จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1015

หลังจากแสงสีฟ้าปรากฏแล้ว แสงนั้นก็ค่อยๆตกลงไปบนพื้น

หลังจากแสงสีฟ้าหายไป ก็มีร่างกายของหลายๆคนปรากฏตัว

คนที่ปรากฏตัวคือหลินหยุนที่หายตัวไปครึ่งปี ยังมีตางอู่กับฉูเหอและคาร์นอตวิลเลียมด้วย

ทุกคนนอกจากเสื้อผ้าชำรุดนิดหน่อยแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้มีรอยแผลหรือบาดเจ็บเลย

ตอนนั้น หลินหยุนฟันดาบใส่ท้องฟ้าและทำให้พ่อของระเบิดทั้งหมดได้ระเบิดก่อนเวลากำหนด

จากนั้น เขาก็รีบใช้วิชาดำดินทันที และพาหลายๆคนหลบอยู่ใต้ดินที่มีความลึกสิบกว่าเมตร

ก่อนที่เขาจะดำดิน เขายังไม่ลืมที่จะเก็บผลไม้รวมทิพย์กับน้ำพุทิพย์เข้าไปในแหวนเก็บของด้วย

อย่างไรก็ตาม พ่อของระเบิดทั้งหมดนั้นทรงพลังมากๆ

และในตอนนั้นหลินหยุนก็ผ่านการต่อสู้มาหลายรอบ เขาโดนจรวดและมิสไซล์อากาศสู่พื้นโจมตีด้วย ทำให้พลังทิพย์เหลือไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ และเขายังต้องปกป้องสามคนนี้ด้วย

ถึงแม้จะอยู่ห่างพันกว่าเมตร และหลบอยู่ใต้ดิน แต่แรงระเบิดจากพ่อของระเบิดทั้งหมด มันก็ทำให้หลินหยุนบาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน

ต้องรู้นะว่าพ่อของระเบิดทั้งหมดถูกสร้างขึ้นจากสหภาพโซเวียตสมัยสงครามเย็น

พลังทำลายล้างของมันน้อยกว่าระเบิดนิวเคลียร์เท่านั้น

หลังจากพ่อของระเบิดทั้งหมดได้ระเบิดแล้ว ทำให้แผ่นหลังทั้งหมดของหลินหยุนไหม้ ร่างกายของเขาโดนไฟไหม้อย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม ยังดีที่หลินหยุนฝึกร่างภูตป่าระดับสูงได้สำเร็จและได้รับพลังฟื้นฟู่ที่ทรงพลังของมิงค์สีทองจื่อมู่ด้วย

เมื่อเขาใช้ผลไม้รวมทิพย์กับน้ำพุทิพย์ ทำให้หลินหยุนใช้เวลาเพียงแค่สามเดือน ก็สามารถสร้างร่างเต๋าใหม่ได้

หลังจากสร้างร่างเต๋าใหม่ได้สำเร็จ แต่พลังของหลินหยุนลดลงจากแดนรวมยาไปที่แดนแด่เทพเจ้าเพราะร่างกายบาดเจ็บสาหัส

และสามคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน

และมีอีกเรื่องหนึ่ง แหวนเก็บของของเขาใส่น้ำพุทิพย์เยอะขนาดนั้นไม่ไหว

ถ้าเทือกเขาทิพย์พวกนั้นกลายเป็นน้ำทิพย์ มันก็น่าเสียดายมากๆ

หลินหยุนก็เลยใช้ค่ายกลสร้างห้องหนึ่งขึ้นมา และเอาน้ำพุทิพย์ใส่เข้าไปในนั้น จากนั้นพวกเขาสี่คนก็ฝึกฝนอยู่ในนั้น

ใช้น้ำทิพย์ที่มาจากเทือกเขาทิพย์ในการฝึกฝน พูดได้เลยว่าตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน หลินหยุนน่าจะเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนี้

แม้แต่ในโลกบำเพ็ญเซียน ก็ไม่มีใครกล้าฝึกฝนด้วยวิธีแบบนี้

เพราะพลังทิพย์ที่อยู่ในน้ำทิพย์พวกนี้ มันแข็งแกร่งกว่าพลังทิพย์ที่ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์รวบรวมมาจากฟ้าดินมากกว่าร้อยเท่า

เมื่อฝึกฝนที่นี่ ทำให้สามารถฝึกฝนสำเร็จได้ง่ายมากๆ

คาร์นอตวิลเลียมและคนอื่นๆ ก็ได้ฝึกฝนในสถานที่วิเศษแบบนี้เพราะหลินหยุน

ทั้งสี่คนฝึกฝนอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งพลังของหลินหยุนฝึกฝนถึงแดนรวมยาสูงสุด ตัวอ่อนยาจางที่อยู่ในตันเถียนก็ค่อยๆเห็นอย่างชัดเจน และเขากำลังจะเข้าสู่แดนยาทอง ทำให้หลินหยุนรีบหยุดการฝึกฝนทันที

ชาติที่แล้ว เพราะเขาฝึกฝนอย่างรวดเร็ว จนทำให้รากฐานพลังของเขาไม่ค่อยหนักแน่น

ในชาตินี้ เขาก็ไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองฝึกฝนเร็วจนเกินไป

