จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1074

ภายในฐานทัพทหารอเมริกานั้น ก็มีทหารทยอยบุกเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

อาวุธสงครามแต่ละชนิดก็ทยอยนำมาใช้

อาวุธสงครามที่ใช้ได้ค่อนข้างคล่องแคล่วทั้งปืนใหญ่จรวด ระเบิด ระเบิดมือเป็นต้น ต่างก็ทยอยกันออกมาหมด

แต่ว่าความเร็วของหลินหยุนรวดเร็วมาก ของพวกนี้ไม่มีทางที่จะลดความเร็วของเขาลงด้วยซ้ำไป

ระหว่างทางที่เดินผ่านนั้น ศพก็นอนตายเกลื่อนกลาดไปทั่ว เดิมทีหลินหยุนก็ไม่ได้ชอบหน้าอเมริกันเท่าไหร่นัก การลงมือก็ย่อมไม่ปรานีอย่างแน่นอน

ในไม่ช้า ทหารอเมริกันพวกนี้ก็ถูกหลินหยุนสังหารจนหวาดกลัวไปหมด

“ปีศาจ เขาก็คือปีศาจ!”

“โอ้ไม่นะ เขาไม่ใช่คน นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!”

“เป็นไปได้ยังไงที่คนจะสู้กับปีศาจได้ ฉันจะไปแล้ว ฉันรักเมียของฉัน!”

“ไม่ ให้ตายเถอะ แกหนีทหารได้ยังไง? ไร้ยางอาย! เอาเถอะ แม่ของฉันก็ยังรอฉันอยู่ที่บ้านเลย ฉันไม่อยากจะตายอยู่ที่นี่ ฉันก็ไปก่อนล่ะ!”

ในไม่ช้า พวกทหารอเมริกาก็ถูกโจมตีแตกกระเจิงกันไปหมด

ผู้บัญชาการของพวกเขาเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ถึงแม้ได้พยายามห้ามปรามแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ผลเลย

เป็นไปได้ยังไงที่คนจะสู้กับปีศาจได้?

มองดูพวกทหารที่พ่ายแพ้อย่างยับเยิน ผู้บัญชาการจึงออกคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือกว่า “ไปขับรถถังที่ใหม่ล่าสุดมาขวางเขาไว้ หลังจากนั้นก็ใช้ขีปนาวุธอากาศสู่พื้นมาจัดการกับเขาเลย!”

“ครับท่าน!”

จากนั้นรถถังใหม่ล่าสุดก็เรียงแถวหน้ากระดานหน้ามาขวางอยู่ตรงหน้าหลินหยุน

บนท้องฟ้าก็มีเครื่องบินรบบินวนเวียนอยู่รอบๆ

ก็เหมือนกับกำลังทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่ในสนามรบ

แต่ว่า พวกนี้เพียงแค่จะมาจัดการกับคนเพียงคนเดียว ชาวจีนคนหนึ่งที่มีชื่อว่าหลินชางฉองเท่านั้นเอง

“ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่เห็นกับตาตัวเองละก็ พวกเขาจะต้องคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว ถึงกับใช้ของพวกนี้มาต่อสู้กับคนเพียงคนเดียว!”

ผู้บัญชาการทหารชาวอเมริกาตบศีรษะเบาๆ แล้วพูดเยาะเย้ยตัวเอง

“หัวหน้าครับ คุณดูสิว่าเขากำลังทำอะไรอยู่!”

“โอสวรรค์ เขาถึงกับชกหมัดไปยังรถถังคันหนึ่งจนกระเด็นลอยออกไปเลย!”

