จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1043

ความกังวลของหวางโส่วเหรินนั้น ก็คือความกังวลของพวกผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง

ด้วยเช่นกัน

ลูกคนที่สี่ของตระกูลหวาง หวางเต๋อหรงที่เป็นป้าของหลินหยุนพูดขึ้นว่า: “คงจะไม่หรอก ไม่ว่า

อย่างไร พี่สาวสามคงจะไม่ปล่อยให้เขาลงมือฆ่าพวกเราแน่นอน! ”

หวางโส่วเหรินพูดว่า: “ไม่แน่ เพราะพวกเราปฏิบัติกับเขาแบบนั้น ในใจของน้องสาวสามก็คงจะ

เกลียดพวกเราเช่นกัน”

หวางจิงหลงพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ระวังการเรียกขานของพวกนายกันหน่อย หล่อนกับพวกเรา

ตระกูลหวางไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน”

หวางโส่วเหรินกับหวางเต๋อหรงก้มหน้าลง: “รับทราบ”

หวางจิงหลงพูดต่อว่า: “เขายังไม่กล้าลงมือทำอะไรพวกเราหรอก และก็ไม่มีเหตุผลที่จะลงมือ

จัดการพวกเราด้วย”

“แต่ว่า เฉียนเอ๋อ ตอนนี้นายต้องออกไปจากที่นี่แล้ว”

หวางเซิ่งเฉียนพยักหน้า และพูดว่า: “ฉันทราบแล้ว ฉันจะเดินทางกลับเขาคุนหลุนเดี๋ยวนี้”

“ไปเถอะ! ” หวางจิงหลงพูดขึ้นอย่างใจเย็น

หลังจากที่หวางเซิ่งเฉียนแอบเดินทางกลับไปแล้ว หลินหยุนก็เริ่มลงมือ

เขาได้นำจั่วยีเจี้ยนที่ถูกชกจนกลายเป็นเค้กเนื้อ โยนทิ้งลงไปที่เบื้องหน้าของคนตระกูลหวาง

อย่างรุนแรง

เปรี๊ยะ!

จั่วยีเจี้ยนสูญเสียรูปร่างของความเป็นคนไปแล้ว

โอ้กกกก!

มองดูจั่วยีเจี้ยนในสภาพที่เป็นเค้กเนื้อ คนตระกูลหวางบางคนทนดูไม่ได้ จึงส่งเสียงอาเจียน

ออกมา

ส่วนหวางจิงหลงที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดนั้น สีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลงอะไร

หลินหยุนมองไปที่หวางจิงหลงอย่างเงียบ ๆ ซึ่งก็คือคุณตาของตนเอง

“ไม่กลัวเหรอ? ” หลินหยุนพูดขึ้น

หวางจิงหลงพูดขึ้นว่า: “ทำไมจะต้องกลัวด้วยล่ะ? ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “หลายปีมานี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระกูลหวางปฏิบัติต่อครอบครัวของฉันนั้น ต่อให้สังหารพวกนายทุกคนแล้วก็ยังไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธแค้นทั้งหมด”

หวางจิงหลงมองไปที่เขาอย่างเย็นชา และพูดว่า: “นายไม่กล้า”

“ทำไมไม่กล้า? ” หลินหยุนย้อนถามกลับ

“นายกล้าที่จะลงมือต่อตระกูลหวาง นายก็จะไม่มีที่ยืนอยู่ในจีนอีกต่อไป! ตระกูลหวาง ก็คือ

ตระกูลราชาแห่งโลกมนุษย์” หวางจิงหลงน้ำเสียงหนักแน่น

“นอกจากนี้ นายยังหวาดกลัว เขาคุนหลุนผู้อยู่เบื้องหลังของตระกูลหวาง”

“แม้ว่านายจะสังหารอาจารย์อาแห่งเขาคุนหลุนแล้ว แต่ว่า ขณะเดียวกันนายก็ได้เห็นถึงพลังความ

แข็งแกร่งของเขาคุนหลุนแล้ว”

“นายคนเดียว จะสามารถรับมือกับทั้งโลกบู๊โบราณได้อย่างนั้นเหรอ? ”