เขาในเวลานี้ ยังไม่เหมาะที่จะฝึกฝนถึงขั้นแดนยาทอง

ถ้าเขาต้องการเข้าสู่แดนยาทอง ถ้างั้นยาทองของเขาต้องอยู่ในขั้นยาทองระดับฟ้า หรือไม่ก็อยู่ในขั้นยาทองหวูซ่างในตำนานเท่านั้น

ถึงแม้เขาหยุดการฝึกฝน แต่ครั้งนี้เขาได้สร้างร่างเต๋าใหม่ขึ้น ทำให้พลังของเขาแข็งแกร่งขึ้นสิบกว่าเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

ละการต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้ร่างเต๋าของเขาแข็งแกร่งมากขึ้น

"ตอนนี้พ่อของระเบิดทั้งหมดไม่สามารถทำอะไรฉันได้อีกแล้ว แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ ฉันก็มั่นใจว่าสามารถรับมือได้"

ฉูเหอกับตางอู่ก็ฝึกฝนอยู่ที่นี่ครึ่งปี ทำให้พวกเขาฝึกฝนถึงแดนเทพระดับต่่ำ

ถึงแม้คาร์นอตวิลเลียมจะไม่สามารถฝึกฝนได้ แต่เขาก็นั่งแช่อยู่ในน้ำพุทิพย์ครึ่งปี ทำให้เลือดเนื้อและพลังในร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากๆ

พลังของคาร์นอตวิลเลียมในตอนนี้ น่าจะเทียบเท่ากับยอดฝีมือแดนเทพ

"ขอบคุณมากๆที่ช่วยชีวิตฉันไว้!"คาร์นอตวิลเลียมยกแขนข้างหนึ่งไว้ที่หน้าอกและทำความเคารพหลินหยุน

แต่ฉูเหอกลับจ้องเขม็งไปที่ตางอู่และพูด:"หึ ฉันรู้สึกว่าปรมาจารย์หลินพูดถูก ถ้าพวกเราไม่แข็งแกร่งพอ ไม่มีใครเคารพพวกเราอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์เลย"

"ในทางกลับกัน ถ้าพวกเราแข็งแกร่งพอ ถึงแม้พวกเราไปรังแกเขา เขาคงไม่โกรธและพยายามประจบพวกเราด้วย"

"อีกอย่าง ถ้าไม่มีปรมาจารย์หลิน พวกเราคงโดนพ่อของระเบิดทั้งหมดระเบิดจนกลายเป็นจุณไปแล้ว"

"บรรพบุรุษผู้บุกเบิกประเทศของเราเคยพูดได้ ถ้าคนอื่นไม่มารังแกเรา เราก็จะไม่ควรไปรังแกเขา แต่ถ้าคนอื่นมารังแกเรา เราก็จะเอาคืนเหมือนกัน"

"ในเมื่อชาวรัสเซียไม่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ พวกเขาคิดจะฆ่าพวกเราไปด้วย ถ้างั้นพวกเราก็ไม่ต้องเกรงใจแล้ว พวกเราต้องไปแก้แค้น มีความแค้นก็ต้องชำระ"

"หลักการแค่นี้คุณก็ดูไม่ออก แล้วคุณจะฝึกบู๊ไปทำไม!"

เมื่อพูดจบ ฉูเหอก็กลอกตาใส่ตางอู่และวิ่งตามหลินหยุนทันที

ตางอู่อึ้งไปเลย ในสมองของเขามีเพียงคำพูดของฉูเหอวนเวียนอยู่:"ฝึกบู๊ไปทำไม!"

"ฉูเหอพูดถูก ถ้ามีความแค้นก็ไม่กล้าไปชำระ ถึงแม้จะฝึกฝนจนไร้เทียนทานก็ไม่มีประโยชน์!"

ดวงตาของตางอู่เปล่งประกายมากขึ้น จากนั้นเขาก็วิ่งตามหลินหยุนทันที

ทิศตะวันตกของทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด ห่างจากหุบเขาที่โดนพ่อของระเบิดทั้งหมดประมาณห้าสิบกิโลเมตร มีหอสังเกตการณ์ของทหารรัสเซีย

หลังจากกองทัพภาคเหนือของรัสเซียถอยออกไปแล้ว หอสังเกตการณ์นี้ก็กลายเป็นด่านแนวหน้าที่รับผิดชอบดูแลและเฝ้าสังเกตการณ์ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด

ปีนี้วันเตินอายุสามสิบห้าแล้ว และเขาก็เป็นทหารเก่าในกองทัพด้วย

อีกแค่ปีเดียวเขาก็จะเกษียณอายุทางทหารและกลับบ้านได้ เพื่อกลับไปอยู่กับภรรยาอย่างมีความสุข

แต่ว่าช่วงก่อนเขาปากเสีย ไปพูดเรื่องไม่ดีของเจ้าหน้าที่ทหารระดับสูง ทำให้เขาถูกย้ายมาที่หอสังเกตการณ์แห่งนี้ เพื่อสังเกตทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดที่เต็มไปด้วยความอันตราย

"ให้ตายเถอะ ฉันต้องหาวิธีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ให้หลินชางฉองคนนั้นไปตายได้แล้ว!"

วันเตินได้ข่าวมาว่าการที่พวกเขาต้องมาอยู่ในหอสังเกตการณ์แห่งนี้ เพราะชาวจีนที่ชื่อหลินชางฉองเพียงคนเดียว

วันเตินด่าไปด้วยและเดินออกจากที่ค่ายทหารด้วย จากนั้นเขาก็ยืนฉี่อยู่กลางหิมะและผิวปากไปด้วย