จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 20

บทที่ 19

“ฉันไม่เคยไม่รักแก” ผู้เป็นแม่บอกเสียงพร่า

“งั้นถ้าหนูบอกว่า ไอ้สารเลวนั่นต่างหากที่มันทำร้ายหนู มันพยายามจะข่มขืนหนู แม่จะเชื่อหนูไหม” เธอโพล่งออกไปด้วยความหวัง

“อย่าพูดพล่อยๆ แบบนั้นมีนา ขอโทษพี่เขาซะ แกควรจะสำนึกบุญคุณที่เขาอุตส่าห์ให้ที่แกซุกหัวนอนถึงจะถูก” ผู้เป็นแม่เอ็ดเสียงเขียวขึ้นมาอีก

“สุดท้ายแม่ก็ไม่เชื่อหนู” สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง ต่างกับตฤณที่กำลังลอบยิ้มมุมปาก ในขณะที่เจตต์ก็กำลังจ้องมองมาด้วยนัยน์ตาดุกร้าว แต่รายนั้นก็ไม่ได้นำพา กลับหันมายักคิ้วหลิ่วตาอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า ก่อนจะยั่วยวนด้วยการหันไปเรียกคะแนนสงสารต่อ

“อย่าไปว่าน้องเลยครับ อย่าให้ผมต้องเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องทะเลาะกันเลยครับ ถ้าจะมีคนผิด ก็คงเป็นผมเองที่เข้าไปยุ่ง แต่ที่พี่ทำไปเพราะพี่หวังดีนะครับน้องมัด พี่เห็นเราเป็นเหมือนน้องคนหนึ่ง ในฐานะพี่ชายพี่จึงไม่อยากให้เราหลงผิด กลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ทุกคนให้โอกาสมัดเสมอ เชื่อพี่นะ” หลังจากพูดกับแม่ยาย ตฤณก็หันมารับบทพี่ชายที่แสนดีกับมีนาต่อ

“หุบปากโสโครกของแกซะไอ้สารเลว อย่างแกมันก็เก่งแค่เรื่องรังแกผู้หญิงเท่านั้นแหละ ไอ้หน้าตัวเมีย” มีนาหันไปผรุสวาทใส่ด้วยความเดือดดาล จนทำให้ศรีไพรต้องตวาดใส่ลูกสาวเสียงดัง

“มีนา! ฉันไม่เคยสอนให้แกมีนิสัยก้าวร้าวแบบนี้ ขอโทษพี่เขาซะ” ตฤณลอบยิ้มอีกครั้ง แน่นอนว่าคนที่มีอิทธิพลต่อเธอมากที่สุดเลือกที่จะอยู่ข้างเขา ซึ่งนั่นก็หมายความว่าอีกเดี๋ยวเธอก็จะต้องกลับมาอยู่ในกำมือเขา แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

“ไม่ค่ะ ทำไมหนูต้องขอโทษคนเลวอย่างมันด้วย มันต่างหากที่ต้องขอโทษหนู แต่ต่อให้มันก้มลงกราบตรงนี้ หนูก็ไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด ถ้าหนูต้องขอโทษไอ้สวะนั่น ให้หนูไปกราบหมาข้างถนนยังจะรู้สึกดีกว่า” เธอประกาศกร้าว ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอคิดแข็งข้อและต่อต้านผู้เป็นแม่

“มีนา!” อีกครั้งที่ผู้เป็นแม่แผดเสียงกร้าวพร้อมกับเงื้อมือหมายจะตบหน้าลูกสาว แต่มือนั้นก็ถูกเจตต์คว้าเอาไว้

“ถ้าคุณจะตบลูกเพื่อสั่งสอนในฐานะแม่ ผมจะไม่ยุ่ง แต่ถ้าคุณตบเพียงเพราะหลงเชื่อคำพูดจากปากคนสารเลวนั่น ผมคงอยู่เฉยไม่ได้” เขาบอกพลางปล่อยมืออีกฝ่าย แล้วดันตัวมีนาให้ไปยืนหลบอยู่ด้านหลัง ทำเอาเธอถึงกับมองด้วยความซาบซึ้ง แล้วขยับเข้าไปพูดกับเขาเบาๆ

“ขอบคุณนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะปกป้องเธอ” เขาเอี้ยวตัวมากระซิบตอบ ทำเอาตฤณที่เห็นทุกอย่างถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้นชิงชัง

“คุณเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย” ศรีไพรถามพลางชักสีหน้า แต่ยังไม่ทันที่เจตต์จะได้ตอบ เมษาที่นั่งเงียบมาตลอดก็แทรกเข้ามา

“ถ้าจำไม่ผิด คุณคือคุณเจตต์ เจ้าของห้างและโรงแรมที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศใช่ไหมคะ” เมษาถามพลางขยับมามองหน้าเขาใกล้ๆ

“ครับ” เจตต์เพียงตอบสั้นๆ