จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 39

บทที่ 38

หลายวันต่อมา

ขณะที่เธอกำลังสอนเด็กๆ อยู่ในห้อง จู่ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาแจมด้วย

“ฉันก็แค่จะเข้ามาดูว่าจันทร์เจ้าเขามีพัฒนาการไปถึงไหนแล้วก็เท่านั้น” เห็นเธอเหลือบมามอง เขาก็รีบออกตัวทันที

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ตราบใดที่คุณไม่เข้ามารบกวนเวลาเรียนของเด็กๆ ใครจะไปกล้าว่าเจ้าของบ้านอย่างคุณ” พูดจบเธอก็ไม่สนใจเขาอีก ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนเคว้งคว้างอยู่ตรงนั้น ครั้นพอไม่มีใครสนใจ เขาจึงเดินไปนั่งตรงมุมห้องตามลำพัง

“เอาละค่ะเด็กๆ ทำแบบฝึกหัดที่พี่มัดให้เสร็จแล้วใช่ไหมเอ่ย งั้นน้องเรย์บอกพี่มัดได้ไหมเอ่ยว่าตัวนี้เขาเรียกว่าอะไร” เธอเดินเข้าไปหาเด็กชายตัวน้อยพลางชี้ไปที่ตัวโน้ตตัวหนึ่ง

“โน้ตตัวกลมครับ” เด็กชายตัวน้อยที่วันนี้ขอเปลี่ยนบรรยากาศมาเรียนที่นี่ตอบอย่างมั่นใจ

“เก่งมากเลยค่ะน้องเรย์ งั้นถามคนสวยของพี่มัดบ้างดีกว่า ตัวนี้เรียกว่าอะไรคะจันทร์เจ้า” ครูสาวหันไปถามเด็กหญิงตัวน้อยบ้าง

“โน้ตตัวดำค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยบอกเสียงงุ้งงิ้งน่าเอ็นดู

“ว้าว! น้องจันทร์เจ้าก็เก่งเหมือนกันค่ะ ว่าแต่เก่งกันทั้งคู่แบบนี้ พี่มัดจะให้อะไรเป็นรางวัลดีนะ หอมแก้มคนละฟอดได้ไหม” ยังไม่ทันที่เด็กสองคนจะได้ตอบ เสียงจากมุมห้องก็ดังแทรกขึ้นมา

“ไม่ได้”

“อะไรของคุณเนี่ย บอกแล้วไงว่าไม่ให้รบกวนการเรียนการสอนของเด็กๆ” ครูสาวหันมาทำหน้าดุ

“ก็ไม่ได้รบกวน แต่แค่ไม่เห็นด้วยที่เธอจะให้รางวัลแบบนั้น เพราะเอ่อ…เพราะมันเป็นค่านิยมที่ผิด ต่อไปเวลาจะทำอะไรก็ต้องเอารางวัลมาล่อตลอดน่ะสิ โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย เธอไม่ควรปลูกฝังให้เขาหอมแก้มผู้หญิง เกิดติดเป็นนิสัยจะทำยังไง” เขาพยายามยกเหตุผลข้างๆ คูๆ

“ตรรกะอะไรของคุณเนี่ย พิลึกคนจริง” เธอส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปสนใจเด็กๆ ต่อ

“งั้นเอางี้ดีไหมคะเด็กๆ เดี๋ยวเราค่อยไปคุยเรื่องรางวัลต่อกันในไลน์กลุ่มดีกว่า วันนี้พอแค่นี้เนอะ” คำว่าไลน์กลุ่มทำคนตรงมุมห้องแอบหูผึ่ง แต่ก็ยังพยายามเก็บอาการไว้ จนกระทั่ง…

“จันทร์เจ้าแข่งกีฬาสีวันพรุ่งนี้ มีใครไปกับเธอบ้างเหรอ” เด็กชายหันไปถามเพื่อนขณะเก็บของลงกระเป๋า

“ไม่รู้สิ ก็คงเป็นพี่น้อย (สาวใช้) กับพี่โชค (คนขับรถ) ละมั้งเพราะพ่อเราคงไม่ว่าง แล้วเธอล่ะไปกับใคร” เด็กหญิงย้อนถามบ้าง

“เห็นพ่อบอกว่าจะลองชวนพี่มัดน่ะ เขามีเกมพ่อแม่ลูกให้เล่นด้วยนะ” แล้วคนมุมเดิมก็หูผึ่งอีกตามเคย แต่เห็นทีคราวนี้จะนั่งเฉยไม่ไหวอีก

“เห็นทีจะไม่ได้นะเจ้าหนู เพราะพี่มัดของเธอต้องไปกับฉัน” เจตต์บอกพลางเดินเข้ามาใกล้

“เฮ้ย! อย่ามาเนียนจับมือลูกสาวฉันไอ้หนู ปล่อยเลย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” คนรับบทหวงลูกสาวชี้ไปที่มือของเด็กน้อยด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“อะไรของคุณอีกเนี่ย วันนี้คุณเป็นอะไรของคุณนักหนาคุณเจตต์ เด็กเขาคอยปกป้องดูแลกันมันไม่ดีตรงไหน หรือคุณจะตามไปปกป้องจันทร์เจ้าที่โรงเรียนเองล่ะ เห็นไหมคุณก็ทำไม่ได้ ในเมื่อทำไม่ได้ก็ต้องให้น้องเรย์เขาทำสิ จริงไหมคะจันทร์เจ้า” เด็กน้อยได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นพ้องต้องกันกับครูสาว

“ก็ไม่เห็นจะต้องจับมือเลยนี่” คนขี้หวงบอกอย่างพาลๆ

“โอ๊ย! อะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกกันก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วพี่มัดจะรีบตามไปนะคะ” ว่าแล้วเด็กๆ ก็จับจูงกันออกไปอย่างว่านอนสอนง่าย คงมีแต่ผู้ใหญ่ตัวโตๆ นี่แหละที่ดูจะเข้าใจอะไรยาก

“เดี๋ยว…นี่คุณจะไปไหน” เห็นพ่อคุณทำท่าจะเดินตามเด็กๆ ไป เธอจึงรีบมาคว้าแขนเอาไว้

“ก็ตามไปดูเด็กๆ ไง”

“อยู่นี่แหละ คุณไปก็รังแต่จะทำให้บรรยากาศเสียซะเปล่าๆ เด็กเขาไปเล่นสนุกของเขา คุณไปก็หมดสนุกกันพอดีน่ะสิ”

“ก็เด็กนั่นจับมือจันทร์เจ้า ฉันก็ต้องตามไปขวางสิ”

“หืม! อย่าบอกนะว่าไอ้ที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันคืออาการหวงลูกสาวน่ะ” เธอถามพลางหรี่ตามองคนขี้หวง