จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 11

กู้เหมยตั่วหัวเราะพลางพูดกับหัวหน้าชายฉกรรจ์ว่า “ยายเฒ่าคนนี้ก็มีหลานสาวที่งดงามราวบุปผาจริงๆ อยู่ในบ้านหลังนั้น ลองไปดูสิ รับรองว่าไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวังแน่นอน”

ญาติผู้พี่จากบ้านลุงสามของกู้เหมยตั่วนามว่าเหมยอวิ๋น อายุสิบสี่ปี เป็นเด็กสาวที่งดงามยิ่ง ถือว่าเป็นแก้วตาดวงใจของแม่เฒ่าซุนกับสะใภ้ซุน ถ้าไม่แตะต้องสิ่งที่อยู่กลางใจของพวกนางเสียบ้าง พวกนางก็จะไม่รู้จักความเจ็บปวด

แบบนี้ ครั้งหน้าถ้าคิดจะทำเรื่องชั่วอีก พวกนางก็จะต้องลังเล

ในขณะที่สะใภ้ซุนกำลังรู้สึกเสียใจอยู่ จู่ๆ ก็ฉุกคิดได้ทันทีว่ากู้เหมยตั่วพูดถึงเหมยอวิ๋นแก้วตาดวงใจของนาง นางร้อง “อ๊า”เสียงดังลั่น “ไม่ได้นะ! ห้ามไปเด็ดขาด!”

กู้เหมยตั่วหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข แม่เฒ่าซุนสะใภ้ซุนโชคร้าย นางก็ยิ่งมีความสุข

“ท่านอา พวกท่านคิดดูสิ ถึงท่านย่าของข้าจะขายข้าให้พวกท่าน พวกท่านกล้าซื้อไหมล่ะ? แต่พูดก็พูดเถอะ จะให้พวกท่านมาเสียเที่ยวเปล่าก็คงไม่ได้

ลองเข้าไปดูเด็กสาวคนนั้นหน่อยเป็นอย่างไร? ขายให้พวกท่านเลยก็ได้ อย่างไรเสียยายเฒ่าคนนี้ก็ต้องการเงินมิใช่หรือ? อีกอย่าง นางอายุสิบสี่แล้ว กลับไปก็ทำเรื่องนั้นได้......พวกท่านเข้าใจใช่ไหม?”

ชายฉกรรจ์ทั้งหมดหัวเราะอย่างมีเลศนัย “เข้าใจสิ เข้าใจดีเลยล่ะ”

ดังนั้น พวกเขาทั้งหมดก็กรูกันไปที่บ้านของสะใภ้ซุน

สะใภ้ซุนรีบพุ่งไปขวางพวกเขา แต่นางจะขวางได้อย่างไรเล่า นางทำได้เพียงร้องไห้ฟูมฟาย “ปล่อยบุตรสาวข้าเถอะ นางยังเด็กอยู่เลย ขอร้องพวกเจ้าล่ะ!”

“ป้าสะใภ้สามเจ้าคะ ข้ายังเด็กกว่านะ ท่านไม่รู้หรือไง?”

ดูเหมือนว่าสะใภ้ซุนยังไม่เข้าใจว่าใครคือผู้ควบคุมเกมนี้

กู้เหมยตั่วตะโกนเสียงดังไปยังคนในบ้าน “รีบหน่อย อีกเดี๋ยวคนงานก็จะกลับมาแล้ว”

“อ๊า......พวกเจ้าออกไปนะ!” เสียงร้องไห้ปนตะโกนของเด็กสาวดังมาจากในบ้าน “ท่านแม่ ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย!”

หัวใจของสะใภ้ซุนแทบแตกสลาย “ปล่อยบุตรสาวข้าเถอะ” นางพยายามฝ่าเข้าไปในบ้านสุดชีวิต แต่ประตูถูกขวางไว้ ทำให้นางเข้าไปไม่ได้

กู้เหมยตั่วหัวเราะ “ฮ่า ฮ่า” สองครั้ง ก่อนจะกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างเย้ยหยัน โง่เง่าสิ้นดี!

