จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 2

บทที่2 เป็นพ่อคนแล้ว

อะไรนะ！

ฮัวจิ่นถิงโกรธจนตัวสั่น ยกมือข้างขวาขึ้นเตรียมจะตบลงไป

“หึ！จะตบฉันหรอ？ฮัวจิ่นถิง แกกล้าหรอห้ะ？เดี๋ยวกูจะเอาหน้าวางไว้ดีๆ แกจะกล้าตบไหม？ตบนี้ฟาดลงมา แกจะต้องเสียอะไรไปบ้าง แกไม่รู้ตัวเองรึไงห้ะ？”

ในที่สุด ฮัวจิ่นถิงวางมือลง ไม่ได้ทำเพื่อคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับคุณปู่ที่ว่าจะใช้วิธีปืนใหญ่เคลือบน้ำตาล（เป็นการเปรียบเปรยถึงการใช้วิธีประนีประนอมดึงคนเข้าพวก）แต่ทำเพื่ออีอีลูกสาวของตนเอง เธอจำเป็นต้องอดทนไว้

ทันใดนั้น ม่านน้ำตาก็ครอบคลุมไปทั่วทั้งดวงตา

เพี๊ยะ！

ในตอนที่ฮัวว่านถงกำลังจะพูดต่อด้วยความได้ใจนั้น ใบหน้าของเขาก็เกิดเจ็บปวดแสบร้อนขึ้นมาทันที เขาหันกลับไปมองฉู่เทียนเจียง

“กะ……แกกล้าตบฉันหรอ？”

“ขอโทษเมียฉันเดี๋ยวนี้”

ใบหน้าของฉู่เทียนเจียงไร้ซึ่งความรู้สึก ราวกับหุ่นยนต์ก็ไม่ปาน เขาเห็นฮัวว่านถงที่กำลังจะโถมตัวเข้ามา มือขวาของเขาก็สะบัดออกไปอีกครั้ง

เพี๊ยะ！

เสียงตบดังกังวานขึ้นที่กกหูของเขา ฮัวว่านถงโดนตบจนหมุนตัวไปหนึ่งรอบแล้วล้มลงกองกับพื้นทันที

“ขอโทษเดี๋ยวนี้！”

ค่อยๆยันตัว แล้วมองฮัวว่านถงที่ล้มอยู่ตรงพื้นด้วยสายตามองจากที่สูง เสียงของฉู่เทียนเจียงเหมือนเสียงเรียกจากนรก ราวกับทั่วทั้งงานเลี้ยงตกอยู่ในอุโมงค์ที่เก็บน้ำแข็ง

คนที่เป็นสามีถูกเลือกโดยฮัวจิ่นถิง ถึงกับตกใจจนเผ่นแนบหนีหายไปทันที

มองดูฉู่เทียนเจียง ฮัวว่านถงกลัวมาก ใบหน้าของเขาค่อยๆบวมขึ้น รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จึงกัดฟันกรอด

“ถิงถิง ขะ……ขอโทษนะ”

“ไสหัวไปซะ！”

หลังจากที่วิ่งส่ายไปมาจนถึงประตู ในที่สุดฮัวว่านถงก็ได้สบถระบายออกมา

“แม่งเอ้ย พวกมึงรอก่อนเถอะ ฉู่เทียนเจียง อย่าคิดว่าเข้ากองทัพแล้วมีกำลังหน่อยจะทำอะไรก็ได้นะ กูจะให้มึงคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้ากูให้ได้”

เขาไม่สนใจตัวตลกแบบนั้น มองดูฮัวจิ่นถิงที่กำลังจะเปิดปากพูด นิ้วชี้ข้างขวาของฉู่เทียนเจียงก็พาดไปที่ริมฝีปากนั้นทันที

“เมียจ๋า เรื่องทุกอย่างเรากลับบ้านไปค่อยพูดกันเถอะนะครับ”

