หลินหยุนก็แอบคำนวณพลังแรงของกระสุนปืนกลที่ออกมาจากแขนของหุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้
ตามที่เขาคิดคำนวณไว้ พลังแรงของกระสุนพวกนี้รุนแรงพอที่จะสังหารยอดฝีมือนักบู๊แดนปรมาจารย์สูงสุดได้เลย
ก็เท่ากับว่า หุ่นยนต์ชุดเกราะทหารสิบกว่าตัวนี้ เทียบเท่ากับยอดฝีมือแดนเทพจำนวนสิบคนได้เลย
“อเมริกาสามารถเป็นผู้นำโลกได้ อีกอย่างก็ไม่ค่อยได้ยินว่ามีผู้มีพลังพิเศษปรากฏตัวขึ้นเลย เห็นทีว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับพลังแรงที่เกิดจากเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าพวกนี้อย่างแน่นอน”
“ถ้าหากชุดเกราะของอเมริกาพวกนี้สามารถเตรียมให้คนสวมใส่ได้ถึงหนึ่งร้อยคนละก็ งั้นเท่ากับว่ามียอดฝีมือแดนเทพถึงหนึ่งร้อยคนเลยทีเดียว”
ยอดฝีมือแดนเทพหนึ่งร้อยคน ต่อให้หลินหยุนได้พบแล้วก็เกรงว่าคงต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกันชั่วคราวแล้ว
แต่ว่า อเมริกาคงไม่มีหุ่นยนต์ชุดเกราะมากมายขนาดนี้อย่างเห็นได้ชัด ไม่เช่นนั้นแล้ว ถ้าหากมีหุ่นยนต์ชุดเกราะทหารพวกนี้ถึงหนึ่งร้อยตัวละก็ อเมริกาก็สามารถ ครอบครองทั่วโลกได้แล้ว ถามว่าจะมีใครที่จะสามารถขัดขวางได้อีก?
แต่ว่า ตอนนี้ถึงแม้ว่าอเมริกาสามารถเรียกเสียงเชียร์จากทั่วโลกได้ก็จริง แต่ก็ยังไม่กล้าแตกหักกับคนทั้งโลก เห็นได้ชัดว่าชุดเกราะพวกนี้ของพวกเขาคงมีไม่มากเท่าไร
คาดเดาว่าสาเหตุที่เอาหุ่นยนต์ชุดเกราะสิบกว่าตัวนี้มาไว้ที่เกาหลีนั้น หลินหยุนก็พอจะนึกถึงความเป็นไปได้ประมาณหนึ่งแล้ว
เป็นเพราะว่าเกาหลีอยู่ใกล้ประเทศจีนมาก ถ้าหากซุ่มวางอาวุธนิวเคลียร์ละก็ ประเทศจีนก็คงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน
เช่นนั้นแล้วอเมริกาจะทำอย่างไรดี? งั้นก็ซุ่มวางหุ่นยนต์ชุดเกราะทหารที่มีศักยภาพเทียบเท่ากับยอดฝีมือแดนเทพพวกนี้ไว้จะดีกว่า หุ่นยนต์ชุดเกราะทหารทั้งสิบกว่าตัวนี้ ถ้าหากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆละก็ พวกมันแต่ละลำก็เทียบเท่ากับอาวุธนิวเคลียร์ในร่างคนแล้ว
ผู้บัญชาการเมื่อเห็นว่าปืนกลทั้งหลายทำอะไรหลินหยุนไม่ได้เลย จึงสั่งการอีกครั้งหนึ่งว่า “ดาบเลเซอร์!”
แขนของหุ่นยนต์ชุดเกราะทั้งสิบกว่าลำนั้นก็ส่งเสียงแก๊กๆติดต่อกัน หลังจากนั้น ปืนกล ก็หายไป ดาบเลเซอร์แสงสีฟ้าที่ยาวประมาณสองเมตรก็แกว่งไปมาจนตาลายไปหมด
“ฆ่า!”