“หัวหน้าครับ ผมรู้สึกว่าผมกำลังอยู่ในความฝัน!” ผู้ช่วยผู้บัญชาการพูดด้วยสีหน้ามึนงง

ผู้บัญชาการยิ่งรู้สึกงงงวยกว่าเขาอีก เพราะว่าตอนนี้หลินหยุนไม่เพียงแต่ชกรถถังเท่านั้น แต่ยังโจมตีเครื่องบินบนท้องฟ้าอีกด้วย

เครื่องบินรบที่บินต่ำพวกนั้น ก็ถูกดาบเฮ่าเทียนพร้อมด้วยลำแสงสีแดงฟาดฟันจนร่วงตกลงมาพร้อมกับควันดำโขมง พวกนักบินต่างก็รีบกระโดดร่มฉุกเฉินหนีตายทันที

“นั่นคืออะไรอีกล่ะ?” ผู้บัญชาการสีหน้าสงสัย “หรือว่าเขามีขีปนาวุธอากาศสู่พื้นติดตัวตลอดเหรอยังไง?”

“ไม่งั้นแล้วเขาจะยิงเครื่องบินรบร่วงลงมาได้ยังไง?”

ผู้ช่วยตะโกนเสียงดังว่า “โอ้สวรรค์! นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ หัวหน้าครับ ผมคิดว่าพวกเราควรจะถอยดีกว่านะ พวกเราจะไปรบชนะปีศาจได้ยังไงกัน!”

ผู้บัญชาการด่าทอด้วยความโกรธว่า “นี่ต้องโทษทายาทสืบราชบัลลังก์เกาหลีที่สมควรตายคนนั้น เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนพาสัตว์ประหลาดตัวนี้เข้ามาให้พวกเรา!”

ผู้ช่วยถามว่า “งั้นหัวหน้าคิดจะจัดการยังไงดีล่ะ หรือไม่พวกเราส่งตัวเขาออกไปดีไหม?”

ผู้บัญชาการตะคอกด้วยความโกรธว่า “ไม่ได้ ทำอย่างนั้นก็จะทำให้เจ้าเด็กชาวจีนคนนั้นคิดว่าพวกเรากลัวเขาแล้วล่ะสิ?”

ผู้ช่วยเบ้ปากแล้วพูดว่า “หัวหน้าครับ ตอนนี้พวกเราก็กลัวแล้วเหมือนกัน !”

“ถ้าพวกเรายังไม่หยุดละก็ เกรงว่าเขาคนเดียวก็สามารถถล่มฐานทัพพวกเราจนราบคาบได้เลย!”

ผู้บัญชาการขมวดคิ้ว มองดูเงาร่างที่คล้ายปีศาจท่ามกลางดงกระสุนคนนั้น พูดด้วยสีหน้า จนหนทางว่า “ต่อให้เขาถล่มฐานทัพจนราบคาบก็ตาม พวกเราก็จะต้องสู้ให้ถึงที่สุด ไม่งั้นถ้ากลับไปแล้วก็จะต้องรับโทษทางวินัยทหารอยู่ดี!”

“ไปเอาอาวุธที่ใช้ได้ทั้งหมดออกมาให้หมด ขอเพียงสามารถฆ่าเขาได้ จะไม่เสียดาย ทุกอย่างเลย!”

ภายในฐานทัพทั้งหมด ขีปนาวุธก็บินว่อนกระจายไปทั่ว แม้แต่ทหารอเมริกาบางส่วนเองก็ยังถูกระเบิดตายไปด้วย

ทหารที่กำลังทำการสู้รบอยู่พวกนั้นก็ด่าทอว่า “แม้งเอ๊ย พวกเขาตาบอดหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรายังอยู่ที่นี่!”

“ให้ตายเถอะ พวกเราถูกทอดทิ้งแล้ว!”

“งั้นพวกเราจะต้องมาสู้กับปีศาจตัวนั้นอีกทำไมกัน แม้งเอ๊ย!”

พวกทหารที่ได้รับคำสั่งไปโจมตีหลินหยุนพวกนั้นต่างก็ด่าทอด้วยความโกรธ หลังจากนั้นก็หนีไปด้วยความโกรธแค้น