หวางจิงหลงหัวเราะเยาะ

หลินหยุนพูดว่า: “นายพูดได้ถูกต้อง ตระกูลหวางคือคนในโลกมนุษย์ แต่ฉันสามารถที่จะสังหาร

นักบู๊ทุกคนในตระกูลหวางของพวกนายให้หมดสิ้นได้”

“เดิมทีฉันก็วางแผนไว้ว่าจะทำแบบนี้ แต่ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดนั้นแล้ว”

“พวกนายตระกูลหวางเลื่อมใสเขาคุนหลุนแห่งโลกบู๊โบราณใช่ไหม? อย่างนั้นฉันก็จะไปกำจัด

โลกบู๊โบราณก่อน แล้วค่อยกลับมากำจัดพวกนาย”

หวางจิงหลงยิ้มเยาะ: “คุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย! ”

“โลกบู๊โบราณสืบทอดมายาวนานไม่รู้กี่พันปี ใช่ว่านายจะพูดว่ากำจัดก็กำจัดได้ที่ไหนกันล่ะ ต่อให้นายเป็นผู้บำเพ็ญเซียน ก็ไม่สามารถทำได้”

หลินหยุนพูดว่า: “เรื่องนี้คุณไม่ต้องมาเป็นห่วงหรอก ฉันจะทำให้พวกนายตระกูลหวาง รับรู้ได้ถึง

ความสิ้นหวังที่คุณแม่ของฉันได้พบเจอในตอนนั้น”

หวางจิงหลงพูดขึ้นว่า: “ฉันจะรอดู”

แล้วหลินหยุนก็จากไป

เขาไม่ได้สร้างปัญหาความยุ่งยากให้กับตระกูลหวาง

ไม่ใช่เพราะว่าหลินหยุนพะว้าพะวังถึงข้อกำหนดของโลกมนุษย์กับโลกบู๊ แต่เพราะสิ่งที่หลินหยุน

ต้องการนั้น ไม่ใช่การกำจัดตระกูลหวาง

ไม่ว่าตระกูลหวางจะปฏิบัติย่ำแย่ต่อครอบครัวของตนเองขนาดไหน แต่ว่า ยังไงตระกูลหวางก็คือ

ครอบครัวทางฝ่ายคุณแม่

แม้ว่าหวางซูเฟินจะพูดว่าทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหลินหยุน แต่หลินหยุนเข้าใจ

ชัดเจนว่า ในใจของคุณแม่ไม่ต้องการให้ตระกูลหวางเกิดเรื่องขึ้น

หลินหยุนมาที่ตระกูลหวาง ก็เพื่อระบายความแค้นให้กับคุณแม่ ทำให้คุณแม่สบายใจ

ดังนั้น เรื่องที่ทำให้คุณแม่ต้องเป็นทุกข์เสียใจ เขาจะไม่ทำอย่างแน่นอน

หวางจิงหลงและคนอื่น ๆ ของตระกูลหวาง ยืนอยู่ด้านหน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ตระกูลหวาง เป็นเวลานาน

หวางจิงหลงไม่เคลื่อนไหว คนอื่น ๆ ของตระกูลหวางก็ไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน

หวางโส่วเหรินกระซิบเตือนขึ้นเบา ๆ: “คุณพ่อ เขาเดินจากไปไกลแล้ว! ”

หวางจิงหลงจึงตั้งสติกลับมาได้ สีหน้าท่าทางที่เดิมทีดูเคร่งขรึมนั้น ก็หงอยเหงาขึ้นโดยพลัน

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับมาโดยตลอด แต่ว่า ในใจของเขานั้นเข้าใจเป็นอย่างดี

เด็กหนุ่มที่เขาจงเกลียดจงชังคนนั้น เพียบพร้อมด้วยความสามารถในการที่จะเขย่าตระกูลหวาง

ที่ยิ่งใหญ่นี้ได้อย่างแท้จริง

หากจะพูดว่าไม่เสียใจ นั่นก็คงจะเป็นการโกหก

“ตอนนี้วิ่งเพียงแค่สิบหกรอบเอง พวกนายก็ไม่ไหวกันแล้วอย่างนั้นเหรอ? ”

