จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1064

ในห้อง มีเพียงหลินหยุนกับอีหลิงเท่านั้น

เมื่อมองดูอีหลิงที่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียง ทำให้หลินหยุนขมวดคิ้วทันที

"ในชาติที่แล้ว ชะตากรรมของคุณไม่ดีและมีจุดจบที่น่าสังเวช ในชาตินี้ ฉันอยากจะปกป้องคุณ ให้ชีวิตที่สุขสบายกับคุณ ทำให้คุณมีความสุขและปลอดภัย"

"แต่คาดคิดไม่ถึงจริงๆ คุณกลับต้องสูญเสียพลังชีวิตทั้งหมดเพื่อฉัน ทำให้คุณเกือบจะต้องเสียชีวิต"

"ตอนนี้พลังชีวิตในร่างกายของคุณเหลือน้อยมากๆ แม้แต่ยาวิสุทธิ์ใจก็ไม่สามารถรักษาจนทำให้คุณกลับมาเป็นปกติได้ มีเพียงช่วยคุณสร้างเลือดเนื้อและกระดูกใหม่ ถึงจะสามารถรักษาให้คุณหายและกลับมาเป็นปกติได้"

เมื่อครุ่นคิดชั่วครู่ ทำให้หลินหยุนหัวเราะเยาะตัวเอง

"เดิมทีฉันอยากจะให้คุณเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป มีชีวิตที่มีความสุขและไม่มีความทุกข์ไปตลอดชีวิต แต่ใครจะไปคาดคิด สุดท้ายฉันก็ต้องให้เธอเดินทางเข้าสู่โลกแห่งการบำเพ็ญเซียน หวังว่าคุณจะไม่โกรธฉัน"

โลกแห่งการบำเพ็ญเซียน เป็นเส้นทางที่ต้องแย่งกับฟ้าดิน เมื่อเดินเข้ามาสู่โลกแห่งการบำเพ็ญเซียนแล้ว ก็ต้องตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างบนโลก

มันเป็นเส้นทางของผู้แข็งแกร่ง มันเป็นเส้นทางที่ไม่มีวันหันหลังกลับได้ มันเป็นเส้นทางที่มีแต่ความโหดเหี้ยมและไร้ความปรานี

หลินหยุนมองหน้าอีหลิงและพูดเบาๆ "ถึงแม้บนเส้นทางแห่งการบำเพ็ญเซียนจะเต็มไปด้วยอันตราย ฉันก็จะคอยปกป้องเธอเสมอ"

สีหน้าที่แดงของอีหลิงค่อยๆหายไป สีหน้าของเธอกลับมาขาวซีดอีกครั้ง

หลินหยุนรู้ตัวดี นี่เพราะฤทธิ์ยาของวิสุทธิ์ใจเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

"ฉันต้องเริ่มสร้างเลือดเนื้อและกระดูกใหม่ให้เธอ เมื่อทำสำเร็จแล้ว พลังของเธอก็น่าจะอยู่ขั้นปรมาจารย์นักบู๊แล้ว

หลินหยุนยื่นมือออกไป ร่างกายของอีหลิงก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งทันที

ฝ่ามือของหลินหยุนกดไปที่กลางศีรษะของเธอ มีพลังทิพย์ที่อบอุ่นค่อยๆเข้าไปในร่างกายของเธอผ่านกลางศีรษะ

สิ่งที่หลินหยุนทำให้อีหลิงในตอนนี้คล้ายๆกับการสร้างร่างเต๋าใหม่ แต่มันง่ายกว่าการสร้างร่างเต๋าใหม่มากๆ

แต่สิ่งที่ยากที่สุดก็คืออีหลิงเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ร่างกายของเธออ่อนแอมากๆ ทำให้หลินหยุนไม่กล้าใช้พลังทิพย์มากจนเกินไป

ดังนั้น การกระทำครั้งนี้จึงช้ามากๆ

หลินหยุนค่อยๆปล่อยพลังทิพย์ออกมา และช่วยอีหลิงสร้างเลือดเนื้อและกระดูกใหม่

ด้านนอก คาร์นอตวิลเลียมกับอีหยุ่นกังวลมากๆ

"ไอ้เทพแห่งสว่างบ้า ฉันไม่เคยขอร้องคุณเลย ครั้งนี้ฉันขอร้องจริงๆ คุณต้องทำให้อีหลิงตื่นขึ้นมาให้ได้นะ"คาร์นอตวิลเลียมที่เป็นแดร็กคิวล่า อธิษฐานต่อเทพแห่งสว่างที่ตัวเองเกลียดมากๆ

อีหยุ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาของเขาเศร้ามากๆ ในสมองของเขามีแต่ภาพความทรงจำของอีหลิง

เขาโทษตัวเองและพูด "ถ้าตอนนั้นฉันส่งคนไปที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดพร้อมกับอีหลิงเพื่อตามหาปรมาจารย์หลิน บางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้กับอีหลิงก็ได้"

"ฉันเป็นคนทำให้อีหลิงต้องเป็นแบบนี้!"

คาร์นอตวิลเลียมเข้าใจอาการป่วยของอีหลิง ตอนนั้นอีหยุ่นไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เพราะทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดไม่ใช่สถานที่ที่คนธรรมดาอย่างอีหลิงจะเดินทางไปได้

ถ้าอีหยุ่นส่งคนไปอารักขาอีหลิงเพื่อเดินทางไปทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด คนพวกนั้นก็คงจะเสียชีวิตที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดอย่างแน่นอน

"คุณไม่ได้ทำผิด คุณทำทุกอย่างเพราะหวังดีต่ออีหลิง คุณไม่ต้องโทษตัวเอง"คาร์นอตวิลเลียมก็ปลอบใจคนอื่นเป็นด้วย

"ฉันเชื่อมั่นในตัวหลินหยุน เขาต้องรักษาอีหลิงให้กลับมาปกติได้ พวกเรารออย่างใจเย็นๆดีกว่า!"

หลินหยุนใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ถึงสามารถช่วยอีหลิงสร้างเลือดเนื้อและกระดูกใหม่สำเร็จ อีหลิงในเวลานี้ได้เปลี่ยนแปลงไปมากๆ

แต่สีหน้าของหลินหยุนขาวซีดมากๆ เพราะการปล่อยพลังทิพย์หนึ่งวันหนึ่งคืน ไม่เพียงสูญเสียพลังทิพย์ของเขาเท่านั้น ยังทำให้สูญเสียพลังกาย พลังจิตใจและพลังของจิตวิญญาณด้วย

ประตูห้องของอีหลิงโดนเปิดออก คาร์นอตวิลเลียมกับอีหยุ่นที่เฝ้าอยู่นอกประตูมาหนึ่งวันหนึ่งคืน รีบลุกขึ้นมาด้วยความประหม่าและมองไปที่หลินหยุน

"เป็นยังไงบ้าง?"สีหน้าของอีหยุ่นมีแต่ความกังวล แต่สายตาของเขามีแต่ความหวัง

คาร์นอตวิลเลียมก็จ้องมองหลินหยุนและรอคำตอบจากเขา

"เธอไม่เป็นอะไรแล้ว"หลินหยุนพูดเบาๆ

"ฮ่าๆๆ ฉันรู้อยู่แล้ว ไม่มีเรื่องไหนที่คุณทำไม่ได้!"คาร์นอตวิลเลียมดีใจมากๆ

จิตใจที่กังวลมากๆของอีหยุ่น ในที่สุดเขาก็โล่งใจแล้ว