จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1041

คานประตูสองข้างที่หลินหยุนได้ฟันหักลงมาในครั้งก่อนนั้น ตอนนี้ได้ซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังดูโอ่อ่ายิ่งใหญ่กว่าคานประตูก่อนหน้านี้เสียอีก

ยามเฝ้าประตูเหมือนว่ายังไม่ได้เปลี่ยนคน เมื่อเห็นหลินหยุน เขาตกใจถึงกับหน้าซีด แล้วก็รีบ

โทรศัพท์ คงน่าจะรายงานไปยังผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง

หลินหยุนไม่ได้สนใจ มือข้างหนึ่งไขว้หลัง มืออีกข้างหนึ่งยื่นออกมา

เชว้งงง!

เสียงกระบี่ดังขึ้น

ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายแสงสีแดง แล้วตกลงมาอยู่ในมือของหลินหยุน

จากนั้น เขาก็กวัดแกว่งกระบี่

โดยที่ไม่มีกระบวนท่าอะไร ท่วงท่าของกระบี่ก็เรียบง่าย คล้ายกับคนทั่วไปกวัดแกว่งกระบี่

ฉับ!

คานประตูหน้าคฤหาสน์ของตระกูลหวางพังทลายลงอีกครั้ง ฝุ่นละอองตลบอบอวลไปทั่ว

ในห้องโถงตระกูลหวาง หวางจิงหลงที่ได้กลับมาถึงก่อนแล้วนั้น กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งเจ้าบ้าน

ด้านล่าง ผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง นั่งรวมตัวกันอยู่อย่างพร้อมเพรียง

ได้ยินเสียงดังครึกโครมที่มาจากด้านนอก สายตาของหวางจิงหลงและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันจับจ้อง

ไปที่ร่างของชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างของตำแหน่งที่นั่งหลัก

ชายวัยกลางคนผู้นั้น ที่อยู่ในชุดสีเขียว กำลังนั่งหลับตาอยู่

รูปลักษณ์ของเขานั้นธรรมดาอย่างมาก มองดูแล้วก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป แทบจะไม่มี

ความพิเศษอะไรเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่า อายุที่แท้จริงของเขานั้น ยังจะมากกว่าหวางจิงหลงเสียอีก

หลังจากได้ยินเสียงดังครึกโครมนั้น เขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

หวางเซิ่งเฉียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และในมือกำลังเล่นมีดปอกผลไม้อยู่นั้น ได้มองไปที่ชายวัย

กลางคนผู้นี้

“อาจารย์อา เขามาแล้ว” หวางเซิ่งเฉียนพูดขึ้นเบา ๆ

จั่วยีเจี้ยนพูดขึ้นว่า: “รู้แล้ว”

“ฉันจะไปพบกับเขาหน่อย”

“จั่วยีเจี้ยนระมัดระวังตัวด้วย! ” หวางจิงหลงพูดขึ้นพร้อมกับยกมือแสดงความเคารพ

หวางจิงหลงไม่ทันจะพูดจบ บนที่นั่งก็ไม่มีเงาร่างของจั่วยีเจี้ยนแล้ว

บริเวณประตูใหญ่ของตระกูลหวาง ฝุ่นละอองได้เลือนหายไปหมดแล้ว เงาร่างของหลินหยุน

ยืนอยู่ที่หน้าประตูใหญ่อย่างสงบนิ่ง

ทันใดนั้น หลินหยุนก็รู้สึกรับรู้ได้ จึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ด้านบนนั้น จั่วยีเจี้ยนในชุดสีเขียว เอามือสองข้างไขว้หลัง แล้วมองมาที่หลินหยุนอย่างเงียบสงบ

“ปรมาจารย์หลิน? ” จั่วยีเจี้ยนค่อย ๆ เอ่ยปากพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

ดวงตาของหลินหยุน เกิดเจตนาสังหารขึ้นโดยพลัน แม้ว่าจะห่างกันนับหลายร้อยเมตร แต่จั่วยีเจี้ยนก็ยังคงสามารถรับรู้สัมผัสได้

