จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 32

บทที่ 31

ใช่! หลายปีแล้วที่เขาได้แต่แอบมองเธออยู่แบบนี้ เพียงเพราะกลัวว่าถ้าบอกความรู้สึกออกไป เขาจะเสียเธอไปตลอดกาล ตั้งแต่นั้นมาจึงพยายามเก็บงำความรู้สึกทั้งหมดไว้ กระทั่งวันนี้ที่รู้สึกตัวเองว่ากำลังจะเสียเธอไปจริงๆ เสียเธอทั้งที่ไม่ได้ลองพยายามเลย เขาจึงนึกลังเลว่าตัวเองควรทำอย่างไร เพราะจากเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เธอเลือกที่จะวิ่งตามผู้ชายอีกคนออกมา เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ

“ภัทร ฝากบอกพี่ๆ เขาด้วยนะว่าฉันมีธุระต้องกลับก่อน ไว้ถ้ามีโอกาสค่อยนัดกินข้าวกันนะ วันนี้ฉันไปก่อน” เธอบอกนภัทร ก่อนคว้าข้าวของพะรุงพะรังของตัวเองออกไป แต่ก็ถูกนภัทรรั้งแขนเอาไว้

“ไม่ไปได้ไหม”

“เป็นอะไรของแกเนี่ยภัทร ไม่เห็นเหรอว่าฉันรีบ”

“แล้วแกจะรีบตามเขาไปทำไม ในเมื่อแกบอกเองว่าแกจะกลับพร้อมฉัน กลับพร้อมกันนะมัด เดี๋ยวฉันไปส่งแกเอง” นภัทรพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะยื้อเพื่อนไว้

“โอ๊ย! ภัทรปล่อย ฉันไม่รู้นะว่าแกเป็นอะไร แต่ฉันปล่อยให้เขากลับไปคนเดียวไม่ได้ เอาไว้ค่อยโทรคุยกันนะ ฉันไปก่อน เดี๋ยวไม่ทัน” เธอสะบัดแขนแล้วก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ฟังอะไรอีก ซึ่งตอนนั้นเองที่นภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเสียเพื่อนไป จึงรีบเดินตามมา ครั้นพอมาเห็นท่าทางที่สองคนนั้นคุยกัน เขาถึงได้รู้ตัวว่าได้เสียเธอไปแล้วจริงๆ

“เอ้า! คุณทำไมยังอยู่นี่ล่ะ” มีนาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ทำหน้างง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายยังไม่กลับออกไป หรือว่าจริงๆ แล้วเขาเพิ่งจะกลับเข้ามา

“มานี่สิ” เขาไม่ได้ตอบที่เธอถาม แต่กลับจับจูงมือเธอให้เดินออกมานั่งด้วยกันที่โซฟาด้านนอก

“ยื่นมือมา”

“คะ?”

“ก็เธอบ่นว่าปวดแขน ฉันก็จะนวดให้นี่ไง” เขาบอกพร้อมกับชูหลอดยาในมือให้ดู

“อย่าบอกนะว่าที่คุณกลับมา เพื่อเอายาพวกนี้มาทาให้ฉัน พระเจ้า! คุณแสนดีเกินไปแล้วนะ” ทันทีที่รู้ถึงสาเหตุที่เขายังไม่กลับบ้าน เธอถึงกับอวยเขายกใหญ่

“พูดมาก…จะทาไหมยาน่ะ ถ้าไม่ทาฉันจะได้กลับ” เธอรีบยื่นแขนให้ทันทีโดยไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำอีก ครั้นพอถูกนวดๆ คลึงๆ ด้วยแรงนวดที่กำลังพอดี ทำคนถูกนวดเริ่มเคลิ้มประหนึ่งกำลังจะหลับ

