จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 36

บทที่ 35

“โอ๊ย! จะถามอะไรนักหนา แค่ตอบว่าแต่งหรือไม่แต่งก็พอไม่ได้รึไง”

“งั้นเธอลองบอกเหตุผลดีๆ สักข้อสองข้อสิว่าทำไมฉันถึงต้องแต่ง…กับเด็กกะโปโลอย่างเธอ” เห็นเธอเม้มปากอย่างพยายามใช้ความคิด เขาก็แทบจะหลุดขำออกมา กระทั่งได้ฟังคำตอบ

“เหตุผลข้อแรก ถ้าคุณแต่งกับฉัน คุณจะมีฉันเป็นภาระไปตลอดชีวิต แล้ว…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อ เจ้าของคำถามก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที

“งั้นฉันไม่แต่ง จะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันจะทำงาน” เขาแสร้งโบกมือไล่แล้วกลับไปนั่งที่เดิม ทำให้เธอต้องรีบเดินตามมา

“โอ๊ย! คุณก็ฟังให้จบก่อนได้ไหมเล่า เพราะถึงฉันจะเป็นภาระ แต่ภาระอย่างฉันก็ทำให้คุณหายเหงาได้นะ มีฉันอยู่ด้วย ชีวิตคุณก็จะมีแต่สีสันแล้วก็ความตื่นเต้นฉันรับรอง” เธอโน้มน้าวด้วยการขยับมายืนใกล้ๆ ในขณะที่เขาก็เหมือนจะนึกอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ จึงลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่างเดียวที่จะทำให้ฉันตื่นเต้นได้คงมีแค่เรื่อง…” เจตต์สาวเท้าเข้าหาด้วยนัยน์ตากรุ้มกริ่มเป็นประกายประหนึ่งกำลังคุกคาม ทำให้คนถูกคุกคามจำต้องขยับถอยด้วยความหวาดหวั่น กระทั่งชนขอบโต๊ะและเสียหลักนั่งแหมะลงไปบนนั้น เปิดโอกาสให้เขาเท้าแขนกักตัวเอาไว้ทันที

“อยากรู้ไหมว่าเรื่องอะไร” เขาถามพลางโน้มใบหน้าลงไปใกล้ด้วยท่าทีคุกคามกว่าเดิม

“ถะ…ถามแบบนี้แสดงว่าคุณ…” ปฏิกิริยาของเขาทำให้เธออดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาอีก

“ไม่แต่ง” เขาตอบพลางยักไหล่

“พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องใช่ไหม งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน” เธอฮึดสู้ด้วยการยันตัวขึ้นมาขู่เสียงเขียวสีหน้าขึงขังจริงจัง แต่มันกลับไม่ได้ดูน่ากลัวในสายตาเขาเลยสักนิด

“ตัวเท่าลูกหมาอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้” คนถูกดูหมิ่นถึงกับกัดฟันกรอด พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะขู่เขาบ้าง

“ถึงฉันจะทำอะไรคุณไม่ได้ แต่ฉัน…ก็อ่อยคุณได้แล้วกัน” ขู่ไปแล้วเธอก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง และไอ้คำขู่นี้นี่แหละที่ทำให้เขาหยักยิ้มมุมปากอย่างคนที่เหนือชั้นกว่า