จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1045

ห้องที่เรียบง่าย ตกแต่งอย่างอบอุ่น และมีกลิ่นหอมเฉพาะของหญิงสาว

อีหลิงนอนอยู่บนเตียงสีชมพู คลุมผ้าห่มบางที่มีสีชมพูเหมือนกับเตียง โดยปิดตาสองข้างลง

นอนหลับลึกอยู่อย่างสงบ

หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ไม่ได้พบเจอกับอีหลิงเลย คิดไม่ถึงว่า

เธอจะผอมซูบลงไปไม่น้อย

เพียงแต่ ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้น สวยงามจนทำให้ทรมานใจเสียเหลือเกิน

หลินหยุนเดินเข้ามา แล้วยื่นมือไปลูบที่ใบหน้าอันผุดผ่องของอีหลิง

ทรวดทรงรูปร่างที่งดงามพรรณนาได้ถึงวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของมนุษย์

“เด็กไร้เดียงสา! ” หลินหยุนถอนหายใจ

เหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง อีหลิงที่กำลังหลับใหลก็กระซิบขึ้นเบา ๆ ว่า: “พี่หลินหยุน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม? ”

หลินหยุนรีบหันมองไป เห็นว่าอีหลิงยังไม่ตื่น ยังคงหลับตา เพียงแค่พูดละเมอขึ้นเท่านั้น

อีหยุ่นพูดเบา ๆ ว่า: “ช่วงนี้อีหลิงนอนหลับนานขึ้นทุกที ฉันหาหมอมารักษาเป็นจำนวนมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผล”

“ฉันกลัวจริง ๆ ว่า......”

อีหยุ่นไม่กล้าที่จะพูดต่ออีก

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “เธอได้รับบาดเจ็บที่ชีพจรหัวใจ”

“การแพทย์ในปัจจุบันไม่สามารถรักษาเธอให้หายได้”

“จำเป็นต้องมียาควบคุมสภาพอารมณ์ บำรุงหัวใจ”

อีหยุ่นดีใจ: “ปรมาจารย์หลิน คุณสามารถรักษาหลิงเอ๋อให้หายได้ใช่ไหม? ”

หลินหยุนพยักหน้า: “ยุ่งยากเล็กน้อย แต่ ต่อให้พลิกแผ่นดิน ฉันก็จะหายามารักษาเธอให้ได้”

เวลานี้ คาร์นอตวิลเลียมเดินเข้ามาอย่างหอบหืด

“หลินหยุน นายรวดเร็วมาก ฉันไล่ตามไม่ทัน” คาร์นอตวิลเลียมบ่นพึมพำ

หลินหยุนหันหน้ามองไปที่เขา: “ไปกันเถอะ! ”

“ไปไหน? ” คาร์นอตวิลเลียมถามขึ้นด้วยความสงสัย: “อีหลิงเป็นอย่างไรบ้าง? ”

หลินหยุนพูดว่า: “ฉันจะต้องหาสิ่งของอย่างหนึ่ง จึงจะสามารถรักษาเธอได้”

คาร์นอตวิลเลียมรีบถามขึ้นว่า: “สิ่งของอะไรเหรอ? จะหาเจอได้ที่ไหน? ”

“ฉันจะไปหาให้นายเดี๋ยวนี้”

หลินหยุนมองไปที่เขา: “สิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือเอาไว้”

“อ่า! ” คาร์นอตวิลเลียมตกใจ จากนั้นดวงตาก็แสดงถึงความวิตกกังวล: “นายคิดที่จะให้ฉัน

พานายไปตะวันตก! ”

หลินหยุนแววตาแน่วแน่: “บางทีสถานที่อื่นอาจจะมีสิ่งของที่ฉันต้องการก็ได้ แต่ว่า ฉันไม่มีเวลา

ที่จะแสวงหาอย่างไร้จุดหมาย”

“วิธีการนี้ ตรงจุดมุ่งหมายอย่างที่สุด”

คาร์นอตวิลเลียมหดลำคอ: “แต่ฉันไม่อยากกลับไป”

หลินหยุนพูดว่า: “สิ่งที่จะต้องเผชิญหน้า สักวันไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องเผชิญหน้า”

“อีหลิงทนรอไม่ไหวอีกแล้ว”

คาร์นอตวิลเลียมมองไปยังอีหลิงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง แล้วใบหน้าก็เผยถึงความแน่วแน่

“นายพูดได้ถูกต้อง อีหลิงทนรอไม่ไหวแล้ว”

“ฉันพานายกลับไป”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ตกลง”

คาร์นอตวิลเลียมพูดขึ้นอีกว่า: “แต่ว่า คิดที่จะตามหาสิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือไว้นั้น จำเป็นที่จะต้องได้บันทึกบรรพบุรุษโลหิตมาก่อน”

“มีเพียงด้านในของบันทึกบรรพบุรุษโลหิตเท่านั้นที่จะมีบันทึกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับเทพธิดา แห่งชีวิต”

หลินหยุนแววตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย: “บรรพบุรุษโลหิต? คาอินตามตำนานที่ร่ำลือใช่ไหม? ”

“ใช่” คาร์นอตวิลเลียมพยักหน้าอย่างจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ

เพียงแค่พูดถึงชื่อของบรรพบุรุษโลหิต ก็สามารถทำให้ฝ่าบาทที่หยิ่งผยองมีความเคารพถึงขนาดนี้ นั่นแสดงว่าบรรพบุรุษโลหิตในตำนานผู้นี้ มีสถานะที่สูงศักดิ์อย่างมาก ในจิตใจของบรรดา

กลุ่มคนเผ่าโลหิตนี้

“ไปกันเถอะ ไปเอาบันทึกบรรพบุรุษโลหิตกัน” หลินหยุนหันหลังแล้วก็เดินออกไป

คาร์นอตวิลเลียมมองดูอีหลิงเล็กน้อย แล้วก็ก้าวเดินตามออกไป

อีหยุ่นมองไปยังภาพเงาด้านหลังของหลินหยุน และพูดขึ้นเสียงดังว่า: “ปรมาจารย์หลิน ฉันจะ

รอฟังข่าวดีจากพวกคุณ! ”

เสียงที่เฉยชาของหลินหยุนดังลอยมาว่า: “ดูแลอีหลิงให้ดี ๆ รอพวกเรากลับมา”

.......

