จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1042

หลินหยุนมองเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว แต่สีหน้าก็ยังคงเฉยเมย

“ที่จริงแล้ว นี่ก็คือขั้นแดนเทพสูงสุดของนักบู๊”

“ระยะต้นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์”

จั่วยีเจี้ยนหัวเราะกระหยิ่มยิ้มย่อง และพูดขึ้นว่า: “ที่จริงแล้วปรมาจารย์หลินเองก็มีช่วงเวลา

ที่โง่เขลาด้วยเช่นกัน นี่คือพลังความสามารถในขอบเขตอย่างแท้จริง ใช่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์

ที่ไหนกันล่ะ? ”

“แต่ว่า วิธีการเรียกขานแบบนี้ก็ถือว่าน่าสนใจดี แต่ อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ก็คืออิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ทำไมจะต้องบอกว่าเป็นระยะต้นด้วย? ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ขอบเขต อย่างนายนี้สมควรด้วยเหรอ! ”

ขอบเขตที่ผู้บำเพ็ญเซียนพูดถึงนั้น ก็แทบจะครอบคลุมทั้งโลก โดยอยู่ในโลกไหน ตนเองก็คือเทพ

แห่งโลกนั้น

ชาติที่แล้ว โลกชางฉองของหลินหยุน แทบจะสมบูรณ์แบบจนกลายเป็นโลก โดยมีกฎเกณฑ์

เป็นของตนเอง

ถึงขนาดที่ว่า อีกเพียงไม่นาน ก็จะสามารถให้กำเนิดชีวิตขึ้นได้แล้ว

ส่วนขอบเขตที่จั่วยีเจี้ยนพูดถึงนั้น ที่จริงแล้วก็เป็นเพียงระยะต้นของอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ เมื่อเทียบ

กับอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แท้จริงแล้ว พลังอานุภาพยังแตกต่างกันลิบลับ

สั่งเป็นสั่งตายในชั่วขณะของเขานั้น ก็เพียงแค่ควบคุมกฎเกณฑ์พิเศษบางอย่างของโลกก็เท่านั้น

ถูกหลินหยุนดูถูกเหยียดหยาม จั่วยีเจี้ยนก็ไม่ได้โมโหอะไร เพราะเขาบำเพ็ญวิชาสะบั้นรัก

ไร้ความรักกับผู้อื่น ไร้ความเมตตากับตนเอง

ผู้ที่ไร้ความรัก ไม่สามารถฟุ้งซ่านกับเรื่องภายนอกและสิ่งต่าง ๆ ได้

“เหอะเหอะ นายอย่าได้มาคิดยั่วยุฉันเลย นายเองก็รู้ว่า ฉันบำเพ็ญวิชาสะบั้นรัก”

“ตอนนี้ จะให้นายได้รับรู้ถึงพลังอานุภาพขอบเขตของฉัน”

จั่วยีเจี้ยนชี้ไปยังหลินหยุน: “เป็น! ”

พลังกฎเกณฑ์ที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วน ราวกับใยแมงมุมที่ถักออกมาเป็นตาข่าย กระจายพุ่ง

เข้าใส่หลินหยุนอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของหลินหยุน เริ่มที่จะปูดบวมขึ้น เหมือนกับลูกบอลที่กำลังเติมลม

“ไอ้หนุ่ม จะให้นายได้ลิ้มรสกับการระเบิดตัวตาย” จั่วยีเจี้ยนสีหน้าท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง

หลินหยุนไม่ได้มองดูการเปลี่ยนแปลงร่างกายของตนเอง โดยพูดขึ้นเบา ๆ ว่า: “พลังกระจอก”

คำพูดของเขา เป็นจริงดั่งที่พูด เมื่อพูดจบ ร่างกายของเขาก็หยุดการปูดบวมขึ้น จากนั้นก็กลับคืนสู่

สภาพปกติ

ในที่สุดสีหน้าของจั่วยีเจี้ยนก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้น

“เป็นไปได้อย่างไร! ”

