โคโมโดยิ้มอย่างเย็นชา: “คำพูดนี้ก็คือสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกกับนาย! ”
“หลินชางฉอง ได้ยินมาว่านายเคยสู้รบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด รวมถึงสู้รบกับยอดฝีมือทั้งหมดของประกาศมืดเพียงคนเดียว”
“ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ นายกลับเอาชนะได้อีกด้วย! ”
“แต่ ฉันคิดว่าผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ล้วนเป็นเพียงแค่ผู้ที่ไม่ได้เรื่องได้ราว”
“หากพวกเราองครักษ์ลับไม่ได้มีหน้าที่เพียงปกป้องรักษาความปลอดภัยของประเทศ โดยไม่ไปทะเลาะเบาะแว้งกับคนอื่นแล้ว ถ้าอย่างนั้นผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ฉันเพียงคนเดียวก็สามารถที่จะกำจัดพวกเขาลงได้ทั้งหมด”
“ถ้าหากราชาองครักษ์ลับของพวกเรา เป็นผู้ลงมือเองล่ะก็ ผู้เก่งกาจสามอันดับแรกนั้น ก็คงจะถูกราชาของพวกเราสังหารลงได้อย่างง่ายดาย! ”
หลินหยุนสีหน้าท่าทางเฉยเมย และมองไปยังโคโมโดที่มีท่าทางหยิ่งยโส พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “นายพูดไร้สาระมากเกินไปแล้ว”
พูดจบ หลินหยุนก็ก้าวเท้าออกมา
ร่างกายรวดเร็วดั่งกับไฟฟ้า พุ่งตรงเข้าใส่ในทันที
ใช้หมัดวาดเส้นตรงขึ้นกลางอากาศ และมีเสียงระเบิดดังขึ้นลอยมาในอากาศ
จากนั้น หลินหยุนใช้หมัดที่ปกคลุมไปด้วยพลังแสง ชกเข้าไปที่หน้าอกของโคโมโด ในขณะที่โคโมโดกำลังจ้องมองอยู่
โอ๊ย!
โคโมโดเงยหน้าตะโกนดังขึ้นฟ้า โดยถูกชกกระเด็นลอยไปในอากาศ
จากนั้น ขณะที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขาก็แปลงกายขึ้นอย่างกะทันหัน
เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย มีขนยาวขึ้นเต็มตัว ราวกับหนาม
ทันใดนั้นก็กลายเป็นมนุษย์หมาป่า ดวงตาทั้งสองข้าของโคโมโดแดงก่ำ มองไปที่หลินหยุนพร้อมกับอ้าปากอย่างตะกละตะกลาม: “ช่างเป็นพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันชอบมากเลย เลือดเนื้อของยอดฝีมือ สามารถที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฉันได้ดีอย่างที่สุด”
พวกองครักษ์ลับที่เหลือมองเห็นโคโมโดแปลงกายเป็นปีศาจครึ่งคนครึ่งหมาป่าแล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอะไรแม้แต่น้อย และยังแปลงกายตามด้วยเช่นกัน
ล้วนเป็นมนุษย์หมาป่าที่คล้ายกันกับโคโมโด แต่ว่า ร่างกายมีขนาดเล็กกว่าโคโมโด
หลินหยุนตกตะลึงเล็กน้อย: “คิดไม่ถึงว่า มนุษย์หมาป่าในตำนานนั้น จะมีอยู่จริง ๆ ด้วย! ”
“แต่น่าเสียดายที่ พวกนายเป็นสัตว์ลูกผสมที่หลงเหลือสายเลือดสัตว์อสูรเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”
โคโมโดโกรธมาก: “นายกล้าที่จะด่าว่าฉันเป็นสัตว์ลูกผสม! ”
“ฉันคือหมาป่าทมิฬตาแดงที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่สุด แกกลับกล้าที่จะมาดูหมิ่นฉัน ฉันจะฉีกร่างแกออกเป็นชิ้น ๆ ”
โคโมโด ส่งเสียงคำราม ‘บรู้ว’ แล้วก็กระโจนออกไป พุ่งเข้าจู่โจมหลินหยุน