เมื่อสะใภ้ซุนได้ยินเสียงหัวเราะของกู้เหมยตั่ว จู่ๆ ก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน นางรีบวิ่งไปข้างหน้ากู้เหมยตั่วแล้วคุกเข่าลงทันที แต่กู้เหมยตั่วกระโดดออกไปหนึ่งก้าว หลีกเลี่ยงไว้ได้ทัน

“ตั๋วตั่ว ข้ามันคนเลว ข้าไม่ควรยุยงให้ท่านย่าของเจ้าขายเจ้าเลย เจ้าจะเกลียด จะตี จะด่าข้าก็ได้ทั้งนั้น แต่ขอเถอะ ปล่อยญาติผู้พี่ของเจ้าไปเถอะ นางไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเจ้าเลย ขอร้องล่ะ เจ้าปล่อยนางไปเถอะ”

หลังจากพูดรัวเป็นชุด ก็เตรียมจะโขกศีรษะอีกครั้ง

ในใจของกู้เหมยตั่วคิดว่า ในที่สุดก็เข้าใจเสียที ให้เจ้านำอุบายสกปรกออกมาใช้ ดูสิว่าจะทำให้เจ้ากลัวจนตายหรือไม่!

“ป้าสะใภ้สาม ถ้าอยากให้ข้าปล่อยญาติผู้พี่ก็ได้ แต่ข้าต้องการแยกบ้าน และห้ามท่านมายุ่งเด็ดขาด รีบคิดเร็วๆ นะ ไม่งั้นจะไม่ทันแล้ว!”

ในตอนนั้น เสียงร้องไห้ตะโกนอย่างสิ้นหวังของเด็กสาวดังมาจากในบ้าน “ปล่อยข้านะ เจ้าพวกคนชั่ว ปล่อยข้านะ ท่านแม่......”

เมื่อสะใภ้ซุนได้ยินเสียงร้อง นางก็รีบร้อนพูดว่า “ข้าตกลง ข้าตกลงทุกอย่าง รีบให้พวกเขาปล่อยญาติผู้พี่ของเจ้าเถอะ”

กู้เหมยตั่วเดินไปที่หน้าต่างแล้วเคาะแรงๆ “หยุดวุ่นวายได้แล้ว ออกมา ถ้าไม่ออกมาก็อย่าหาว่าข้าไม่ปรานี ออกมาเร็วๆ!”

เสียงในบ้านค่อยๆ เงียบลง เหลือเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของเด็กสาว

“ป้าสะใภ้สาม อย่าลืมเงื่อนไขที่ท่านตกลงกับข้านะ”

สะใภ้ซุนพยักหน้ารัวๆ “จำได้ จำได้”

ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเดินออกมาพลางสบถอย่างหัวเสีย สายตาที่มองกู้เหมยตั่วเต็มไปด้วยแววโกรธเคือง

“มองข้าทำไม? ข้าก็แค่ให้พวกท่านดูเท่านั้นเอง หรือพวกท่านไม่ได้เห็นกัน?”

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เห็นแล้ว แต่ก็ยังอยากจะ......”

กู้เหมยตั่วพูดเสียงเข้ม “ยังอยากอะไรอีก? พวกท่านยังคิดจะทำอะไรอีก? พวกเจ้าบุกเข้าไปในบ้านเด็กสาว คิดจะทำเรื่องสกปรกแบบนั้น ท่านคิดว่าคนในบ้านตายหมดแล้วหรือไง? หรือท่านคิดว่าคนในหมู่บ้านนี้ตายหมดแล้ว?

ถ้าพวกท่านทำอะไรลงไป แค่มีใครตะโกนขึ้นมา ท่านเชื่อไหมว่าพวกท่านที่เดินเข้ามา จะต้องกลับออกไปในสภาพนอนราบ?”