ผู้บัญชาการสั่งการ
หุ่นยนต์ชุดเกราะทหารทั้งสิบกว่าลำนั้นต่างก็ควงดาบเลเซอร์แสงสีฟ้าฟันไปยังหลินหยุน
ดาบเลเซอร์พวกนี้แผ่ความร้อนที่น่ากลัวออกมา อากาศโดยรอบที่มันผ่านไปนั้นล้วนแต่ปรากฏร่องรอยไอความร้อนขึ้นมา
หลินหยุนหลบหลีกอยู่ท่ามกลางหุ่นยนต์ชุดเกราะทั้งสิบกว่าลำนั้น ดาบแสงเลเซอร์พวกนั้นไม่สามารถฟันถูกหลินหยุนได้เลย เมื่อตกลงบนพื้นก็ทำให้พื้นโลหะผสมที่แข็งแกร่ง ถูกหลอมละลายไปด้วย
ตามการคาดคะเนของหลินหยุนแล้ว การจู่โจมของดาบเลเซอร์พวกนี้ อย่างน้อยที่สุดก็ใกล้เคียงกับการโจมตีด้วยพลังแรงทั้งหมดของยอดฝีมือแดนเทพทีเดียว
หุ่นยนต์ชุดเกราะทหารทั้งสิบกว่าลำนี้ จะต้องไม่ให้เหลือไว้อย่างเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นแล้วต่อไปเกรงว่าจะเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงต่อประเทศจีนได้
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว หลินหยุนก็ชกหมัดไปยังหนึ่งในหุ่นยนต์ชุดเกราะนั้นไปหนึ่งที
“ท่าสยบเขา!”
โป้ง!
หลินหยุนใช้สิบแปดท่าต้าเต๋าออกมา ใช้พละกำลังไปเพียงแปดส่วนในการชกหมัดครั้งนี้ กลับทำให้หุ่นยนต์ชุดเกราะนั้นแค่ถอยหลังไปหลายเมตรเท่านั้นเอง
หุ่นยนต์ชุดเกราะที่ดูเหมือนเบาบางมากนั้น เกรงว่าน้ำหนักคงมากกว่ารถถังคันหนึ่งแล้ว
“ด้วยเทคโนโลยีในปัจจุบันของโลกใบนี้แล้ว จะต้องไม่สามารถผลิตของพวกนี้ออกมาได้อย่างแน่นอน!”
หลินหยุนแน่ใจว่า อเมริกาทางนั้นจะต้องได้รับอารยธรรมเทคโนโลยีที่ก้าวล้ำกว่าเทคโนโลยีที่มีอยู่ในโลกใบนี้อย่างแน่นอน
“หรือว่าจะเป็นยานอวกาศจากดาวเคราะห์ในจักรวาลที่มีเทคโนโลยีพวกนั้นหลงเข้ามาในโลกใบนี้?”
พวกนี้เป็นเพียงแค่ข้อสงสัยของหลินหยุนเท่านั้น ถ้าคิดอยากจะสืบหาให้แน่ชัด ก็ต้องไปที่อเมริกาด้วยตัวเองสักครั้งหนึ่งแล้ว
ผู้ช่วยหมอบอยู่ตรงมุมหนึ่งเมื่อเห็นแล้วก็ตื่นเต้นดีใจมาก
“ยอดเยี่ยมมาก สุดยอดไปเลย ของพวกนี้นี่แข็งแกร่งมากจริงๆ!”
“หัวหน้าไปเอาหุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้มาจากไหนกันแน่?”
ผู้บัญชาการสูงสุดของฐานทัพควบคุมหุ่นยนต์ชุดเกราะลำหนึ่งด้วยตัวเอง ตอนนี้ก็แสดงความดีใจออกมาเช่นกัน
“คิดไม่ถึงว่าหุ่นยนต์ชุดเกราะนี้ถึงกับมีพลังรุนแรงขนาดนี้ เสียดายที่ว่าภายในชุดเกราะนี้ ยังมีศักยภาพที่ยังไม่พัฒนาเลย ตอนนี้ที่สามารถใช้การได้ก็มีเพียงแค่ปืนกลและดาบเลเซอร์เท่านั้นเอง”
“นักบู๊ชาวจีน ยอมตายซะ!”
ผู้บัญชาการตะโกนเสียงดังอยู่ภายในหุ่นยนต์ชุดเกราะ
หลังจากที่สมาชิกหน่วยรบพิเศษสิบกว่าคนที่เหลือได้ยินดังนั้น ก็รีบบังคับให้หุ่นยนต์ชุดเกราะเริ่มโจมตีอีกรอบหนึ่ง
หลินหยุนกวาดสายตามองดูหุ่นยนต์ชุดเกราะพวกนี้ แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ต่อให้พวกแกใช้พลังแรงจากเทคโนโลยีที่ล้ำหน้ากว่าโลกใบนี้ ก็ยังคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกแกไปได้หรอก!”
“คอยดูฉันจัดการพวกแก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...