จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1008

ในลานบ้าน คนส่วนใหญ่ของตระกูลหลินนั้นรู้สึกตื่นตระหนก

“แย่แล้ว มีคนมาแก้แค้นแล้ว!”

หลินตงเย่วมองไปที่หลินตงถิงด้วยท่าทางกังวล “พี่ใหญ่ ควรทำอย่างไรดี?”

หลินตงถิงขมวดคิ้วและกล่าวว่า “รีบไปแจ้งท่านพ่อ!”

ขณะที่คนของตระกูลหลินตื่นตระหนก ทันใดนั้นก็มีเสียงชราดังขึ้นจากห้องหนึ่งในบริเวณลานบ้าน

“ใครกล้ามาสร้างความวุ่นวายในตระกูลหลิน!”

เงาสีดำบินขึ้นไป และยืนอยู่ตรงข้ามกับเซินถู

เซินถูจำหลินซื่อเฉิงได้อย่างรวดเร็ว “ไอ้แก่ ไม่คิดว่าคุณนั้นยังมีชีวิตอยู่!”

หลินซื่อเฉิงกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “เจ้าบ้านตระกูลเซิน หลานชายของผมเห็นแก่หน้าผู้หญิงคนนั้น แล้วไว้ชีวิตคุณ คุณมาตอบแทนบุญคุณหรือ?”

เซินถูมองขึ้นไปบนฟ้าและหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไอ้แก่ ผมมาเพื่อตอบแทนบุญคุณจริง ๆ ตอบแทนที่พวกคุณฆ่าคนตระกูลเซิน และทำให้ตระกูลเซินต้องอับอายขายหน้า!”

“หลินชางฉองตายไปแล้ว วันนี้อย่าคิดว่าคนของตระกูลหลินจะมีชีวิตรอดสักคน!”

หลินซื่อเฉิงกล่าวด้วยความโมโหว่า “ตอนนั้นหลานชายของผมไม่ควรไว้ชีวิตคุณเลย คุณเทียบหลานชายของผมไม่ได้จริง ๆ”

“วันนี้มีผมอยู่ คุณอย่าคิดที่จะแตะต้องคนของตระกูลหลินได้!”

“ฮ่า ๆ ไอ้แก่ คุณนั้นเป็นแค่ระดับปรมาจารย์ แล้วจะมาขัดขวางผมได้อย่างไร?!” เซินถูหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หลินซื่อเฉิงกล่าวเยาะเย้ย “คุณสามารถลองดูได้”

“ไปตายเสียเถอะไอ้แก่!” เซินถูไม่พูดไร้สาระอีกต่อไป แล้วปล่อยหมัดออกไปทันที

หลินซื่อเฉิงยิ้มอย่างเย็นชา แล้วปล่อยหมัดออกไปเช่นกัน

บูม!

เซินถูถูกต่อยจนกระเด็นออกไป

“เป็นไปได้อย่างไร! คุณ ความแข็งแกร่งของคุณ........” เซินถูมองหลินซื่อเฉิงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

หลินซื่อเฉิงหัวเราะเยาะ “ถูกต้อง ผมเข้าสู่ระดับแดนเทพแล้ว!”

“นี่ มันเป็นไปได้อย่างไร!” เซินถูรู้สึกมึนงง

“เมื่อหลายเดือนก่อน คุณยังเป็นเพียงระดับปรมาจารย์ และตอนนี้คุณได้เข้าสู่ระดับแดนเทพแล้ว!”

“ผมใช้เวลาไปหลายสิบปีแล้ว แต่ยังไม่สามารถเข้าสู่ระดับแดนเทพได้ มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?!”

ดวงตาของเซินถูประกายขึ้นทันที “วิชาการบำเพ็ญเซียน ที่คุณฝึกนั้นต้องเป็นวิชาการบำเพ็ญเซียนแน่นอน!”

“ไอ้แก่ มอบวิชาการบำเพ็ญเซียนออกมา และผมจะไว้ชีวิตคุณ!”

