จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1022

“ราชา พอแล้วหรือยัง? ” เสียงของโคโมโดดังออกมาจากหลุม โดยมีเสียงสะท้อนดังตามมาเป็นชุด

ราชาองครักษ์ลับพูดเบา ๆ ว่า: “หุบปาก รีบขุดต่อไป ยิ่งลึกยิ่งดี เขามาถึงแล้ว”

“เร็วขนาดนี้เลย! ” โคโมโดตกตะลึง จึงขุดหลุมต่อไปด้วยความรวดเร็วที่มากขึ้น

หลินหยุนมองขึ้นไปยังชั้นเมฆที่หนาทึบในท้องฟ้า แล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้ามาในตำบล

นี่คือเส้นทางหลักที่ต้องผ่านก่อนที่จะไปถึงสโมกกับเมืองวาดอร์

ขณะที่หลินหยุนเดินก้าวเข้าสู่ตำบลนั้น เครื่องมือวางระเบิดยุทธศาสตร์ขนาดใหญ่สองเครื่อง

ที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ปล่อยระเบิดนิวเคลียร์ชั้นสูงลงมาทันที

ภายในตำบล หลินหยุนก็ได้พบเห็นราชาองครักษ์ลับแล้ว

จากนั้นก็เดินตรงไปหาเขา

ราชาองครักษ์ลับตื่นเต้นขึ้นโดยพลัน พร้อมกับมองขึ้นไปยังท้องฟ้า

บนท้องฟ้า มีจุดดำสองจุดกำลังร่วงตกลงมาอย่างรวดเร็ว

ราชาองครักษ์ลับดีอกดีใจ แล้วก็กลับตัวและกระโดดลงไปด้านล่าง

จากนั้น ก็รีบมุดลอดเข้าไปด้านในหลุมที่โคโมโดได้ขุดเตรียมไว้

หลินหยุนก็มองเห็นจุดดำสองจุดบนท้องฟ้าที่ยิ่งมีขนาดใหญ่ขึ้น แล้วก็หรี่ตาลง

“ใช่ระเบิดนิวเคลียร์จริง ๆ ด้วย”

“หากว่าเป็นเมื่อก่อน บางทีฉันอาจจะหลบหนีหัวซุกหัวซุนแล้ว แต่ว่า ตอนนี้ฉันอยากจะทดสอบดู”

หลินหยุนยื่นมือออกมา ดาบเฮ่าเทียนก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

“แม้ว่าฉันจะไม่ยังสำเร็จขั้นยาทอง แต่วันนี้ฉันอยากที่จะทดลองฟันอาวุธนิวเคลียร์ดูหน่อย”

“ดาบขึ้น! ”

หลินหยุนเอามือสองข้างไขว้หลัง แล้วก็ลอยตัวขึ้นกลางอากาศ โดยที่ดาบเฮ่าเทียนติดตามอยู่ข้างกายของเขา และลอยวนเวียนไปมารอบตัวของเขา

ครั้งนี้ หลินหยุนลอยตัวสูงขึ้นถึงระดับแปดพันเมตรเลยทีเดียว

“ฟัน! ”

เสียงตะโกนที่ชัดแจ้ง ชั้นฟ้าดินถึงกับสั่นสะเทือนไปทั้งหมด

ดาบเฮ่าเทียนมีความรวดเร็วเหนือเสียง พุ่งตรงเข้าฟันที่ระเบิดนิวเคลียร์เหล่านั้น

ตูมตูมตูมตูม!

เมฆรูปเห็ดขนาดใหญ่หลายก้อนพุ่งขึ้นสู่กลางอากาศ

ควันดำหนาทึบที่เต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกไหม้ ก็ได้ตลบอบอวลไปทั่วทั้งบริเวณโดยรอบในทันที

ทั่วทั้งตำบล เพียงครู่เดียวก็แทบจะราบเป็นหน้ากลอง

หมาป่าที่กำลังกัดกินกระดูกอยู่นั้น ได้ถูกระเหยไปจนหมด หลงเหลือเพียงรอยรูปหมาป่า อยู่บนกำแพงด้านข้าง แสดงถึงการที่เคยดำรงชีวิตอยู่มาก่อน

คลื่นความร้อนขนาดใหญ่ แทบจะเผาไหม้ไปทั่วทั้งชั้นฟ้าชั้นดิน โดยภายในบริเวณหนึ่งพันตารางเมตร ไม่หลงเหลือสิ่งที่มีชีวิตอะไรเลย

สัตว์ และพืชพรรณทุกชนิด แทบจะถูกทำลายลงทั้งหมด ในเวลาเพียงชั่วครู่

พลังอานุภาพของระเบิดนิวเคลียร์ในครั้งนี้ รุนแรงกว่าพ่อของระเบิดทั้งหมดเกินกว่าสิบเท่า

โคโมโดกับราชาองครักษ์ลับที่แอบซ่อนตัวอยู่ในหลุม รับรู้ได้ถึงคลื่นความร้อนที่โหมเข้าใส่อย่าง

รุนแรง โดยทั้งสองคนกัดฟันอดทนร่วมกัน

แม้ว่าจะอยู่ภายในหลุม แต่ทั้งสองคนก็สามารถรับรู้ได้ถึงการแรงการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นในด้านบน

“พลังอานุภาพของระเบิดนิวเคลียร์ ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก”

ราชาองครักษ์ลับหวั่นไหวขึ้นในจิตใจ ตอนนั้นที่เขาเลือกเข้าร่วมกับทางการของรัสเซีย ช่างฉลาดหลักแหลมมากยิ่งนัก

