จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1004

“ไร้สาระ！”

อีหยุ่นโกรธมาก

“อย่าพึ่งพูดถึงมีสัตว์ร้ายในทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดหรือไม่ พูดถึงจีนในตอนนี้ ลูกรู้ไหมว่ามีคนตั้งเท่าไรกำลังจับจองมองมาที่เรา？”

“ตอนนี้ข่าวการตายของปรมาจารย์หลินเป็นข่าวลือ ไม่ได้รับการยืนยัน ถ้าหากลูกเดินทางไปยังทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด นี่จะเป็นข้อพิสูจน์ว่าปรมาจารย์หลินได้ตายอยู่ในทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดแล้วหรอ？”

“มาวันนี้ศัตรูที่เป็นปฏิปักษ์ต่อปรมาจารย์หลิน ในช่วงวิกฤติแบบนี้ ไม่ว่ายังไงลูกก็จะออกนอกเส้นทางไม่ได้เด็ดขาด”

จู่ๆอีหลิงก็คุกเข่าลงมา ด้วยน้ำตาคลอเบ้า ท่าทางแน่วแน่ “คุณพ่อคะ ขอโทษค่ะ ไม่ว่ายังไงหนูก็จะไปทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดด้วยตัวเอง”

พูดจบ อีหลิงก็โค้งคำนับอีหยุ่น

“คุณพ่อคะ อภัยที่หนูอกตัญญูด้วย！”

อีหลิงคำนับให้กับอีหยุ่นสามครั้ง แล้วลุกขึ้นยืน หันหลังเดินจากไป

อีหยุ่นโกรธมาก“มีใครอยู่บ้าง จับคุณหนูไปขังเดี๋ยวนี้！”

“ขังอยู่ในห้อง ให้คนเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมง ห้ามให้เธอออกจากประตูแม้แต่ก้าวเดียว！”

ลูกน้องสองรายรีบขวางอีหลิงไว้“คุณหนูครับ ขอโทษด้วยครับ！”

อีหลิงโกรธจัด“คุณพ่อคะ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ！”

“ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาหลินหยุน！”

อีหยุ่นตะคอก“ลูกอยู่ในห้องไปเถอะ พ่อจะส่งคนไปทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดเอง”

“ถ้าปรมาจารย์หลินกลับมา แต่ลูกกลับไปตายที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด ด้วยลักษณะนิสัยของเขา จะต้องทำให้ทั้งโลกแตกเป็นเสี่ยงๆแน่！”

อีหลิงไม่เชื่อ“ไม่ได้ พวกนายปล่อยฉันนะ ฉันจะต้องไปดูด้วยตาตัวเอง！”

สุดท้าย อีหลิงก็ถูกจับขังไว้ในห้อง

พ่อบ้านมองไปที่อีหยุ่นที่โกรธจัด แล้วกล่าวถามว่า“เจ้าบ้านครับ จะส่งคนไปที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดจริงๆหรอครับ？”

อีหยุ่นครุ่นคิด“ส่งลูกน้องมืดดีไปสองคน ให้ปลอมตัวเป็นคนธรรมดา ไปทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด ในนามของทีมสำรวจ！”

“ทางที่ดีต้องมีอะไรกลับมาด้วย อย่างน้อย ก็ต้องถ่ายรูปกลับมา ให้อีหลิงเชื่อ”

“ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”พ่อบ้านตอบรับ แล้วหันหลังเดินจากไป

ในที่ที่ห่างจากชานเมืองทางเหนือของเมืองหลวงมากกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตร มีหุบเขาลึกที่สวยงามแห่งหนึ่ง

แต่ทว่า หุบเขากลับสูงชันเกินไป มีน้อยคนนักจะเดินทางมาที่นี่

หลายปีก่อน มีเถ้าแก่คนหนึ่งชอบสถานที่แห่งนี้ อยากจะสร้างเป็นสถานที่ท่องเที่ยว แต่ผ่านไปคืนหนึ่ง เขาก็ยอมแพ้ล้มเลิกแผนการทั้งหมด แม้แต่เงินที่ลงทุนไปนับสิบล้านก็ไม่เอาแล้ว แทบจะหนีหายเข้ากลีบเมฆ

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ไม่มีใครพยายามที่จะยึดหุบเขาอีกเลย

ที่ด้านล่างของหุบเขาลึก มีน้ำตกไหลออกมาจากภูเขา ซึ่งดูงดงามมาก

ด้านหลังของน้ำตก ผ่านแสงตะวันที่สาดส่อง สามารถมองเห็นถ้ำหนึ่ง

ภายในถ้ำ มีก้อนหินที่ทำเป็นเตียงง่ายๆ โต๊ะหินและเก้าอี้หิน

บนเตียงหิน มีผู้หญิงชุดดำคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิ รอบตัวของหญิงสาม เต็มไปด้วยชี่ทิพย์จากฟ้าดินที่โพยพุ่งขึ้นมา