หลินซื่อเฉิงกล่าวเยาะเย้ย “คุณเป็นโพธิสัตว์หรือ? ตอนนี้ยังไม่สามารถปกป้องแม้แต่ตนเองได้ และคุณยังโลภอยากได้วิชาของผม!”

“ฝันไปเถอะ!”

เซินถูตะโกนเสียงดัง “สร้างค่ายกลมหาปัทมา!”

เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลเซินได้ตั้งค่ายกลขนาดใหญ่ขึ้นทันทีภายใต้การนำของผู้อาวุโส

หลินซื่อเฉิงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว และหัวเราะอย่างน่าเกรงขาม “ผมบุกทะลวงไปถึงระดับแดนเทพแล้ว กำลังรู้สึกหงุดหงิดว่าไม่มีคู่ฝึกซ้อม นึกไม่ถึงว่าคุณจะมาถึงที่!”

“ผมด้วย!”

วิธีการฝึกของหลินซื่อเฉิงนั้นเป็นวิชาการบำเพ็ญเซียน ซึ่งหลินหยุนเป็นคนถ่ายทอด แม้ว่าเขาจะเพิ่งเข้าสู่ระดับแดนเทพ แต่เขานั้นแข็งแกร่งกว่านักบู๊แดนเทพระดับสูง

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยุนได้ปรับปรุงสิบแปดท่าต้าเต๋าให้ดีขึ้น และได้ถ่ายทอดให้กับหลินซื่อเฉิงแล้ว อาจกล่าวได้ว่าตอนนี้ความแข็งแกร่งของหลินซื่อเฉิงนั้นยืนอยู่บนจุดสูงสุดในโลกบู๊ของประเทศจีนแล้ว

แม้ว่าค่ายกลมหาปัทมาจะแข็งแกร่ง แต่หลินซื่อเฉิงนั้นเคยเห็นหลินหยุนทำลายค่ายกลดังกล่าวด้วยตาตนเอง

ดังนั้น หลินซื่อเฉิงจึงมีความมั่นใจว่าตนเองนั้นสามารถทำลายค่ายกลมหาปัทมาได้

ทุกคนเริ่มการต่อสู้อยู่ที่ด้านหน้าลานบ้านของตระกูลหลิน

มีดวงตามากมายที่อยู่รอบ ๆ จ้องมองอยู่

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้ตั้งตารอผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้ แต่กำลังตั้งตารอว่าร่างที่เหมือนเทพมารนั้นจะปรากฏขึ้นหรือไม่

การต่อสู้ดำเนินไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง สุดท้ายหลินซื่อเฉิงได้ทำลายค่ายกลมหาปัทมาและได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทำร้ายผู้อาวุโสของตระกูลเซินได้รับบาดเจ็บสาหัสสองคน และลูกศิษย์ได้รับบาดเจ็บอีกสิบกว่าคน

เซินถูได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเช่นกัน

“ถึงแม้ว่าคุณจะเข้าสู่แดนเทพแล้ว แต่คุณเพิ่งเข้าสู่แดนเทพระดับต่ำเท่านั้น คุณจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?!” เซินถูที่ได้รับบาดเจ็บมองหลินซื่อเฉิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ

ค่ายกลมหาปัทมาเคยสังหารยอดฝีมือระดับแดนเทพ และเซินถูมีความมั่นใจเป็นอย่างมากที่จะสังหารหลินซื่อเฉิงที่เพิ่งเข้าสู่ระดับแดนเทพได้

แต่ผลคือเซินถูรู้สึกตกตะลึง

หลินซื่อเฉิงกล่าวเยาะเย้ยว่า “คุณเคยกล่าวว่าผมเป็นผู้บำเพ็ญเซียน?!”

เซินถูไม่พูดอะไร สีหน้าเคร่งขรึม “ผู้บำเพ็ญเซียน เป็นเช่นใดกันแน่?!”