ถ้าหากตอนนั้นเขาเลือกที่จะท้าทายกับระเบิดนิวเคลียร์แล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาในตอนนี้ก็คงจะ

กลายเป็นผุยผงไปตั้งนานแล้ว

“คราวนี้หลินชางฉองนั้นคงจะต้องตายอย่างแน่นอน”

โคโมโดได้ถูกคลื่นความร้อนที่ถาโถมเข้ามาด้านในหลุม แผดเผาจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เจ็บปวด

ทรมานจนถึงกับร้องโอดครวญขึ้นว่า: “ราชา ฉันรู้สึกว่าโดนเผาจนใกล้ที่จะสุกแล้ว”

“พวกเราจะสามารถออกไปข้างนอกได้เมื่อไรกัน? ”

ราชาองครักษ์ลับจ้องมองไปที่เขา และดุด่าว่า: “หากนายคิดอยากตาย อย่างนั้นก็ออกไปเลยสิ! ”

“พลังอานุภาพของระเบิดนิวเคลียร์ ตอนนี้ยังไม่หมดไป และหากออกไปตอนนี้ ภายในอากาศ

ยังมีกัมมันตภาพรังสีจำนวนมาก ต่อให้เป็นร่างกายของพวกเรา เกรงว่าก็จะต้องได้รับบาดเจ็บ”

โคโมโดสีหน้าท่าทางตื่นตกใจ: “ระเบิดนิวเคลียร์ช่างน่ากลัวจริง ๆ ถ้าหากมีจำนวนที่มากพอ

แทบจะสามารถระเบิดทำลายได้ทั้งโลกเลย”

“โชคดีว่าประเทศที่มีระเบิดนิวเคลียร์ยังไม่มากเท่าไร ไม่อย่างนั้นพวกเราผู้ที่ไม่ธรรมดา จะไปมีชื่อเสียงได้อย่างไรกันล่ะ! ”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

หมอกควันค่อย ๆ จางลง สามารถที่จะมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจนในบริเวณพื้นที่สิบเมตรแล้ว

ถ้าหากครั้งนี้ระเบิดนิวเคลียร์ไม่สามารถสังหารหลิงชางฉองได้ เขาก็คงเตรียมที่จะยอมแพ้แล้ว

“หากรู้ก่อนว่าจะทำให้เกิดปัญหาที่ยุ่งยากขนาดนี้ ตอนนั้นก็ควรที่จะแจ้งพวกเขาหลินชางฉองให้ออกจากหุบเขาหิมะก่อน แล้วค่อยทิ้งพ่อของระเบิดทั้งหมด”

“แต่ว่า ตอนนี้สามารถสังหารเขาได้ ถึงแม้จะต้องสูญเสียพื้นที่ไปห้าสิบตารางกิโลเมตร ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดหันหลังแล้วเดินจากไป ซึ่งการกำจัดหลินชางฉองนี้ เขาไม่ได้หลับนอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว

ตอนนี้ เขาอยากที่จะนอนหลับให้เต็มตื่น

แต่ว่า เมื่อผู้บังคับบัญชาสูงสุดเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจว่า: “ผู้บังคับบัญชา เขา เขายังมีชีวิตอยู่! ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดตกใจขึ้นก่อนเล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งกระโดดกลับไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหาง

“อยู่ไหน ให้ฉันดูหน่อย! ”

จอมอนิเตอร์ใหญ่ บนซากปรักหักพังของตำบลอูปะ ได้มีเงาร่างหนึ่งกำลังเดินอยู่อย่างช้า ๆ

เงาร่างนั้นก็คือหลินหยุน

“มองดูลักษณะท่าทางของหลินชางฉอง เหมือนว่าแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย”

“นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน! ”

“นั่นคือระเบิดนิวเคลียร์ สิบกว่าลูกเลยทีเดียว ทำไมเขาถึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย? ”

“นี่มันไม่ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์! ”

กองบัญชาการใหญ่กองทัพภาคเหนือสับสนอลหม่านกันไปหมด

ถ้าหากไม่ใช่เห็นภาพด้วยตาของตนเอง ทำอย่างไรพวกเขาก็คงจะไม่เชื่อว่าจะมีคนที่สามารถ

รอดชีวิตออกมาได้จากพื้นที่ใจกลางที่ทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ อีกทั้งยังเป็นระเบิดนิวเคลียร์สิบกว่าลูกที่มีพลังอานุภาพสูงอีกด้วย

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมองไปยังเงาร่างของหลินหยุนบนจอมอนิเตอร์อย่างสงบเงียบ โดยที่ร่างกาย

แข็งทื่อราวกับก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น

“แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ยังไม่สามารถสังหารเขาได้ แล้วยังจะมีอะไรที่ขัดขวางเขาได้อีก? ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดอยากร้องไห้ออกมาอย่างมาก ความสิ้นหวัง ความหมดเรี่ยวแรง ทำให้จิตใจของทหารผู้แข็งแกร่งที่ไม่เคยขมวดคิ้วต่อให้ต้องปะทะกับศัตรูที่แข็งแกร่งมากเพียงใดบนโลกใบนี้ พังทลายลงแล้ว

เขาไม่เคยที่จะหวาดกลัวศัตรูที่แข็งแกร่ง เพราะว่าทำให้เขายิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น

แต่ ศัตรูเบื้องหน้าคนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างที่สุด

เพราะว่า ศัตรูคนนี้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน

เขาไม่มีวันที่จะสามารถเอาชนะได้