จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1063

หลินหยุนนั่งอยู่กับพื้น และมองสมุนไพรเหล่านี้

นี่คือสมุนไพรทั้งหมดที่เขามีหลังจากที่เขากลับชาติมาเกิด

"ถึงแม้จะไม่มีหญ้าเชิญขวัญกลับฐาน แต่สามารถใช้หินเรียกจิตแทนได้ และกระดูกทิพย์ก็สามารถใช้กระดูกงูยักษ์แทนได้"

"โชคดีจริงๆที่ครั้งนี้พวกเขาไปตะวันตกและได้ผลไม้แห่งชีวิตมาเป็นสมุนไพรหลัก ไม่งั้นอีหลิงก็คงอันตรายกว่านี้อย่างแน่นอน"

หลินหยุนสะบัดมือ สมุนไพรที่เขาต้องการก็บินขึ้นไปในอากาศทันที

สมุนไพรที่เหลือก็โดนเก็บเข้าไปในแหวนเก็บของอีกครั้ง

"ยาวิสุทธิ์ใจเป็นยาทิพย์ชั้นกลางแล้ว ด้วยพลังของฉันในตอนนี้ โอกาสที่จะปรุงสำเร็จไม่ค่อยสูงนัก แต่เพื่อช่วยชีวิตอีหลิง ยังไงซะครั้งนี้ฉันก็ต้องกลั่นยาให้สำเร็จ"

สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ เขาสงบจิตใจของตัวเอง และเข้าสู่โหมดลืมทุกสรรพสิ่ง

เห็นเพียงสองมือของเขายื่นออกมา ก็มีเปลวไฟสีม่วงพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา และเปลวไฟก็ห่อหุ้มผลไม้แห่งชีวิตกับสมุนไพรต่างๆไว้ตรงกลางและเริ่มกลั่นยาทันที

อันที่จริงในโลกบำเพ็ญเซียน คนที่เป็นนักกลั่นยาจริงๆไม่เคยใช้เตากลั่นยาเลย เพราะพวกเขาใช้อากาศเป็นเตากลั่นยาและสามารถใช้พลังธาตุไฟจากฟ้าดินช่วยกลั่นยา

นักกลั่นยาที่อยู่ในระดับสูงนั้น พวกเขาสามารถใช้ชีวิตของสิ่งมีชีวิตนับร้อยล้านกลั่นเป็นยาเม็ดหนึ่งได้

นักกลั่นยาที่อยู่ในโลกมนุษย์เหล่านี้ เป็นแค่นักกลั่นยากระจอกๆที่รู้จักวิธีกลั่นยาเพียงผิวเผินเท่านั้น

เปลวไฟที่หลินหยุนปล่อยออกมา ไม่ใช่เปลวไฟธรรมดาทั่วไป เพราะด้านในมีไตรเพลิงด้วย เพราะต้องการหลอมกระดูกงูยักษ์กับหินเรียกจิต เปลวไฟธรรมดาหลอมมันไม่ได้อยู่แล้ว

ถึงแม้หลินหยุนจะไม่ใช่นักกลั่นยามืออาชีพ แต่ด้วยความสามารถของมหากษัตริย์ชางฉอง เขารู้วิธีกลั่นยาอยู่แล้ว

หลินหยุนกลั่นยาวิสุทธิ์ใจตามขั้นตอน แต่อีหลิงที่อยู่ห้องข้างๆได้เกิดการเปลี่ยนแปลงแล้ว

คาร์นอตวิลเลียมที่เฝ้าอยู่ข้างๆอีหลิง จู่ๆเขาก็สัมผัสได้และรีบไปดูอีหลิงทันที

เขามองเห็นอีหลิงที่นอนหมดสติอยู่ จู่ๆเธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที

"คาร์นอตวิลเลียม คุณกลับมาแล้วเหรอ? ถ้างั้นพี่หลินหยุนก็คงกลับมาแล้วใช่ไหม?"