หลินหยุนสีหน้าเฉยชา จ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ
“เมื่อครู่นายถูกพลังหมัดของฉันเข้าไปหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แสดงว่าพลังความสามารถของนายถึงระดับขั้นแดนฝึกกระดูกตอนต้นแล้ว”
“ซึ่งก็คือพลังความสามารถขั้นแดนเทพระดับเล็กแล้ว”
“แต่ว่า นอกจากที่นายมีผิวหนังที่แข็งและหยาบกระด้างแล้ว ก็ไม่มีความสามารถอื่นใดอีก ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกาฬโลกแล้ว ยังห่างไกลกันลิบลับ”
“ถ้าหากนายมีพลังความสามารถขั้นแดนเทพสูงสุด บางทีอาจจะสู้รบกับฉันได้”
“แต่ลำพังเพียงแค่นายในตอนนี้กับพวกลูกสมุนของนายคิดที่จะฆ่าฉัน มันช่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย”
โคโมโดโมโหอย่างมาก: “ช่างพูดออกมาได้โดยที่ไม่ละอายเลย! ”
“ไปตายซะเถอะ! ”
ขณะที่พูดนั้น โคโมโดก็มาถึงด้านหน้าของหลินหยุนแล้ว โดยกรงเล็บหมาป่าที่แหลมคมพุ่งตะปบไปยังหน้าอกของหลินหยุน
“กรงเล็บของฉันนี้ เคยตะปบรถถังจนระเบิดมาแล้ว ต่อให้พลังความสามารถของนายจะเหนือกว่าฉัน แต่เพียงแค่ถูกฉันเข้าประชิดตัว ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานกรงเล็บที่แหลมคมของฉันได้”
หลินหยุนไม่ได้หลบหลีก ปล่อยให้โคโมโดตะปบเข้าใส่ ไปที่หน้าอกของตนเอง
โคโมโดดีใจอย่างมาก ยิ้มเยาะอย่างโหดเหี้ยมและพูดขึ้นว่า: “ไอ้หนุ่ม แกตายแน่”
หลินหยุนไม่ได้สนใจ เพียงแค่มุมปากมีรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหยียดหยาม
โคโมโดตะปบเข้าใส่หลินหยุนแล้ว แต่ว่า สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยทันที
เขารู้สึกว่ากรงเล็บของเขาเหมือนกับตะปบเข้าไปบนเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานอย่างที่สุด
ไม่ แข็งแกร่งทนทานยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก เพราะว่ากรงเล็บของเขาเคยตะปบเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานมาก่อนแล้ว
แต่ว่า เวลานี้แม้แต่ผิวหนังของหลินหยุนก็ยังตะปบไม่เข้า ถึงขนาดที่ว่า ยากที่จะขีดข่วนร่องรอยเพียงเล็กน้อยบนร่างกายหลินหยุนได้ด้วย
“นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน! ร่างกายของนายทำไมถึงได้แข็งแกร่งทนทานมากขนาดนี้! โคโมโดสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง”
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “วิชาวัชระ วิชาลี้ลับของซีซาร์”
“นี่เป็นไปได้อย่างไร! ” สีหน้าที่ตื่นตะลึงของโคโมโดกลับกลายเป็นความหวาดกลัว
“นายฆ่าเขาแล้ว และยังจะได้วิชาลี้ลับของเขาอีก! ”
“ช่างน่ากลัวอย่างมาก นายเป็นปีศาจร้ายใช่ไหม? ” โคโมโดจินตนาการไม่ออกจริง ๆ ว่า เมื่อฆ่าคู่ต่อสู้แล้ว ยังจะได้รับวิชาลี้ลับของคู่ต่อสู้ด้วย นี่มันช่างเหมือนกับปีศาจกินคนตามตำนานที่ร่ำลือกันไว้เลยทีเดียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...