“คิดไม่ถึงว่านายจะทำลายขอบเขตของฉันได้! ”

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ต่อให้ประมุขเขาก็ไม่สามารถที่จะทำลายขอบเขตของฉันลงได้

อย่างง่ายดายขนาดนี้ เพียงแค่ใช้ขอบเขตของเขากดทับพลังของฉัน”

“คิดไม่ถึงว่าไอ้หนุ่มนี้จะสามารถทำลายพลังขอบเขตของฉันลงได้อย่างง่ายดายขนาดนี้”

“ฉันไม่เชื่อ! ”

จั่วยีเจี้ยนสีหน้าท่าทางเคร่งขรึม แล้วก็ชี้ไปยังหลินหยุนอีกครั้ง: “ตาย! ”

ร่างกายของหลินหยุน เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง

ผมของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเทา จากนั้นก็เป็นสีขาว เพียงชั่วครู่ผมสั้นที่ดกดำ ก็กลายเป็น

สีขาวโพลน

ผิวหนังของเขาก็เริ่มเหี่ยวย่นขึ้น ร่างกายของเขาก็ค่อย ๆ มีอาการหลังค่อม

เพียงชั่วครู่ เขาก็กลายเป็นคนชราที่แก่หงำเหงือกแล้ว

“ฮึ นายสามารถต้านทานพลังขอบเขตสั่งเป็นของฉันได้ แต่คงไม่สามารถต้านทานพลังขอบเขต

สั่งตายของฉันได้ ปรมาจารย์หลิน ก็มีความสามารถแค่นี้เท่านั้น! ” จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะอย่าง

ภาคภูมิใจ

“หยุดได้แล้ว! ” เสียงของหลินหยุน ก็ดังขึ้นตาม

จากนั้น ร่างกายของเขาก็กลับคืนสู่สภาพปกติในทันที

“ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่า นายนั้นเข้าใจในระยะต้นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ประเภทไหน”

หลินหยุนมองไปที่จั่วยีเจี้ยน ด้วยความตื่นตกใจเล็กน้อย: “ที่ฉันคาดคิดไม่ถึงก็คือ นายนั้นเข้าใจ

ถึงกฎเกณฑ์ของกาลเวลา”

“สั่งเป็นสั่งตายในชั่วขณะ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง! ”

“ภายใต้กฎเกณฑ์แห่งโลก เวลากับความว่างเปล่ายากที่จะเข้าใจอย่างที่สุด จั่วยีเจี้ยนในฐานะ

ที่เป็นนักบู๊คนหนึ่ง สามารถที่จะเข้าใจถึงกฎเกณฑ์กาลเวลาได้ ช่างน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก”

แม้ว่าเขาจะเข้าใจกฎเกณฑ์กาลเวลาแค่เพียงเล็กน้อย แต่หากว่าอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของเขานี้

สำเร็จสมบูรณ์ แน่นอนว่าจะเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ชั้นยอดเลยทีเดียว

แต่น่าเสียดายที่ เขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว

จั่วยีเจี้ยนตกตะลึงอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะเพิกเฉยต่อขอบเขตสั่งเป็นสั่งตายของเขา

เช่นนี้

นั่นคือสิ่งที่เขาใช้เวลาบำเพ็ญฝึกฝนมาหลายสิบปี จึงจะสามารถเข้าใจพลังกฎเกณฑ์นี้ได้

“ดาบพิกัดต้าเต๋า! ”

หลังจากที่เข้าใจระดับพลังความสามารถของจั่วยีเจี้ยนแล้ว หลินหยุนก็รู้ได้ว่าจะทำลายจัดการเขา

ได้อย่างไร

ดาบพิกัดต้าเต๋า ฟาดฟันเฉพาะพลังกฎเกณฑ์ของเหตุและผล

จากระดับการบำเพ็ญของงจั่วยีเจี้ยนนั้น ไม่สามารถต้านทานดาบพิกัดต้าเต๋าได้

กระบี่ยาวสีดำ ลอยอยู่กลางอากาศ อย่างไร้เสียง