สีหน้าของอีหลิงแดงขึ้น เมื่อเทียบกับใบหน้าซีดขาวเมื่อสักครู่ ตอนนี้ใบหน้าของเธอดูดีมากๆ ดูเหมือนอาการของเธอค่อยๆดีขึ้น

คาร์นอตวิลเลียมรู้สึกดีใจมากๆ "คุณตื่นแล้วเหรอ คุณรู้สึกยังไงบ้าง?"

อีหลิงพูด "ฉันรู้สึกดีมากๆ อาการของฉันน่าจะหายดีแล้ว พี่หลินหยุนอยู่ไหน รีบพาฉันไปหาเขาเร็วๆ!"

"เขาอยู่ห้องข้างๆและกำลังกลั่นยาให้คุณอยู่ ตอนนี้เธอไปเจอเขาไม่ได้ รอให้เขากลั่นยาเสร็จ เขาจะมาหาเธอด้วยตัวเอง"คาร์นอตวิลเลียมพูด

"ไม่ได้ ฉันจะเจอหน้าพี่หลินหยุนตอนนี้เลย!"อีหลิงดื้อมากๆและกำลังจะลงจากเตียง

คาร์นอตวิลเลียมนึกถึงคำพูดของหลินหยุน ทำให้เขาขมวดคิ้วทันที

"อีหลิง เธอไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?"คาร์นอตวิลเลียมถามด้วยความสงสัย

"ฉันรู้สึกดีมากๆ!"อีหลิงยิ้มและตอบ "คุณไม่ต้องเป็นห่วง อาการของฉันหายดีแล้ว คุณพาฉันไปหาพี่หลินหยุนเถอะ!"

คาร์นอตวิลเลียมเกือบจะเชื่อคำพูดของเธอแล้ว

อย่างไรก็ตาม คำพูดของหลินหยุนไม่เคยผิดพลาดมาก่อน ทำให้เขาตื่นตัวและระแวดระวังทันที

"ในเมื่อหลินหยุนเคยพูดไว้แล้ว ห้ามให้อีหลิงมีสติ คำพูดของเขาต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน"

คาร์นอตวิลเลียมมองไปที่อีหลิงและพูด "อีหลิง คุณฟังที่ฉันพูดนะ เธอพึ่งหายดี เพราะฉะนั้นเธอต้องพักผ่อนเยอะๆ เธอนอนพักผ่อนก่อนนะ หลังจากหลินหยุนกลั่นยาเสร็จแล้ว ฉันจะปลุกเธอเอง ให้เธอไปเจอเขาด้วยสภาพที่แข็งแรงได้ไหม?"

อีหลิงส่ายหัวและแสดงสีหน้าจริงจังออกมา "ไม่ได้ ฉันจะเจอพี่หลินหยุนตอนนี้เลย!"

"ถ้ารอให้ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วเขาหายตัวไปละ?"อีหลิงหัวดื้อมากๆ

อีหยุ่นที่อยู่ในห้องก็พูดเกลี้ยกล่อมทันที "อีหลิง หลินหยุนได้กลับมาแล้วและเขาก็อยู่ห้องข้างๆ คาร์นอตวิลเลียมไม่ได้หลอกเธอ รอให้เขากลั่นยาเสร็จแล้ว เขาก็จะมาหาเธอเอง"

"ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไปหาเขา เธอก็คงไม่ได้เจอหน้าเขา! ดังนั้นเธอต้องเชื่อฟังหน่อย รีบพักผ่อนได้แล้ว!"

อีหลิงส่ายหัวและตอบปฏิเสธทันที "ไม่ได้ ฉันจะไปเจอพี่หลินหยุนตอนนี้ ฉันรอไม่ไหวแล้ว"

หลังจากพูดจบ อีหลิงก็จะลุกขึ้นจากเตียงทันที

คาร์นอตวิลเลียมรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