จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1005

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มอย่างขี้เล่น“เขาอยากไป ถ้าผมไม่ให้เขาไปล่ะ มันจะเป็นการทำลายความกระตือรือร้นของเขารึเปล่า？”

หวางโส่วเหรินขมวดคิ้ว ด้วยความโกรธ“งั้นนายก็ต้องคำนึงถึงความสามารถของเขาด้วยสิครับ พอเขาไปแบบนี้ มันก็เท่ากับการใช้คนอย่างเสียเปล่า”

ผู้บริหารคนอื่นๆในตระกูลหวางถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ใช้สายตาไม่พอใจ มองไปที่หวางเซิ่งเฉียน

หวางเซิ่งเฉียนพูดอย่างยิ้มๆ“อารองครับ งั้นคุณอาว่าตอนนี้เราควรทำยังไงหรอครับ？”

หวางโส่วเหรินกล่าว“ร่วมมือกับห้าตระกูลอื่นๆ เพื่อทำการจู่โจมชางฉองกรุ๊ปอย่างเต็มรูปแบบ จัดการทำลายล้างชางฉองกรุ๊ปให้สิ้นซาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหวางเซิ่งเฉียนเพิ่มมากขึ้น“ด้วยอำนาจในปัจจุบันของตระกูลหวางในโลกมนุษย์ตอนนี้ อยากจะทำลายล้างชางฉองกรุ๊ป มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ จะต้องใช้กำลัง”

“นี่มันผิดกฎนะครับ！”

หวางโส่วเหรินยิ้มอย่างเย้ยหยัน“ฉันพึ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ว่าคุณชายใหญ่ใส่ใจกับกฎของโลกมนุษย์มากขนาดนี้！”

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มมุมปาก“ผมไม่สนใจหรอกนะ แต่ถ้า จู่ๆหลินชางฉองกลับมาล่ะ？”

“ถ้าเขารู้ว่าเราใช้กำลังกับชางฉองกรุ๊ป เขาจะทำยังไง？”

“ถึงยังไงผมก็ไม่สนใจหรอกนะ ถึงเวลาอาจารย์ลับมา ถึงจะเป็นหลินชางฉองก็ไม่กล้าตามมาที่โลกบู๊โบราณหรอก แต่คนอย่างพวกคุณล่ะ？”

หวางเซิ่งเฉียนไม่พูดต่อ

แต่ว่า หวางโส่วเหรินกับผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง กลับรู้สึกตกใจ ขนลุกไปตามๆกัน

จริงด้วย ถ้าหลินชางฉองกลับมา แต่พวกเขาบุกทำลายกฎก่อน ถึงเวลานั้นทางการจีนที่พวกเขาพึ่งพา ก็จะไม่มีเหตุผลช่วยเหลือพวกเขาอีก

การรอคอยของพวกเขา จะเป็นการแก้แค้นด้วยเลือดของหลินชางฉอง

หวางโส่วเหรินรวมถึงผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ แอบปาดเหงื่อไปตามๆกัน

เมื่อนึกถึงหลินหยุนมาที่เคยมาถึงหน้าประตูของตระกูลหวาง ฟันคานประตูบ้านของตระกูลหวางด้วยดาบเล่มเดียว ยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่กล้าทำอีก？

“แต่ว่า เขาตายไปแล้ว！”

“ไม่อย่างงั้น ฉันก็คงไม่แนะนำให้นายไปจัดการทำลายล้างชางฉองกรุ๊ปหรอก”

หวางโส่วเหรินแก้ตัว

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มเบาๆ ไม่เอ่ยปากพูดว่าถูกหรือผิด“ตายแล้ว？อารองเห็นศพของเขาแล้วหรอครับ หรือเห็นมากับตาว่าเขาถูกฆ่าตาย？”

หวางโส่วเหรินกล่าว“ไม่เห็น”

“งั้นอารองแน่ใจได้ยังไงว่าเขาตายแล้ว？”หวางเซิ่งเฉียนจ้องมองหวางโส่วเหรินแล้วถามกลับ

หวางโส่วเหรินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวกับหลานชายที่ยกตกข่มท่านด้วยความโกรธ“งั้นคุณชายใหญ่รู้ได้ยังไงว่าเขายังไม่ตาย？”

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มให้กับหวางโส่วเหริน แล้วหันไปแกว่งไม้ตีกอล์ฟ แล้วฟาดออกไปอีกลูก

“เพราะฉะนั้น หวางเจี้ยนหลีอยากไป ผมก็เลยให้เขาไปยังไงล่ะครับ”

หวางโส่วเหรินตกตะลึง เขาไม่ใช่คนโง่ จึงเข้าใจความหมายของหวางเซิ่งเฉียนในทันที

“นายหลอกใช้หวางเจี้ยนหลี โยนหินเพื่อถามทาง！”

“ถ้าหลินชางฉองยังไม่ตาย ถ้าอย่างงั้นเมื่อชางฉองกรุ๊ปถูกโจมตี เขาต้องปรากฏตัวออกมาแน่ ถึงตอนนั้น ก็จะรู้เองว่าเขาตายจริงไหม”

หวางโส่วเหรินไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขามองไปที่คุณชายใหญ่ที่ยังคงทำตัวขี้เล่น ด้วยความชื่นชม“ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้นะ คุณชายใหญ่ผู้ปราดเปรื่อง”

“อารองชมเกินไปแล้วครับ”หวางเซิ่งเฉียนแสร้งทำเป็นเคารพกลับ ด้วยท่าทีขี้เล่น ทำให้คนอื่นๆรู้สึกไม่สบอารมณ์

หวางเจ๋อที่อยู่ใต้ต้นไม้ ไม่ไกลกัน แอบส่ายหัวไปมา

พี่ใหญ่คนนี้ของเขา ไม่เข้าใจตระกูลหวางมากพอจริงๆ

“เกรงว่า ด้วยความสามารถของหวางเจี้ยนหลี ไม่มีสิทธิ์ทำให้หลินชางฉองปรากฏตัวออกมาได้หรอก”

“มาวันนี้ชางฉองกรุ๊ป ถึงจะเป็นตระกูลหวาง ก็ไม่สามารถประเมินค่าต่ำได้หรอก”