“ได้ยินว่าแต่ไหนแต่ไรมาปรมาจารย์หลินคือผู้ที่หนักแน่นไม่ตื่นตระหนกต่อสภาพการณ์ใด ๆ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ดูโมโหมากขนาดนี้ด้วย? ” จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะและพูดขึ้น

“ดูเหมือนว่าคำร่ำลือนั้นจะผิดพลาด! ”

หลินหยุนเหาะลอยตัวขึ้นมา ยืนอยู่ตรงข้ามของจั่วยีเจี้ยนที่ระยะห่างประมาณสิบเมตร สีหน้าท่าทางเฉยชา: “นายฆ่าเพื่อนของฉัน”

จั่วยีเจี้ยนหัวเราะเหอะเหอะ: “เพื่อน? ”

“คนอย่างพวกเรานี้ จะมีเพื่อนได้อย่างไรกัน? ก็แค่ลูกน้องคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมจะต้องจริงจัง

ขนาดนี้ด้วย”

สีหน้าท่าทางของเขา แสดงออกมาถึงความสงบนิ่ง มองข้ามเรื่องความเป็นความตาย

หลินหยุนพูดขึ้นทันทีว่า: “นายบำเพ็ญฝึกฝนวิชาสะบั้นรัก”

จั่วยีเจี้ยนสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย สายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น เผยให้เห็นถึงความ

ตระหนกตกใจ

“ปรมาจารย์หลินสมกับคำร่ำลือจจริง ๆ! ”

“มีแต่ตัดขาดจากความรักได้ ถึงจะสามารถเข้าใจเรื่องของความเป็นความตาย มีแต่เข้าใจอย่าง

ทะลุปรุโปร่ง ถึงจะควบคุมกำหนดทุกสิ่งอย่างได้”

“สมญานามของฉันคือความเป็นและความตายในชั่วขณะ ชื่อของฉันคือจั่วยีเจี้ยน”

หลินหยุนยิ้มเยาะ: “กฎเกณฑ์ของความเป็นและความตาย คือการดำรงอยู่ของสรรพสิ่งในจักรวาล

ภายใต้กฎต้าเต๋า ต่อให้ในช่วงสูงสุดของฉัน ก็ยังไม่กล้าที่จะกำหนดควบคุม ลำพังแค่นาย ยังกล้าที่จะพูดถึงการควบคุมกำหนดความเป็นและความตายด้วย”

จั่วยีเจี้ยนไม่ได้โกรธเคือง โดยพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า: “นายสามารถทดสอบดูได้”

คราวนี้ หลินหยุนผิดแปลกไปจากเดิม โดยที่เป็นฝ่ายบุกโจมตีก่อน

“ท่าสยบเขา! ”

เริ่มต้นลงมือ ก็ใช้กระบวนท่าสิบแปดท่าต้าเต๋าแล้ว

อีกทั้ง ยังใช้พละกำลังถึงสิบส่วนเลย

พลังหมัดรวดเร็วดั่งเจียว มีอานุภาพอันทรงพลัง พุ่งจู่โจมในทันที

จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะ: “แค่นี้ก็ยังอดทนอดกลั้นไม่อยู่แล้ว เตรียมรับความพ่ายแพ้ได้เลย”

พูดจบ มือสองข้างของเขาได้วาดเป็นครึ่งวงกลมที่เบื้องหน้า เพื่อรอเผชิญหน้าพลังหมัดนั้น

ของหลินหยุน

เปรี๊ยะ!

พลังหมดของหลินหยุนนั้น คิดไม่ถึงว่าเหมือนกับชกเข้าใส่ฝ้าย

จั่วยีเจี้ยนสีหน้าขาวซีดขึ้นเล็กน้อย

“พลังหมัดรุนแรงอย่างมาก”

“แต่ ก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี”

ตอบกลับมาด้วยพลังหมัดที่สองของหลินหยุน