ฝรั่งเศส นี่คือประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความโรแมนติก และยังเป็นประเทศที่มีสินค้าฟุ่มเฟือยที่โด่งดัง

มีชื่อเสียงไปทั่วโลกอีกด้วย

ตระกูลของคาร์นอตวิลเลียม อยู่ที่เมืองหลวงของฝรั่งเศส ชื่อว่าปารีส

หนึ่งว่า ผู้คนจำนวนมากมาย ต่างมีทั้งคนดีและคนไม่ดี ดังนั้น นายไม่สามารถนำคนจำนวนน้อย

เหล่านั้น มาสรุปตัดสินชาวจีนทุกคน”

“นอกจากนี้ ผู้ชายชาวจีนของพวกเรา ก็ไม่ใช่จะเหมือนอย่างที่พวกนายพูด พวกเขาขยันจิตใจดี

และกล้าหาญ คือผู้ชายที่มีความขยันและรับผิดชอบที่สุดในโลกใบนี้”

เด็กหนุ่มสองคนนั้นหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง เหมือนจะกำลังเยาะเย้ยสาวน้อยอยู่

“โอ้ว ท่านเทพแห่งสว่างที่เคารพ คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญ! ”

“ครั้งก่อนฉันอยู่ที่จงไห่ในจีน ขณะที่อยู่บนรถไฟใต้ดินฉันเกิดชื่นชอบสาวน้อยคนหนึ่งขึ้น

แล้วฉันก็ลงมือแตะเนื้อต้องตัวเธอบนรถไฟใต้ดิน ด้านข้างมีผู้ชายนั่งกันอยู่เจ็ดแปดคน โดยที่

ไม่มีสักคนกล้าเข้ามาช่วยเหลือ แล้วเธอยังจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญได้อีกเหรอ! ”

“นี่มันช่างน่าขันยิ่งนัก” ฟาวล์เคสพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยอย่างหนัก

สาวน้อยพยายามโต้แย้ง: “นั่นอาจเป็นเพราะพวกเขาเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างนายกับ หญิงสาวคนนั้นก็เป็นได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะขี้ขลาดสักหน่อย! ”

ฟาวล์เคสหัวเราะฮ่าฮ่า: “เย่ เธอมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังพูดกล่าวหาผู้ชายชาวจีน

อยู่ แต่ชาวจีนคนนั้นยืนฟังอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว กลับไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำ”

“ผู้ชายชาวจีนของพวกเธอนั้น มันช่างขี้ขลาดเสียจริง! ”

ที่ฟาวล์เคสกำลังชี้ไปตรงนั้น ก็คือหลินหยุน

สาวน้อยคนนั้นมองตามมือที่ชี้ไปของฟาวล์เคส เมื่อเห็นหลินหยุนนั้น ใบหน้าที่สวยใสงดงาม ก็เต็มไปด้วยความดีอกดีใจขึ้นโดยพลัน

“ปรมาจารย์หลิน ทำไมถึงเป็นคุณไปได้! ” สาวน้อยร้องเรียกด้วยความดีใจ

หลินหยุนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาก็คิดไม่ถึงว่า จะพบกับเย่จื่อเชี่ยนที่นี่ได้

หลินหยุนช่วยชีวิตปู่ของเธอไว้ ทำให้สาวน้อยไร้เดียงสาคนนี้ซาบซึ้งใจอย่างที่สุด

ตอนที่อยู่เจียงหนาน สาวน้อยคนนี้ยังได้เสนอหน้าแทนเขา เพื่อพูดโต้แย้งอย่างมีเหตุผล กับพวกคนที่พูดจากล่าวหาว่าร้ายเขาด้วย

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ” หลินหยุนถามขึ้น ซึ่งมีความรู้สึกเหมือนได้พบเจอคนสนิทในต่างแดน

เย่จื่อเชี่ยนพูดขึ้นว่า: “ฉันมาเรียนหนังสืออยู่ที่นี่”

หลินหยุนมองไปที่เด็กหนุ่มสองคนนั้น และถามว่า: “มีเรื่องยุ่งยากอะไรไหม? จะให้ฉันช่วยแก้ไข

จัดการให้ไหม? ”

เย่จื่อเชี่ยนเคยพบเห็นความเก่งกาจยอดเยี่ยมของหลินหยุน จึงรีบส่ายศีรษะ: “ไม่ต้องหรอก พวกเขาคือเพื่อนนักเรียนของฉัน ซึ่งมักจะชอบพูดดูถูกพวกเราชาวจีน เพื่อแสดงความโดดเด่น

เหนือกว่าของพวกเขาก็เท่านั้น”

ขณะที่พูดนั้น หลินหยุนกับเย่จื่อเชี่ยนก็ขยับเข้าหากันอยู่ใกล้กันมากขึ้น เวลานี้ หลินหยุนรู้สึกว่า จี้หยกที่อยู่ในแหวนเก็บของนั้น เหมือนจะเคลื่อนไหวเล็กน้อย