จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 101

บทที่ 100 ข้ามฝั่งด้วยไม้แผ่นเดียว

ฉินอัน เกลียดจนทนไม่ไหว “ไอ้บ้านี่สมควรตาย!”

“จัดการกับมันซะ!”

เสียงร้องตะโกนดังขึ้น ฉินอัน และอีกสามคนกระโดดลงไปในน้ำพร้อมกัน ละอองน้ำกระจายออกไป 4 ทิศ โจมตีหลินหยุนจากทั้งสี่ทาง

หลินหยุนในเวลานี้ ใต้เท้ามีเพียงแผ่นไม้แผ่นเดียวเท่านั้น หากไม่ระวัง หรือใช้กำลังหนักเกินไป อาจจะทำให้แผ่นไม้นั้นแตกกระจายได้ ตันคนก็ต้องตกลงไปในน้ำ

แต่ว่า ฉินอัน และอีกสามคนแข็งแกร่งกว่าครั้งที่แล้วอย่างชัดเจน ถ้าอยากให้แผ่นไม้นั้นอยู่อย่าสมบูรณ์ หลินหยุนก็ต้องไม่ทำอะไรทั้งนั้น

ดูจากการโจมตีที่แข็งแกร่งของทั้งสี่คน หลินหยุนสีหน้าเบื่อหน่าย สองมือไขว้หลัง

รอให้ฉินอัน และอีกสามคนโจมตีห่างจากตัวเขาครึ่งเมตร หลินหยุนก็ตะโกนขึ้นว่า “ไสหัวไป!”

ดาบลมปราณที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าตรงไปเฉือนที่คอของทั้งสี่คนนั้น เลือดสดกระจายไปรอบทิศและตกลงไปยังผิวของแม่น้ำ

ตู้ม!

เสียงตกน้ำทั้งสี่เสียงดังขึ้น ฉินอัน และอีกสามคนไม่ได้โผล่ขึ้นมาจากน้ำอีกเลย

ฉินอู๋ซวงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “ปล่อยลมปราณเป็นกระบี่!”

“นี่มันวิชาอะไรกันแน่?”

เส้เทียนหัวสีหน้าตกใจอย่างหนัก กดเสียงเบาลง พร้อมพูดด้วยความตื่นเต้น “เห็นไหม คุณหลินปล่อยลมปราณออกมาก็ฆ่าคนได้ เมื่อก่อนพวกคุณเคยเห็นคนแบบนี้ไหม?”

ฉีว่างหมิงและหางเยว่ต่างพากันส่ายหน้า ถามด้วยความตกใจ “นี่ไม่ใช่คนแรก เป็นเทพต่างหาก!”

เวลานี้ พวกเส้เทียนหัวต่างพากันเคารพหลินหยุนดั่งเทพไปแล้ว

ผู้มีอิทธิพลของเมืองแล้วอย่างไร? ในสายตาของหลินหยุนผู้ที่สามารถกำหนดความเป็นความตายได้แบบนี้ พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กๆ เลย

หลินหยุนยืนอยู่บนแผ่นไม้นั้นอย่างมั่นคง มองมาที่ฉินอู๋ซวงที่อยู่บนศาลา พร้อมพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “ให้ฉินหนันเทียนออกมาได้หรือยัง?”

ฉินอู๋ซวงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อยากเจอเจ้าบ้านของฉัน นายมาที่ศาลานี้ก่อนค่อยว่ากัน!”

เวลานี้ หลินหยุนอยู่ตรงกลางทะเลสาบ รอบข้างมีเพียงซากเรือที่ถูกทำลายทั้งสี่ลำนั้น หากอยากไปที่ศาลา มีแค่ทางเดียวคือเขาต้องบินไป

เส้เทียนหัวทนมองต่อไปไม่ไหว จึงพูดขึ้นว่า “คุณชายใหญ่ฉิน คุณบังคับคนอื่นเกินไปหรือเปล่า? คุณหลินบินไม่ได้ รอบข้างก็ไม่มีเรือ เขาจะขึ้นมาบนเกาะได้ยังไง?”

ฉินอู๋ซวงหัวเราะเยาะ “งั้นก็ต้องดูว่ามันมีปัญญาไหม ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ เจ้าบ้านของเราก็ไม่จำเป็นต้องออกมาเจอมัน!”

“นี่...” พวกเส้เทียนหัว ได้แต่โมโหแต่ไม่กล้าพูดอะไร

“หลินชางฉอง ถ้าเรื่องเล็กๆ แค่นี้แกทำไม่ได้ งั้นก็ไม่สมควรที่จะเจอกับเจ้าบ้านของเรา” ฉินอู๋ซวงตะโกนบอก น้ำเสียงเต็มไปด้วยถากถาง

หลินหยุนตอบด้วยเสียงราบเรียบ “งั้นรอดูแล้วกัน”

พูดจบ ปลายเท้าของเขาก็แตะไปที่ผิวน้ำนั้นเบาๆ แผ่นไม้แผ่นนั้นก็พุ่งตรงไปข้างหน้าทันที

เหมือนกับเรือเร็วหนึ่งลำที่พาหลินหยุนเดินทางไปยังกลางเกาะของทะเลสาบ

“ดูสิ เขามาได้แล้วจริงๆ!”

“ไม่น่าเชื่อจริงๆ เลย!”

เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลฉินที่อยู่ในศาลา ต่างพากันลืมข้าง พากันถกเถียงด้วยความตกใจ บางคนพากันชื่นชมในตัวหลินหยุน

ฉินอู๋ซวงรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก มือทั้งสองข้างจับที่จับวีแชร์ไว้แน่นจนเห็นเส้นเลือดได้ชัดเจน “นี่คือสุดยอดวิชาข้ามแม่น้ำของปรมาจารย์ธรรมในตำนานเหรอ?”

“แม้แต่สิ่งนี้เขาก็ทำได้! ความสามารถของเขาถึงขั้นไหนกันแน่ คงไม่ถึงขั้นปรมาจารย์ใช่ไหม!”

“ไม่ เป็นไปไม่ได้! เขาอายุแค่ 20 ปี ต่อให้เริ่มฝึกวิชาตั้งแต่เกิด ก็ไม่สามารถเป็นปรมาจารย์ได้!”

“ปรมาจารย์ นั่นคือผู้ที่อยู่สูงสุดของในวงการการต่อสู้!”

พวกเส้เทียนหัว ยิ่งพากันงุนงงมากกว่าเดิม

“เขา เขาบินได้จริงๆ ด้วย!”