จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 32

บทที่ 31

ใช่! หลายปีแล้วที่เขาได้แต่แอบมองเธออยู่แบบนี้ เพียงเพราะกลัวว่าถ้าบอกความรู้สึกออกไป เขาจะเสียเธอไปตลอดกาล ตั้งแต่นั้นมาจึงพยายามเก็บงำความรู้สึกทั้งหมดไว้ กระทั่งวันนี้ที่รู้สึกตัวเองว่ากำลังจะเสียเธอไปจริงๆ เสียเธอทั้งที่ไม่ได้ลองพยายามเลย เขาจึงนึกลังเลว่าตัวเองควรทำอย่างไร เพราะจากเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เธอเลือกที่จะวิ่งตามผู้ชายอีกคนออกมา เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ

“ภัทร ฝากบอกพี่ๆ เขาด้วยนะว่าฉันมีธุระต้องกลับก่อน ไว้ถ้ามีโอกาสค่อยนัดกินข้าวกันนะ วันนี้ฉันไปก่อน” เธอบอกนภัทร ก่อนคว้าข้าวของพะรุงพะรังของตัวเองออกไป แต่ก็ถูกนภัทรรั้งแขนเอาไว้

“ไม่ไปได้ไหม”

“เป็นอะไรของแกเนี่ยภัทร ไม่เห็นเหรอว่าฉันรีบ”

“แล้วแกจะรีบตามเขาไปทำไม ในเมื่อแกบอกเองว่าแกจะกลับพร้อมฉัน กลับพร้อมกันนะมัด เดี๋ยวฉันไปส่งแกเอง” นภัทรพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะยื้อเพื่อนไว้

“โอ๊ย! ภัทรปล่อย ฉันไม่รู้นะว่าแกเป็นอะไร แต่ฉันปล่อยให้เขากลับไปคนเดียวไม่ได้ เอาไว้ค่อยโทรคุยกันนะ ฉันไปก่อน เดี๋ยวไม่ทัน” เธอสะบัดแขนแล้วก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ฟังอะไรอีก ซึ่งตอนนั้นเองที่นภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเสียเพื่อนไป จึงรีบเดินตามมา ครั้นพอมาเห็นท่าทางที่สองคนนั้นคุยกัน เขาถึงได้รู้ตัวว่าได้เสียเธอไปแล้วจริงๆ

“เอ้า! คุณทำไมยังอยู่นี่ล่ะ” มีนาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ทำหน้างง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายยังไม่กลับออกไป หรือว่าจริงๆ แล้วเขาเพิ่งจะกลับเข้ามา

“มานี่สิ” เขาไม่ได้ตอบที่เธอถาม แต่กลับจับจูงมือเธอให้เดินออกมานั่งด้วยกันที่โซฟาด้านนอก

“ยื่นมือมา”

“คะ?”

“ก็เธอบ่นว่าปวดแขน ฉันก็จะนวดให้นี่ไง” เขาบอกพร้อมกับชูหลอดยาในมือให้ดู

“อย่าบอกนะว่าที่คุณกลับมา เพื่อเอายาพวกนี้มาทาให้ฉัน พระเจ้า! คุณแสนดีเกินไปแล้วนะ” ทันทีที่รู้ถึงสาเหตุที่เขายังไม่กลับบ้าน เธอถึงกับอวยเขายกใหญ่

“พูดมาก…จะทาไหมยาน่ะ ถ้าไม่ทาฉันจะได้กลับ” เธอรีบยื่นแขนให้ทันทีโดยไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำอีก ครั้นพอถูกนวดๆ คลึงๆ ด้วยแรงนวดที่กำลังพอดี ทำคนถูกนวดเริ่มเคลิ้มประหนึ่งกำลังจะหลับ

“อยากไปนอนที่เตียงไหม จะได้สบายขึ้น” เห็นเธอเริ่มสัปหงก เขาจึงเสนอ

“โทษทีคุณ แต่มันง่วงมากจริงๆ คุณเองก็ไปตะลอนกับฉันมาทั้งวัน ไม่ง่วงรึไง นี่มันก็ดึกแล้วด้วย ฉันว่าคุณกลับเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว นอนพัก พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น ห่วงก็แต่คุณนั่นแหละ จะขับรถกลับไหวรึเปล่า” ด้วยเหตุเพราะตัวเองนั้นง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น จึงอดห่วงไม่ได้ว่าเขาจะเป็นเหมือนกัน

“ฉันว่าคืนนี้ฉันจะขอนอนกับเธอที่นี่” คนที่ง่วงงุนอยู่เมื่อครู่ถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งทันที

“จะบ้าเหรอคุณ อยู่ๆ จะมาขอนอนด้วยเนี่ยนะ เป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย” เธอผงะถอยพลางมองด้วยสายตากล่าวหา ก่อนจะต้องร้องลั่นออกมา หลังถูกอีกฝ่ายดีดที่หน้าผากเข้าให้

“โอ๊ย! อะไรของคุณเนี่ย หัวคนนะไม่ใช่แตงโม ดีดมาได้” คนถูกดีดหน้าผากได้แต่ลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ

“ก็ดีดเรียกสติให้เธอหยุดเพ้อเจ้อไง ฉันเนี่ยนะจะนอนกับเธอ”

“เอ้า! ก็เมื่อกี้คุณพูด คุณบอกเองว่าจะขอนอนด้วย” เธอยังคงลูบที่หน้าผากตัวเอง พร้อมกับทำปากยื่นปากยาวราวกับเป็นเด็กๆ