ชายชราคนหนึ่งกระโดดเข้ามาจากข้างนอก ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างปิดบังไม่อยู่

“คุณหนูครับ มีข่าวดีครับ！”

“คนที่ชื่อปรมาจารย์หลิน ตายอยู่ในทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดแล้วครับ”

ผู้หญิงชุดดำที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงหิน ลมหายใจของเธอวุ่นวาย ลืมตาขึ้นมา ดวงตาของเธอส่องสะท้อนแสงสีม่วง

“คุณว่าไงนะ！”

“เขาตายแล้ว？”

“นี่เป็นไปได้ยังไงกัน！”

ชายชราพูดอย่างยิ้มๆ“ตอนแรกที่ผมได้ยินข่าวนี้ ผมก็ไม่เชื่อเหมือนกัน คนธรรมดาอยากจะฆ่าผู้บำเพ็ญเป็นเซียนคนหนึ่ง ยากมากจริงๆ”

“แต่ต่อมาผมถึงรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ที่แท้ทางการทหารของรัสเซีย ใช้จรวดมิสไซล์ ขีปนาวุธ ทิ้งระเบิดเป็นระยะ สุดท้ายใช้พ่อของระเบิดทั้งหมด เพื่อระเบิดหุบเขาฝังกลบปรมาจารย์หลิน”

บนพื้นหญ้าสีเขียว แสงอาทิตย์เจิดจ้า หวางเซิ่งเฉียนแกว่งไม้ในท่ามาตรฐาน แล้วตีลูกกอล์ฟออกไป

ด้านหลังของเขา มีผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวางยืนอยู่

กระทั่ง ยังมีคนรุ่นอารุ่นลุงของเขาอีกด้วย

ถึงแม้ผู้อาวุโสเหล่านี้จะไม่ชอบพฤติกรรมของหวางเซิ่งเฉียน แต่ว่าอาจารย์ของหวางเซิ่งเฉียน ยังมีอำนาจจากหวางจิงหลง ถึงจะไม่พอใจยังไง ทำได้แค่อดทน

หวางเจ๋อยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ค่อนข้างไหล เขาไม่ชอบแสงอาทิตย์

เขามองไปที่พี่ใหญ่ที่เป็นลูกผู้ลากมากดี ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

หวางเจ๋อรู้ดี ว่าพี่ใหญ่ของตนเอง ต้องไม่ธรรมดาเหมือนที่เขาแสดงออกมาแน่

ผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวางกล่าว“ตอนนี้หลินหยุนตายแล้ว เราน่าจะรีบทำลายชางฉองกรุ๊ปเดี๋ยวนี้ จะปล่อยให้พวกเขาเติบโตอีกไม่ได้”

อีกคนกล่าวว่า“ใช่แล้ว ถ้าปล่อยให้ชางฉองกรุ๊ปเติบโตไปอีก ถึงจะร่วมมือกับหกตระกูลสุดยอด เกรงว่าจะจัดการไม่ได้”

หวางเซิ่งเฉียนไม่ได้พูดอะไร แกว่งไม้กอล์ฟด้วยท่าสง่างามต่อไป แล้วตีกอล์ฟออกไปไกล

“คุณชายใหญ่ครับ พูดอะไรหน่อยสิครับ！”สองคนนั้นที่กำลังพูดมองไปที่หวางเซิ่งเฉียนอย่างร้อนรน

จู่ๆหวางเซิ่งเฉียนก็มองไปที่เขา แล้วถามว่า“เมื่อกี้คุณว่าไงนะ？”

ผู้บริหารระดับสูงพูดเรื่องเมื่อสักครู่อีกครั้งอย่างไม่พอใจ

หวางเซิ่งเฉียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ“ได้สิ งั้นคุณก็พาคนไปจัดการชางฉองกรุ๊ปซะสิ！”

“ทางที่ดีจัดการตระกูลหลินแห่งอูซูด้วย”

ผู้บริหารระดับสูงดีใจมาก คิดว่าตนเองได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญ

“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ขอบคุณคุณชายใหญ่ที่ให้เกียรติผมนะครับ！”

มองดูผู้บริหารเหล่านั้นเดินจากไป คนที่เหลืออดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

หวางโส่วเหรินลูกคนที่สองของตระกูลหวาง กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า“ถึงหวางเจี้ยนหลีจะมีความสามารถ แต่พี่ให้เขาไปจัดการชางฉองกรุ๊ปกับตระกูลหลินแห่งอูซู นี่มันการทำให้เขาลำบากใจไม่ใช่หรอครับ？”