จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 108

บทที่ 107 ที่แท้นี่ก็คือคนหนุนหลังของแก

"ไม่รู้ว่าเด็กนี่เป็นลูกบ้านไหนกันล่ะ? ถึงกับทำให้เติ้งเจียหลุนขุ่นเคืองใจได้ขนาดนี้ นับว่าโชคร้ายเข้าแล้วล่ะนะ!"

หลายคนมองไปที่หลินหยุนด้วยแววตาเห็นใจ แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครสักคนที่ลุกขึ้นมาพูดเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้หลินหยุน

ธรรมชาติของมนุษย์ต่างก็เป็นเช่นนี้ ส่วนใหญ่ก็แค่คอยโห่ร้องเป็นกองเชียร์อยู่ข้างหลัง ถ้าคิดจะให้เขาลงสนามรบจริง ๆ เขาก็จะหงอยเป็นหมาป่วยไปในทันที

อีหลิงยืนขวางอยู่ตรงหน้าหลินหยุน แล้วตะโกนใส่เติ้งเจียหลุนเสียงดังอีกครั้งว่า "นายห้ามแตะต้องเขา!"

ครั้งนี้ หลินหยุนเป็นฝ่ายดึงอีหลิงไปข้างหลังเขาเบา ๆ ยกยิ้มพลางพูดว่า "วางใจเถอะ แค่พวกปลายแถวไม่กี่คน ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"

"ลุย!" หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยออกคำสั่งเสียงหนึ่ง เจ้าหน้าที่ทั้งหมดก็ลงมือทันที

แต่ว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดา ๆ เหล่านี้ ไหนเลยจะอาจเอื้อมเป็นคู่มือให้หลินหยุนได้? เพียงไม่นาน ก็ถูกหลินหยุนซัดลงไปนอนกองกับพื้นจนหมด

อีหลิงหลับตาลงอย่างรู้สึกจนใจไม่น้อย สุดท้ายสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ หลินหยุนลงไม้ลงมือเข้าแล้วจริงๆ

เติ้งเจียหลุนมองหลินหยุนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "ไอ้หนู มิน่าล่ะแกถึงได้หยิ่งผยองต่อหน้าฉันถึงอย่างนี้ ที่แท้ก็พอมีฝีมือต่อยตีอยู่บ้างนี่เอง!"

“นี่คงเป็นความแข็งแกร่งทั้งหมดที่แกมีแล้วล่ะสิท่า!”

สีหน้าเติ้งเจียหลุนดูเหลาะแหละไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้ว "น่าเสียดายนะ ที่ตอนนี้ไม่ใช่สมัยโบราณ ต่อให้แกต่อยตีเก่งสักแค่ไหน ยังจะหยุดกระสุนได้มั้ยล่ะวะ?"

"ความแข็งแกร่งของแกมันไร้ประโยชน์สิ้นดี!" เติ้งเจียหลุนหัวเราะฮ่าฮ่าดังลั่น ปากก็ผรุสวาทวาจาหยาบคายออกมาตรงๆแล้ว

"พวกแกน่ะมานี่ซิ! มาโยนมันออกไปเดี๋ยวนี้!" เติ้งเจียหลุนพูดกับบอดี้การ์ดในชุดสูทคนกลุ่มนี้ แข็งแกร่งกว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มเมื่อกี้เป็นสิบเท่า

ในเวลานั้นเอง เสียงอันเย็นชาของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ใครกันที่กล้ามาก่อเรื่องที่นี่!”

ทุกคนพากันหันกลับไปมอง ใบหน้าของหยุนเยว่ยามนี้เย็นชาราวกับน้ำแข็ง เธอพาลูกน้องที่มีฝีมือระดับสูงซึ่งดูแลงานประมูลครั้งนี้ ก้าวเดินอาดๆเข้ามา

หลี่เหยนแทบจะปรบมือร้องชมว่าดีออกมาอยู่แล้ว พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "หยุนจินไชออกมาแล้ว เติ้งเจียหลุนมีตระกูลเติ้งแห่งซีไห่หนุนหลัง ต่อให้เป็นควีนจินก็ยังต้องไว้หน้าให้สักหลายส่วน"

“แต่หลินหยุนกำลังจะโชคร้ายแล้วล่ะ ถึงกับกล้าก่อเรื่องในสถานที่จัดงานของควีนจิน ก็เท่ากับตบหน้าควีนจินชัดๆ หยุนจินไซไม่มีทางปล่อยให้เขาลอยนวลไปได้ง่ายๆแน่!”

หลี่เหยนกับจ้าวกังยิ้มยินดีในความโชคร้ายของคนอื่น จับตารอชมละครเรื่องสนุกของหลินหยุน

สีหน้าเซี่ยหยู่เวยไม่เปลี่ยน แต่ปรากฏแววคาดหวังรอคอยขึ้นในดวงตาอันงดงามคู่นั้นของเธอ "หลินหยุน ครั้งนี้แหละ มันถีงเวลาเปิดโปงการปลอมตัวแบบหน้าด้านๆ ของนาย ให้นายต้องเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาซะที!”

เมื่ออีหลิงเห็นหยุนเยว่ ในใจก็พลันหนักอึ้งลงทันที พูดกับหลินหยุนอย่างกังวลว่า "แย่แล้ว !หลินหยุน อีกเดี๋ยวให้นายบอกไปนะว่า ฉันกับเติ้งเจียหลุนเกิดเรื่องขัดแย้งกัน โยนความรับผิดชอบทั้งหมดมาไว้ที่ฉันก็พอ ได้ยินแล้วใช่ไหม?"

หลินหยุนหันไปมองอีหลิง เธอยังคงเป็นคนใจดีมีเมตตาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

"วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก ทำตามที่ฉันบอกนะ จำไว้ให้ดี!" อีหลิงกำชับอีกครั้งด้วยความรู้สึกไม่วางใจ

"อือ" หลินหยุนขานรับ

บรรดาผู้ที่เข้าร่วมการประมูล ต่างก็เข้ามาทักทายหยุนเยว่ทีละคน

“สวัสดีหยุนจินไซ!”

“ หยุนจินไซ!”

ทุกที่ที่หยุนเยว่เดินผ่าน แต่ละคนต่างก็ก้มหัวลงเพื่อแสดงความเคารพต่อควีนจิน

ใบหน้าของหยุนเยว่เย็นชา เธอกำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัด ทำเพียงพยักหน้าน้อยๆที่ถือว่าเป็นการตอบรับคำทักทาย

แน่นอนว่าทุกคนต่างก็รู้ ว่าทำไมหยุนเยว่ถึงโกรธขนาดนี้ แววตาที่จ้องมองไปทางหลินหยุนล้วนเต็มไปด้วยความสงสารเวทนา

"เจ้าหนูนี่กำลังจะโชคร้ายแล้ว!"

แม้ว่าควีนจินจะเป็นผู้หญิง แต่เธอไม่ใช่คนใจดีมีเมตตาอะไร ไม่อย่างนั้น เธอจะสามารถควบคุมคนมากมาย ให้อยู่ภายใต้คำสั่งของเธอได้ยังไงกันล่ะ

ขนาดคนอย่างเจี่ยงสงนั่นยังต้องยอมเชื่อฟังอยู่ในโอวาท คนดีที่ไหนจะทำอย่างนั้นได้กันล่ะ?