“ต่อไปเมื่อออกไปด้านนอกห้ามพูดว่าพวกนายคือคนของกองทัพมังกรฟ้า มันช่างน่าอับอาย

ขายขี้หน้า! ”

ยิ่งตงไหลวิ่งอย่างเหนื่อยหอบไปพลาง และก็ตะโกนดุด่าไปพลาง

จางเสว่หรูที่เป็นคนพูดเสียงดังได้ตะโกนขึ้นอย่างไม่พอใจว่า: “ใคร ใครที่น่าอับอาย! ถ้าหากฉันยัง

มีวิชาบำเพ็ญอยู่ ระดับความหนักหน่วงของการฝึกฝนเท่านี้จะนับประสาอะไรล่ะ! ”

ยิ่งตงไหลตะโกนพูดเสียงดังว่า: “อย่างนั้นก็วิ่งกันสิ หากวิ่งไม่ครบยี่สิบรอบ จะไม่ให้กินข้าว! ”

หลินหยุนไม่ได้เดินผ่านหน้าประตูใหญ่ แต่ยืนอยู่บนยอดตึกอาคารของฐานฝึกฝนกองทัพมังกรฟ้า

เขามองไปยังพวกชายฉรรจ์เหล่านี้ พร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน

“พวกกลุ่มคนที่ยอมสละชีพ แต่ไม่ยอมพ่ายแพ้นี้ ต่อให้ไม่มีชี่แท้แล้ว ยังคงจะฝึกฝนกันหนัก

ขนาดนี้อีก”

หลินหยุนลอยตัวขึ้น แล้วก็กระโดดลงมา บนสนามวิ่งของพวกกองกำลังมังกรฟ้า

“หัว หัวหน้า! ”

เจ้าเตี้ยโหวผิ่นเหยียนเป็นคนแรกที่พบเห็นหลินหยุน ดวงตาตี่ทั้งสองข้างเบิกโพลงขึ้น พร้อมกับ

ตะโกนเรียกขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

จางเสว่หรูดุด่าขึ้นว่า: “เจ้าโหว นายเป็นบ้าอะไรไป ตอนนี้หัวหน้าคงกำลังยุ่งอยู่กับการกำจัด

พวกคนแก่นั่นอยู่ นายพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอะไร! ”

หลิวจื่อเทาผู้ที่มีอายุน้อยที่สุดได้หยุดฝีเท้าลง แล้วมองไปที่หลินหยุนและอุทานขึ้นว่า: “ใช่หัวหน้า

จริง ๆ ด้วย หัวหน้ากลับมาแล้ว! ”

จางเสว่หรูก็หยุดวิ่งลงเช่นกัน และมองไปที่หลินหยุน: “ฮ่าฮ่า ฉันพูดแล้วไงว่า หัวหน้าคงไม่มีทาง

ลืมพวกเราอย่างแน่นอน! ”

ยิ่งตงไหลตะโกนส่งสัญญาณ: “ยืน......หยุด! ”

ที่จริงเขาไม่ต้องตะโกน กองกำลังทั้งหมดก็เตรียมหยุดลงกันแล้ว

“ขวาหัน มองตรงไปด้านหน้า หยุดพัก! ”

คำสั่งยาวเป็นชุด กองกำลังทั้งหมดก็ปฏิบัติตามกันอย่างพร้อมเพรียง

จัดระเบียบกองกำลังแล้ว ยิ่งตงไหลก็หันหลังกลับมาแล้วก็แสดงความเคารพแบบทหารต่อ

หลินหยุน: “ยินดีต้อนรับการกลับมาของหัวหน้า! ”

แปะแปะแปะแปะ......

เสียงปรบมือดังสนั่น

ปรบมือจนมือแทบจะบวมแล้ว

หลินหยุนเดินก้าวเข้ามาที่ด้านหน้าของยิ่งตงไหล แล้วก็พยักหน้าให้กับเขา: “พอเถอะ หยุดลงกัน

ได้แล้ว! ”