จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 31

บทที่ 30

“เฮ้ๆๆ คุณกำลังทำให้จระเข้ของผมพลาดอาหารมื้อพิเศษไปนะคุณเจตต์” เพลิงแสร้งขัดขึ้น

“ถึงโทษตายจะถูกละเว้น แต่โทษเป็นก็ยังอยู่นี่” สองหนุ่มหันมาหยักยิ้มให้กัน

“นั่นสินะ มาหยามกันถึงถิ่นแบบนี้ ปล่อยไปเฉยๆ ก็เสียชื่อแย่ เอาเป็นว่าผมจะตอบแทนมันสองตัวอย่างสาสม ทั้งเรื่องวันนี้แล้วก็เรื่องที่มันวางยาคนของคุณวันนั้น” อีกครั้งที่ความกลัวเข้าจู่โจม ทำเอาสองคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นแทบจะเปลี่ยนเป็นก้มกราบกรานด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง ก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนเก่าอย่างเจตต์จะช่วยอะไรได้บ้าง

“แล้วแต่คุณสิ ผมขอแค่ลมหายใจของพวกมันไว้นี่ อย่างอื่นถ้าคุณอยากทำอะไรก็ตามสบาย ผมไม่ยุ่ง” เจตต์ยักไหล่พลางลุกขึ้นอย่างไม่แยแส

“แล้วนั่นคุณจะไปไหน” เพลิงถาม

“จะไปดูยัยตัวแสบสักหน่อย ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไป ทิ้งให้สองคนที่นั่งอยู่กับพื้นร้องเรียกตามด้วยเสียงโหยหวน ประหนึ่งรู้ชะตาตัวเองว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง และแน่นอนว่าพวกมันจะต้องเจออย่างเลี่ยงไม่ได้เลยละ

เจตต์เดินตรงไปยังด้านหลังเวที ซึ่งเป็นห้องพักของนักดนตรี แต่ภาพเบื้องหน้าที่นภัทรกำลังบีบไหล่ให้มีนาก็ทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นถมึงทึงทันที

“ทำอะไรกัน” เสียงเข้มๆ ของเจตต์ดึงดูดสายตาของคนทั้งคู่ให้หันไปมอง

“เอ้า! คุณเจตต์ คุณหายไปไหนมาตั้งนาน ฉันกำลังเป็นห่วงอยู่เลย หรือว่าสองคนนั้นสร้างปัญหาอะไรให้คุณ” เธอรีบลุกมาหาด้วยความเป็นห่วงแกมกังวลว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะเธออีก

“ฉันถามว่าเมื่อกี้ทำอะไร” เขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับคำถามของตัวเองที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

“หมายถึงที่ภัทรนวดให้น่ะเหรอ” เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่แน่ใจ

“นวด?” เสียงเขาแทบเป็นเสียงตะโกน จนคนตรงหน้าผงะด้วยความตกใจ

“แล้วคุณจะเสียงดังทำไมเนี่ย ก็ฉันเมื่อย เมื่อยก็ต้องนวดสิ คิดดูนะฉันต้องนั่งตีกลองตั้งเกือบสองชั่วโมงเลยนะ เมื่อยจนแขนจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย” คนที่ห่างหายจากการตีกลองไปนานถึงกับบ่นอุบ พลางบีบแขนตัวเองแรงๆ

“งั้นก็รีบกลับไปพัก เดี๋ยวฉันไปส่ง” คนที่ยังไม่สบอารมณ์สักเท่าไรรีบเดินไปหยิบสัมภาระของเธอมาถือไว้

“เดี๋ยวสิคุณ ฉันยังกลับไม่ได้” ประโยคนี้ทำเอาเขาหันขวับมามองด้วยใบหน้าบูดบึ้งกว่าเดิม

“งานเสร็จแล้วไม่ใช่รึไง แล้วทำไมยังกลับไม่ได้” เสียงเขาแข็งขึ้นมาทันที

“พอดียังมีเรื่องที่ต้องคุยกับพี่ๆ เขาต่อ คุณกลับไปก่อนเลยก็ได้นะ ไม่ต้องรอ ฉันเกรงใจ”

“แล้วเธอจะกลับยังไง”