“อยากไปนอนที่เตียงไหม จะได้สบายขึ้น” เห็นเธอเริ่มสัปหงก เขาจึงเสนอ

“โทษทีคุณ แต่มันง่วงมากจริงๆ คุณเองก็ไปตะลอนกับฉันมาทั้งวัน ไม่ง่วงรึไง นี่มันก็ดึกแล้วด้วย ฉันว่าคุณกลับเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว นอนพัก พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น ห่วงก็แต่คุณนั่นแหละ จะขับรถกลับไหวรึเปล่า” ด้วยเหตุเพราะตัวเองนั้นง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น จึงอดห่วงไม่ได้ว่าเขาจะเป็นเหมือนกัน

“ฉันว่าคืนนี้ฉันจะขอนอนกับเธอที่นี่” คนที่ง่วงงุนอยู่เมื่อครู่ถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งทันที

“จะบ้าเหรอคุณ อยู่ๆ จะมาขอนอนด้วยเนี่ยนะ เป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย” เธอผงะถอยพลางมองด้วยสายตากล่าวหา ก่อนจะต้องร้องลั่นออกมา หลังถูกอีกฝ่ายดีดที่หน้าผากเข้าให้

“โอ๊ย! อะไรของคุณเนี่ย หัวคนนะไม่ใช่แตงโม ดีดมาได้” คนถูกดีดหน้าผากได้แต่ลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ

“ก็ดีดเรียกสติให้เธอหยุดเพ้อเจ้อไง ฉันเนี่ยนะจะนอนกับเธอ”

“เอ้า! ก็เมื่อกี้คุณพูด คุณบอกเองว่าจะขอนอนด้วย” เธอยังคงลูบที่หน้าผากตัวเอง พร้อมกับทำปากยื่นปากยาวราวกับเป็นเด็กๆ

“เฮ้ย! รอยเก่ายังไม่หายเลยเนี่ย” เธอผงะถอยพลางเอามือปิดหน้าผาก เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะดีดให้อีก

“ก็ถ้าไม่อยากโดนอีก ก็เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ยิ่งดึกก็ยิ่งเพ้อเจ้อ ไปนอนได้แล้วไป” เขาฉุดแขนเธอให้ลุกขึ้น แล้วลากไปส่งที่หน้าห้อง

“นวดต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ ยังไม่หายเมื่อยเลย” เธอทำเสียงออดอ้อนพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ

“ไปนอน…พรุ่งนี้มีสอนแต่เช้าไม่ใช่รึไง” เขาจับไหล่ให้เธอหันหลังเพื่อจะดันเธอเข้าไปในห้อง แต่คุณเธอก็ดื้อเกินกว่าจะยอมทำตามง่ายๆ

“จะนอนได้ไง ก็คุณดีดหน้าผากจนฉันตาสว่าง หายง่วงไปแล้วนี่นา ยังเจ็บอยู่เลยเนี่ยเห็นไหม” เธอไม่เพียงแต่หันหน้ากลับมา แต่ยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเขาตกใจ

“เฮ้ย!” คนที่ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวผงะจนเกือบเสียหลัก โชคดีที่เธอช่วยรั้งเอาไว้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาได้ตกอยู่ในอ้อมแขนเธอโดยสมบูรณ์ ทั้งคู่สบตากันหวานซึ้ง ประหนึ่งฉากโรแมนติกในละคร และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังโอบประคองอยู่ตอนนี้เป็นเขา ไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอ

“เฮ้ย!” ทันทีที่คิดได้ว่าไม่ควรอยู่ในอ้อมกอดเธอนานเกินไป เขาจึงรีบผงะถอยราวต้องขอร้อน

“ฮ่าๆๆ เวลาคุณเขินนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ” เห็นท่าทางของเขาแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มเบาๆ

“นี่ยัยเด็กแก่แดด อยากโดนอีกใช่ไหมหา” เขาขู่ด้วยการยกมือขึ้นมาทำท่าจะดีด ทำให้เธอต้องผงะถอยอีกครั้ง

“อะไรของคุณเนี่ย เมื่อกี้ยังเป็นผู้ชายที่แสนดีอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวกลับมาร้ายกาจซะได้”