จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 41

บทที่ 40

“ตกลงวันนี้หนูจะได้ไปไหมคะงานกีฬาสี” สองคนหันขวับไปมองหน้าเด็กน้อยที่กำลังมองมาตาแป๋ว

“เอ่อ…ไปค่ะ” คนที่เพิ่งตั้งสติได้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกหลากหลาย และเชื่อเถอะว่าหนึ่งในความรู้สึกนั้นคือ…อาย

“เอ้า! จันทร์เจ้ามาแล้วเหรอคะ ครูกำลังรออยู่เลยค่ะ ว่าแต่คุณพ่อหนูมาไหมคะ” ในขณะที่เด็กหญิงเดินมาลงทะเบียนเพื่อรับเสื้อ จู่ๆ ครูสาวคนหนึ่งก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาหา แต่การถามหาคุณพ่อแบบนี้มันพลอยทำให้ผู้ติดตามอย่างมีนาอดตงิดใจไม่ได้

“คุณพ่อยืนรออยู่ตรงโน้นค่ะ” เด็กหญิงบอกพลางชี้ไปทางที่ผู้เป็นพ่อยืนอยู่

“อุ๊ย! ดีใจจังที่คุณพ่อหนูมา” ครูสาวเม้มปากพลางเอาผมทัดหูด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน

“อื้อฮือ! อาการแบบนี้ชัดเลย ทำไมน่ะเหรอ เพราะฉันเคยทำมาก่อนยังไงล่ะ เฮอะ! ฝันไปเถอะว่าจะได้แอ้มผู้ชายของฉัน ฝันไปเหอะ” เธอแอบหันไปพึมพำอีกทาง

“จันทร์เจ้าคะ เอางี้ไหม เดี๋ยวหนูไปชวนคุณพ่อมาเล่นเกมสานสัมพันธ์พ่อแม่ลูก แล้วเดี๋ยวครูจะเป็นคุณแม่ให้หนูเองดีไหมคะ” แผนการที่แยบยลของครูสาวทำเอามีนาถึงกับกลอกตาทันที

“ไม่จำเป็นค่ะ ทีมเรามีสมาชิกครบแล้ว พ่อแม่แล้วก็ลูก” เธออาสาตอบด้วยการชี้ไปยังคุณพ่อที่ยืนอยู่ไกลๆ ก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง แล้วก็ปิดท้ายด้วยการชี้ไปยังเด็กน้อยตามลำดับ

“คุณเป็นใคร แล้วมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้รึไงว่านี่เป็นงานภายใน ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า” ครูสาวมองมาอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตรนัก

“สาบานได้ว่าไม่เห็นฉัน” เธอหันไปทำปากขมุบขมิบอีกทาง จากนั้นก็หันมายิ้มสวยๆ ให้ก่อนตอบ

“เป็นใครไม่รู้ แต่วันนี้รับบทเป็นคุณแม่ค่ะ ภายในพอไหมคะ ไปค่ะคุณลูกสาว” เธอจับจูงเด็กหญิงตัวน้อยแล้วเดินเชิดหน้าออกไปอย่างไม่แยแส ทิ้งให้ครูสาวได้แต่ยืนปั้นหน้าปั้นปากด้วยความเจ็บใจอยู่ตรงนั้น

“เฮอะ! คิดจะเป็นสุนัขมาลักเนื้อของฉัน ฝันไปเถอะ เนื้อของฉัน ฉันจะเก็บเอาไว้กินเองย่ะ” หลังจากลงทะเบียนรับเสื้อเสร็จ เธอก็เดินบ่นงึมงำมาตลอดทาง กระทั่งเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเนื้อชิ้นพิเศษของตัวเอง

“อะไร” เจตต์ขมวดคิ้วขณะมองเสื้อที่เธอยื่นมาให้

“ก็เสื้อทีมไง ฉันกับจันทร์เจ้าเปลี่ยนแล้ว เหลือก็แต่คุณ” เธอบอกพลางยัดเสื้อใส่มือ

“ไม่เอา เอาคืนไป ฉันไม่ใส่” เขาไม่เพียงปฏิเสธแต่ยังยัดเสื้อคืนใส่มือเธอ

“อุตส่าห์มาทั้งที แต่ก็ไม่ให้ความร่วมมือ ไม่รู้จะมาทำไมเนอะจันทร์เจ้าเนอะ แต่ไม่เป็นไรนะคะ ยังไงวันนี้พี่มัดก็จะไม่ยอมให้หนูกลับไปมือเปล่า ถึงคนทางนี้ไม่ช่วย ก็ยังมีคนอื่นอีกที่ช่วยเราได้ เผลอๆ จะดีกว่าด้วย” เธอเหน็บพลางเบ้หน้าใส่คนไร้น้ำใจ

“แล้วเราจะไปหาที่ไหนกันคะ” เด็กน้อยทำหน้าสงสัย