จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 40

บทที่ 39

“ก็แล้วทำไมจะหวงไม่ได้ นั่นมันลูกสาวฉันทั้งคนนี่” คนขี้หวงออกอาการฮึดฮัด ร่ำร่ำจะออกไปให้ได้

“อา…งั้นก็แสดงว่าเมื่อกี้ที่คุณห้ามไม่ให้ฉันหอมน้องเรย์ คุณก็หวงฉันเหมือนกันน่ะสิ คุณหวงฉันใช่ไหมคุณเจตต์” เธอยิ้มล้อเลียนพลางรุกคืบเข้าหาอย่างพยายามจะคาดคั้นเอาคำตอบ

“เพ้อเจ้อ! ฉันเนี่ยนะหวงเธอ หลงตัวเองไปรึเปล่า” เขาปฏิเสธพร้อมกับขยับหนี แต่ก็ต้องจนมุมเมื่อด้านหลังเป็นโซฟา

“ถ้าไม่ให้ฉันหลงตัวเอง ฉันก็คงต้องหลงคุณแทน” เธอว่าพลางผลักเขาให้นั่งแหมะลงไปบนโซฟา และปิดโอกาสหนีของเขาด้วยการขึ้นไปนั่งบนตักนั้นด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่ ทำเอาเจ้าของตักถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

“บอกหน่อยว่าฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะหันมาหวงฉันบ้าง ฉันอยากถูกคุณหวงบ้างจัง” เธอกะพริบตาปริบๆ ด้วยท่าทางออดอ้อน ทำเอาคนถูกอ้อนถึงกับร้อนวูบวาบจนลมหายใจสะดุด เผลอมองริมฝีปากช่างเจรจาของเธอตาปรอย กระทั่งประโยคต่อมาของเธอ

“หรือว่า…ต้องให้ผู้ชายจับมือเหมือนที่น้องเรย์จับมือจันทร์เจ้า” เห็นนัยน์ตาเธอเป็นประกายกับความคิดนี้ คนที่ตาปรอยก่อนหน้าถึงกับเปลี่ยนเป็นขุ่นเขียว พลางผลักเธอออกอย่างไม่ไยดี

“เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วเธอก็ไม่ใช่ลูกฉัน ให้ตายสิ! เธอนี่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลย” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไปด้วยความฉุนเฉียว

“เอ้า! อะไรของเขาวะ เลือดจะไปลมจะมารึไง ถึงได้อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้” คนในห้องได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆ ด้วยความงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปปุบปับของคนที่เพิ่งออกไป

เช้าวันต่อมา

“พี่มัดขา ตื่นไปงานกีฬาสีกันค่ะ” เสียงแว่วๆ ที่ดังอยู่ข้างหูทำให้คนที่ยังอยู่ในห้วงนิทราเริ่มขยับยุกยิก ก่อนจะค่อยๆ ปรือตามองด้วยความง่วงงุน พลันภาพเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ทำให้เธอพึมพำออกมาเบาๆ

“อืม…ตามมาถึงในฝันเลยเหรอ” เธอครางก่อนหลับตาลงอีกครั้ง แต่ด้วยความรู้สึกตงิดๆ เธอจึงลืมตาขึ้นมาอีก

“เฮ้ย!” เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับขยี้ตาตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตาแต่อย่างใด

“พระเจ้า! มาทำอะไรกันเนี่ย” ทันทีที่นึกขึ้นได้ เธอก็รีบหยิบหมอนมาบังหน้าสดๆ ของตัวเอง พร้อมกับมองสองพ่อลูกด้วยความงงงัน

“ก็มารับพี่มัดไง วันนี้เราต้องไปงานกีฬาสีกัน จำไม่ได้เหรอคะ” เด็กน้อยบอกเสียงเจื้อยแจ้ว

“อ้อ…จริงด้วย งานกีฬาสี ว่าแต่กี่โมงแล้วคะเนี่ย” เธอลูบหน้าขับไล่ความง่วงงุน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงมาดูเวลา

“อืม…ตีห้า พระเจ้า! นี่มันเพิ่งตีห้าเองนะ งานกีฬาไม่ได้เริ่มเช้าขนาดนี้นี่คะจันทร์เจ้า หนูตื่นกี่โมงกันแน่คะเนี่ย” คนที่คิดว่าตัวเองตื่นสายจนต้องให้อีกฝ่ายมาปลุกถึงกับโอดครวญ

“ก็หนูตื่นเต้นนี่คะ” เห็นสีหน้าท่าทางของเด็กน้อยแล้วเธอก็โกรธไม่ลง ได้แต่ทำใจยอมรับชะตากรรม

“โอเคค่ะ ไปเช้าก็ดีเหมือนกัน รถจะได้ไม่ติดเนอะ ว่าแต่…นี่เข้ากันมาได้ยังไงคะเนี่ย” คนที่เพิ่งเอะใจถึงกับขมวดคิ้วพลางหันไปมองคนที่ยืนเงียบๆ อยู่อีกฝั่ง