะมีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย มือขวาของเขายกขึ้นมาแล้วตบไปที่ใบหน้าของเฉินหว่าน

“ฉันจะตบเธอไง！ ”

เพียะ！

เสียงโดนตบดังชึ้น แต่เป็นเสียงจากใบหน้าของเฉินเสี่ยวเฟิง ใบหน้ามีรอยห้านิ้วอย่างชัดเจน เขาเดินเซถอยหลังไปสองสามก้าวจนมีเพื่อนสองคนช่วยพยุงจึงสามารถยืนนิ่งได้

“ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า？”

เฉินหว่านตกตะลึง เธอไม่เห็นด้วยซ้ำว่าฉู่เทียนเจียงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมาอยู่ข้างเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฮัวจิ่นถิงไม่รู้จะทำยังไง สามีของเขาคนนี้ เริ่มอยากใช้กำลังและความรุนแรงแล้ว

“พี่หลินเฉิน คุณพ่อของฉันเก่งมากๆ ไม่ต้องกลัว”

อีอีพูดกับหลินเฉินที่อยู่ข้างๆ ผู้หญิงทั้งสองคนพึ่งจำได้ว่ายังมีเด็กอยู่ รีบวิ่งเข้าไปกอด แต่เฉินหว่านรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพราะเธอ เธอจึงส่งสายตาให้ฮัวจิ่นถิง ลุกขึ้นแล้วเดินไปพูดกับเฉินเสี่ยวเฟิงว่า

“เฉินเสี่ยวเฟิง ฉันฉลองวันเกิดให้ลูกเสร็จก็จะกลับ คุณอย่าทำกิริยาก้าวร้าวแบบนี้ได้ไหม”

ขณะนี้เฉินเสี่ยวเฟิงพึ่งรู้สึกตัว เขารู้สึกเจ็บปวดมากที่ใบหน้า เขาปะทุความโกรธออกมา

“แกกล้าตบฉัน ！แก……แกกล้าดียังไง ฉันจะกระทืบแก！ ”

ตะโกนออกมา เขาและเพื่อนอีกสองคนก็จู่โจมไปที่ฉู่เทียนเจียง

เวลาต่อมา เฉินเสี่ยวเฟิงโดนฉู่เทียนเจียงบีบคอยกตัวขึ้น สองขาลอยขึ้นจากพื้น ทำให้เพื่อนที่มาด้วยสองคนตกตะลึกและไม่กล้าขยับ

“มีเด็กอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากลงไม้ลงมือ ไสหัวออกไป”

เขาคลายมือออก ขณะที่ฉู่เทียนเจียงเดินออกไปข้างนอก ตอนเดินผ่านโต๊ะได้บอกให้เฉินหว่านนั่งรอที่นี่

“ไม่ต้องเป็นห่วง เดียวฉันออกไปจัดการพวกมันที่ด้านนอก”

เฉินหว่านกังวลมากๆและอยากจะพูด แต่ฮัวจิ่นถิงรั้งเธอไว้

“ให้เขาไปจัดการเถอะ สามีฉันพึ่งกลับมาจากกองทัพ คนพวกนี้สู้เขาไม่ได้หรอก”

ใครจะไปรู้ว่าเวลาต่อมา เฉินหว่านกลัวจนเกือบจะร้องไห้

“ถิงถิงทำอย่างนี้ไม่ได้ เฉินเสี่ยวเฟิง……เฉินเสี่ยวเฟิงเป็นสายตรงของตระกูลเฉิน ห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด เธอรีบปล่อยฉันออกไป

“ตระกูลเฉิน？ตระกูลเฉินไหน？”

ฮัวจิ่นถิงไม่ได้ใส่ใจ เด็กเล็กตั้งสองคนถ้าเฉินหว่านอยู่ก็สามารถช่วยกันดูแล แต่ถ้าเธอไม่อยู่ช่วยดูเด็กอาจเกิดอะไรไม่ดีขึ้นอีกก็ได้

“ตระกูลเฉินผู้มั่งคั่งแห่งเมืองหนิง！ถิงถิงเธอรีบปล่อยฉันออกไป！

อะไรนะ！

ขณะที่มึนงง ฮัวจิ่นถิงได้ปล่อยมือ แต่เฉินหว่านที่ยืนขึ้นก็ตกตะลึกมากๆ เพราะฉู่เทียนเจียงกลับมาแล้ว กลับมานั่งลงที่โต๊ะอีกครั้ง

“พวกเราฉลองกันต่อเลย คุณไม่ต้องขอบคุณผม อีอีกับหลินเฉินเป็นเพื่อนสนิทกัน หลินเฉินก็เปรียบเสมือนลูกชายบุญธรรมของผม ผมยอมไม่ได้ที่จะให้เรื่องไม่ดี เกิดขึ้นกับครอบครัวคุณ

ผู้หญิงสองคนมองผ่านกระจกไปยังด้านนอก เห็นเฉินเสี่ยวเฟิงกับเพื่อนอีกสองคน นอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ที่พื้น ในขณะเดียวกัน พวกเธอสองคนแทบจะเป็นบ้า

“เร็ว……ไปจากที่นี่เร็ว ไม่ได้ พวกคุณไปเลย พาหลินเฉินไปด้วย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนี้ ฉันจะรับผิดชอบเอง”

หลังจากที่เฉินหว่านพูดจบ ฮัวจิ่นถิงมองไปที่ฉู่เทียนเจียงที่ไม่สนใจอะไรเลยและมัวแต่ดูเมนูอาหาร รีบพูดขึ้นมาว่า

“ฉู่เทียนเจียง！คุณ……คุณกำลังมีปัญหาใหญ่แล้ว คนที่คุณทำร้ายเมื่อกี้ เขาเป็นคนของตระกูลเฉิน สายตรงของตระกูลเฉินผู้มั่งคั่งของเมืองหนิง ……พ่อยังเคยเตือนฉัน ว่าให้ดูคุณไว้ให้ดีๆ อย่าไปมีเรื่องกับใคร ทำยังไง……เราจะทำยังไงดี！ ”