จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 54

บทที่ 53

“โอ๊ย! แล้วจะให้ทำไงเล่า” เธอแก้เก้อด้วยการหันไปอีกทาง

“จะไปยากอะไร ก็ทำให้มันสงบสิ” เธอแทบไม่ต้องถามต่อว่าทำอย่างไร เมื่อสายตาเขามันอธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว ครั้นพอเข้าใจอย่างถ่องแท้ เธอก็ส่ายหน้าหวือทันที

“ไม่มีทาง เมื่อกี้เราก็เพิ่งทำไป ฉันไม่เห็นว่ามันจะสงบลงสักที ฉันไม่ใช่เด็กอมมือ อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก”

“แล้วถ้าให้อมอย่างอื่นล่ะ พอได้ไหม” อา…นัยน์ตากรุ้มกริ่มเป็นประกายของเขามันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าอะไร และถ้าโวยวายเขาก็คงบ่ายเบี่ยงไปอีกทาง

“เฮอะ! จะบอกว่าอมลูกอมใช่ไหมล่ะ ฉันรู้ทันหรอกน่า” คนรู้ทันยิ้มอย่างเป็นต่อ แต่รอยยิ้มนั้นพลันจางหายเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

“ใครว่าล่ะ ฉันหมายถึงอมเจ้านี่ต่างหาก” เขาว่าพลางชี้ที่กลางลำตัวอีก

“คุณเจตต์” เธอแทบตะโกนออกมาพร้อมกับทำหน้าเหลือเชื่อ ใครจะคิดว่าผู้ชายนิ่งๆ จะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้

“พระเจ้า! ฉันไปโดนปุ่มไหนของคุณเนี่ย” เธอมองเขาราวกับคนแปลกหน้า

“ไม่ใช่หรอก ฉันว่า…ฉันโดนวางยามากกว่า” มีนาได้ฟังถึงกับตาโตทันที

“อย่าบอกนะว่าคุณก็ถูกยัยนั่นวางยาด้วยอีกคน งั้นเมื่อกี้ที่เราเอ่อ…อะไรๆ กันมันก็เป็นเพราะฤทธิ์ยาน่ะสิ”

“ใครว่าล่ะ สติสัมปชัญญะฉันครบถ้วนเลยเชียวแหละ”

“เอ้า! แล้วตกลงคุณถูกยัยนั่นวางยารึเปล่าเนี่ย” ความกระหายใคร่รู้ทำเธอรบเร้าเอาคำตอบ

“ไม่ใช่ตีรณา แต่เป็นเธอ เธอวางยาฉัน…มีนา”

“จะบ้าเหรอ ฉันไปวางยาคุณตอนไหน อย่ามาพูดมั่วๆ นะ” คนถูกใส่ความปฏิเสธหน้าเหวอ

“ก็ตอนที่ฉันตกเป็นของเธอเมื่อกี้ไง หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนคุมตัวเองไม่อยู่ เธอทำให้ฉันคลุ้มคลั่งอยากกินแต่เธอ หรือเธอจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ ในเมื่อหลักฐานมันก็ฟ้องขนาดนี้” บ่อยครั้งที่เขาชี้ไปที่กลางลำตัวด้วยความภาคภูมิราวกับคนขี้อวด ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“พูดมาได้ ไม่อายปาก ฉันไม่นึกเลยว่าคุณกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ เชิญคุณอยู่ภูมิใจกับไอ้นั่นของคุณให้พอ ฉันจะไปนอน” เธอบอกเสียงกระแทกกระทั้น ครั้นพอลุกก็ถูกอีกฝ่ายตวัดแขนอุ้มไปเสียอย่างนั้น

“ทำอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยฉันนะคุณเจตต์” เธอพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่น ก็ไม่รู้ว่าระหว่างกลัวตกกับกลัวเขา อย่างไหนน่ากลัวกว่ากัน

“ก็จะพาไปนอนไง อยากนอนไม่ใช่เหรอ”

“ไม่! ฉันไม่นอนกับคุณเด็ดขาด ฉันจะนอนกับจันทร์เจ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้คุณเจตต์” เมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล เธอจึงหันมาใช้ไม้แข็งแทน

“จะไปเบียดกันทำไม อีกอย่างจันทร์เจ้าก็นอนดิ้น เธอไม่ได้นอนหรอก” เขาบอกขณะที่เดินดุ่มๆ ไปที่ประตูเชื่อมด้านหลัง กระทั่งเขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงนอนของตัวเอง