จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1007

ตระกูลเซินโจมตีอย่างรุนแรง

ส่วนคนอื่น ๆที่เหลือนั้นรอดูสถานการณ์

กองกำลังต่าง ๆ กำลังเฝ้ารออยู่ และเมื่อตระกูลหลินตกอยู่ในอันตราย หลินชางฉองจะต้องปรากฏตัวออกมาช่วยอย่างแน่นอน

คนที่เซินถูพามาโหดเหี้ยมราวกับฝูงหมาป่าที่หิวโหยมาแปดวัน และพวกเขาล้อมรอบตระกูลหลินเอาไว้

ขณะนี้ในเมืองหลวง

หงซานเหอรายงานการกระทำของตระกูลเซินต่อประธานาธิบดีจีน

“ตระกูลเซินเป็นหนึ่งในเจ็ดตระกูลใหญ่ในโลกบู๊โบราณ และความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นไม่ธรรมดา เกรงว่าคนของหน่วยมังกรจะไม่สามารถต้านพวกเขาได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงทำได้เพียงให้คนของหลงถังออกมาจัดการ”

ประธานาธิบดีจีนคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ให้คนของหลงถังลงมือเร็วที่สุด และต้องไม่ให้ตระกูลเซินเริ่มโจมตีเป็นแบบอย่าง”

หงซานเหอไม่ได้ดำเนินการทันที แต่มีความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้า และกล่าวว่า “แต่ว่าหลงถังนั้นมีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองประเทศจีน และต่อสู้กับศัตรูต่างชาติ ถ้าหากหลงถังระดมกำลังเพื่อไปช่วยตระกูลหลิน ถ้าคนของสี่ตระกูลใหญ่รู้เรื่องนี้ พวกเขาต้องไม่ยอมเลิกราแน่นอน”

ประธานาธิบดีจีนกล่าวว่า “ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของจีน ต้องไม่ปล่อยให้ตระกูลเซินเริ่มโจมตีเป็นแบบอย่าง มิฉะนั้น ข้อตกลงระหว่างโลกมนุษย์และโลกบู๊จะอันตรธานหายไป”

“ไปเถอะ ส่งคนของหลงถังออกไปก่อนที่คนจากสี่ตระกูลใหญ่จะรู้เรื่องนี้”

“ครับ!” หงซานเหอหันหลังแล้วเดินจากไป

“จำเป็นต้องแจ้งให้คนของสำนักโม่เหมินทราบหรือไม่?” หงซานเหอเดินมาครึ่งทาง แล้วหันหลังกลับมาถาม

ประธานาธิบดีจีนส่ายศีรษะ “ไม่จำเป็น ช่วงนี้มีเกิดการเปลี่ยนแปลงที่เขาเทียนซาน เกรงว่าคนของสำนักโม่เหมินจะไม่มีเวลา”

“ครับ” หงซานเหอหันหลังแล้วเดินออกไป

“ท่านหง คุณกำลังเตรียมตัวจะไปไหน?” ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น และเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็สามารถรู้ว่าผู้มาเยือนนั้นมีเจตนาร้าย

ผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ ขวางอยู่หน้าประตูโดยภายใต้การนำของหวางจิงหลง

หงซานเหอรู้สึกตกใจเล็กน้อย และกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “หลีกทาง!”

หลิวเทียนเฉิงผู้นำตระกูลหลิวกล่าวเยาะเย้ยว่า “นายพลหง เตรียมตัวไปหลงถังใช่ไหม?”

“ทำเช่นนั้นไม่ได้ คนของหลงถังนั้นต้องใช้ป้องกันศัตรูจากต่างประเทศ และรักษาความปลอดภัยของประเทศจีน ไม่ใช่ทำเรื่องส่วนตัว”

หงซานเหอขมวดคิ้วและกล่าวอยู่ในใจว่า “กลัวสิ่งใดมักจะเกิดสิ่งนั้นขึ้นจริง ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดาได้แล้วว่าผมและประธานาธิบดีจีนคิดอะไรอยู่”

“หลีกทาง!”

หงซานเหอไม่ได้อธิบาย เพราะตอนนี้การอธิบายนั้นเท่ากับยอมรับ

ขอแค่คนของหลงถังถูกส่งออกไปแล้ว ถึงพวกเขาต้องการขัดขวางก็ไม่สามารถขัดขวางได้ เพราะหลงถังอยู่ภายใต้อำนาจของหงซานเหอ

หลิวเทียนเฉิงหัวเราะ และไม่ได้คิดที่จะหลีกทาง

หงซานเหอจ้องไปที่เขาด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม และตะโกนว่า “ยังไม่หลีกทางอีก!”

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายเป็นผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ และพลานุภาพของหงซานเหอนั้นไม่สามารถทำให้เขากลัวได้

“นายพลหง ไม่ต้องใช้ไม้นี้ เพราะมันไม่สามารถทำให้ผมกลัวได้หรอก!” หลิวเทียนเฉิงกล่าวเยาะเย้ย

สายตาของหงซานเหอเปลี่ยนเป็นแววอันตรายขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้น ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจ”

“ท่านหง ช่างมันเถอะ” เสียงของประธานาธิบดีจีนดังขึ้นมาจากด้านหลังของหงซานเหอ

เห็นได้ชัดว่าคนของสี่ตระกูลใหญ่เตรียมพร้อมกับการมาที่นี่แล้ว หากพวกเขาใช้กำลังขึ้นมา หงซานเหออาจจะเสียเปรียบ

“ฮึ่ม!” หงซานเหอจ้องผู้นำทั้งสี่ด้วยความโมโห จากนั้นหันหลังแล้วเดินกลับไปยืนอยู่ข้างประธานาธิบดีจีน

“ผู้อาวุโสทั้งหลาย มีธุระอะไรหรือเปล่า?” ประธานาธิบดีจีนถามด้วยรอยยิ้ม

อยู่ต่อหน้าประธานาธิบดีจีนแล้ว คนพวกนี้ไม่กล้ากำเริบเสิบสานมากเกินไป

ดวงตาของพวกหลิวเทียนเฉิงทั้งสามคน มองไปที่หวางจิงหลงโดยไม่ตั้งใจ

สีหน้าของหวางจิงหลงราบเรียบ และสบตาประธานาธิบดีจีนอย่างสงบ “ตระกูลเซินและตระกูลหลินแห่งอูซูในโลกบู๊โบราณ มีความแค้นส่วนตัว แต่ไม่ได้ละเมิดข้อตกลงระหว่างโลกมนุษย์และโลกบู๊

“นอกจากตระกูลหลิน ขอเพียงแค่ตระกูลเซินไม่ใช้กำลังกับคนอื่น รัฐบาลจีนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปขัดขวาง”

“หากรัฐบาลจีนเข้าไปแทรกแซง เท่ากับว่ารัฐบาลจีนเป็นคนทำลายข้อตกลงก่อน และผลที่ตามมาในอนาคตนั้นไม่อาจจินตนาการได้”

หงซานเหอกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนที่หลินหยุนยังอยู่ ทำไมตระกูลเซินไม่ไปแก้แค้นล่ะ?”