ฮัวจิ่นถิงพักอาศัยอยู่ในย่านเล็กๆของชานเมืองในเมืองหนิง ถึงแม้จะเป็นคฤหาสน์ที่มีพื้นที่สองร้อยตารางเมตร แต่คนพักอาศัยอยู่กลับมีน้อยกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ สามารถคิดได้เลยว่าบ้านหลังนี้ราคาต่ำขนาดไหน

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ในบ้านมีเพียงรถออดี้รุ่นA4Lหนึ่งคันจอดอยู่บริเวณสวนหน้าประตูบ้าน

กลับมาถึงบ้านที่จากมาแล้วถึงสี่ปี ในใจของฉู่เทียนเจียงนิ่งสงบดุจดั่งสายน้ำ สิ่งที่ควรค่าแก่การคิดถึงที่นี่เพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือฮัวจิ่นถิงภรรยาของเขา

“คุณพ่อคุณแม่คะ เลือกเสร็จเรียบร้อยแล้วหรอคะ？ครั้งนี้พี่สาวของหนู……”

ในตอนที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่นั้นก็มีลมพัดโชยกลิ่นหอมเตะจมูกผ่านไป ฉู่เทียนเจียงก้มหัวลงเล็กน้อย

“เมิ่งหยวน”

ฮัวเมิ่งหยวน ผู้เป็นน้องสาวของฮัวจิ่นถิงถึงกับตกตะลึงจนอ้าปากค้างยืนหยุดนิ่งอยู่กับที่ มองดูฉู่เทียนเจียงอย่างคาดไม่ถึง

จนกระทั่งคนที่อยู่ด้านหลังเดินตามเข้ามา เธอถึงพึ่งรู้สึกตัว นิ้วของเธอชี้ขึ้นอย่างตกใจ พลางพูดอย่างเกินจริง

“พระเจ้าช่วย！ฉู่เทียงเจียงเนี่ยนะ เขา……พี่ เขามีชีวิตกลับมาได้？ไม่ได้ตายอยู่ในสนามรบ？”

พอได้ยินน้องสาวพูดแบบนี้ออกมา ฮัวจิ่นถิงขมวดคิ้วเป็นปม ถึงแม้เธอจะไม่พอใจที่ฉู่เทียนเจียงจากไปเป็นเวลาถึงสี่ปี ในใจยังคงไม่ให้อภัย แต่ก็ไม่สมควรที่จะมาสาปแช่งแบบนี้

“หยวนหยวน ยังไงเขาก็เป็นพี่เขยของเธอ ระวังคำพูดของตัวเองด้วย”

ฮัวเมิ่งหยวนยิ้มแหยๆ และใช้สองมือเขาไปคล้องแขนของเธอไว้ แล้วมองไปที่ฉู่เทียนเจียงอย่างเย้ยหยัน มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“พี่เขย？พี่อย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย สวะอย่างเขาเนี่ยนะ นายคิดว่าเข้ากองทัพไปสี่ปีจะสามารถเปลี่ยนอะไรไปได้งั้นเหรอ？อย่าฝันไปหน่อยเลย หึๆ”เธอหัวเราะอย่างเย็นชา ทันใดนั้นฮัวเมิ่งหยวนก็คิดอะไรสนุกๆออกจึงพูดขึ้นมาอีกว่า

“ทำไม？ไม่พอใจงั้นหรอ？ถ้านายเป็นลูกผู้ชายจริงๆล่ะก็ ไปเอาลูกสาวที่ถูกเอาไปห้างประมูลกลับมาให้ได้สิ”

พอคำพูดนี้ถูกพูดออกไป ฮัวจิ่นถิงทั้งสามก็ตกใจจนหน้าถอดสี อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังไม่ได้บอกการมีตัวตนอยู่ของอีอีให้กับฉู่เทียนเจียงได้รับรู้

“ลูกสาว……ของฉัน？”

ฉู่เทียนเจียงขยับคอเล็กน้อย ในสมองของเขาสับสนวุ่นวายไปหมด

“ห้ะ！พี่ไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้หรอกเหรอคะ？”