จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1117

ประธานาธิบดีหน้าถอดสีทันที “ความหมายของท่านก็คือ เมื่อไรที่ค่ายกลพังทลายลงมาประตูเซียนก็จะต้องเปิดออกอย่างสิ้นเชิงเหรอ?”

โม่เฉินพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง! เมื่อไหร่ที่คนในประตูเซียนเดินออกมาได้แล้ว งั้นทั่วทั้งโลกจะเปลี่ยนแปลงไปยังไงนั้น ไม่มีใครสามารถนึกภาพออกได้เลย! แม้แต่จะต้องถูกทำลายจนหมดสิ้นก็เป็นเรื่องปกติ”

คำพูดของโม่เฉินทำให้ประธานาธิบดีที่สุขุมเยือกเย็นมาโดยตลอดนั้น ก็เกิดความรู้สึกว้าวุ่นขึ้นในใจแล้ว

สูดลมหายใจลึกๆเข้าไป พยายามทำให้ตัวเองเยือกเย็นที่สุด

ประธานาธิบดีถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “ท่านครับ งั้นที่ท่านมาหาฉันวันนี้มีจุดประสงค์อะไรเหรอ?”

โม่เฉินพูดว่า “เหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะหลินหยุนคนเดียว ตอนนี้ก็มีเพียงหลินหยุนเท่านั้นที่มีความสามารถในการแก้ไขได้!”

“ที่ผมมาหาประธานาธิบดีคราวนี้ ก็เพื่อขอให้ประธานาธิบดีช่วยให้หลินหยุนรีบออกจากการเก็บตัวให้เร็วที่สุด!”

“แล้วไปที่โลกบู๊โบราณ เพื่อทำการยึดตราประทับของค่ายกลให้มั่นคงขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!”

ประธานาธิบดีรีบพูดว่า “แต่ว่า หลังจากที่หลินหยุนกลับมาจากอเมริกาแล้ว ก็เข้าไปเก็บตัวแล้ว!”

โม่เฉินพูดว่า “ประเด็นนี้ผมทราบดีครับ ในช่วงเวลานี้ สำนักโม่เหมินของเราจะพยายามยึดค่ายกลให้มั่นคงอย่างสุดกำลัง ผมก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน จำเป็นจะต้องรีบกลับเข้าไปในโลกบู๊โบราณแล้ว”

“ดังนั้น ถ้าเมื่อไหร่ที่หลินหยุนสิ้นสุดการเก็บตัวแล้ว รบกวนประธานาธิบดีรีบส่งข่าวนี้ให้หลินหยุนรู้ด้วยนะครับ!”

ประธานาธิบดีรีบพยักหน้า “ได้! คำพูดของท่าน ฉันจดจำไว้แล้ว! ขอเพียงให้หลินหยุนเสร็จจากการเก็บตัวแล้ว ฉันก็จะรีบส่งข่าวบอกเรื่องนี้กับเขาโดยด่วนเลย!”

โม่เฉินก็โค้งคำนับอีกครั้งหนึ่ง “ขอฝากด้วยนะครับ!”

พอสิ้นเสียง เงาร่างของโม่เฉินก็หายไปจากที่เดิมแล้ว

ประธานาธิบดีก็รู้สึกตกตะลึง รีบตะโกนด้วยเสียงเข้มว่า “เด็กๆ รีบแจ้งให้ท่านหงมาพบฉันด่วน!”

……

โลกบู๊โบราณ

บริเวณเขาคุนชาง

โม่เฉินก็รีบกลับมาอย่างรวดเร็ว

เพราะว่ามีกำลังเสริมจากคนของสำนักโม่เหมินมาช่วย ในที่สุดค่ายกลสี่พิทักษ์ก็สามารถมั่นคงขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

แต่ก็ยังไม่มั่นคงแข็งแรงเหมือนเดิม

มีคนของโลกบู๊โบราณพูดด้วยสีหน้าที่ดุร้ายว่า “ฮื่อ! เป็นเพราะหลินชางฉองนั่นคนเดียวเลย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขาบุกเข้ามาอาละวาดในโลกบู๊โบราณเรา แล้วเข่นฆ่าผู้คนจำนวนมากมายเช่นนั้น ไฉนเลยค่ายกลสี่พิทักษ์นี้จะกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”

ชายชราตระกูลหวางที่เหลืออีกคนหนึ่งก็พูดด้วยเสียงโกรธว่า “ถูกต้อง! ทุกอย่างเป็นเพราะว่าฝีมือของหลินชางฉองที่ประทานมาให้ทั้งนั้นเลย!”

“ฉันว่าหากไม่สามารถที่จะรักษาไว้ได้จริงๆละก็ ปล่อยให้ค่ายกลนี้พังทลายลงมาก็แล้วกัน! ต่อให้ต้องตาย งั้นก็ตายด้วยกันทุกคนเลย!”

โม่เฉินเปิดปากพูดว่า “ทุกท่านอย่าได้พูดเช่นนั้นอีกจะดีกว่านะ!”

“ประตูเซียนจำเป็นจะต้องประทับตราสกัดกั้นเอาไว้!”

“เมื่อไหร่ที่ประตูเซียนเปิดออก ผู้คนทั่วโลกก็จะกลายเป็นมดตัวเล็กตัวน้อยกันไปหมด!”

“จะต้องไม่ให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นได้เป็นอันขาด!”

ในเวลานี้เอง ตราประทับก็เกิดสั่นคลอนอย่างรุนแรงขึ้นมาอีก

ทุกคนก็รีบเงียบปาก แล้วต่างก็รวบรวมสมาธิในการฝึกฝนบำเพ็ญเพียร เพื่อพยุงไว้ให้มั่นคงอย่างถึงที่สุด

ในเวลานี้เอง ทางหุบเขาที่ไม่ห่างไกลจากเขาคุนชางมากนัก

มีเงาร่างของชายหนุ่มสองคนแทรกตัวจากรอยแตกร้าวที่คับแคบออกมาได้

มองดูสิ่งแวดล้อมบริเวณรอบๆที่ไม่คุ้นเคย มองดูท้องฟ้าสีครามที่อยู่เหนือศีรษะ ทั้งสองคนต่างก็มองหน้ากันและกัน และต่างมองเห็นสีหน้าแววตาที่ตื่นเต้นอย่างเหลือล้นของอีกฝ่ายหนึ่ง

ถ้าหากตอนนี้มีผู้บำเพ็ญเพียรได้เห็นสองคนนี้ละก็ จะต้องเกิดการอาการช็อกอย่างแน่นอน

เพราะว่ากลิ่นอายที่มองไม่เห็นที่ปลดปล่อยออกจากร่างของคนทั้งสองนั้น เป็นที่น่าสะพรึงกลัวสุดขีดเลยทีเดียว

หลังจากที่มองตากันแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองคนก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาทันที

ผู้ชายที่สวมชุดยาวสีม่วงตะโกนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พี่เจียง คิดไม่ถึงจริงๆว่า พวกเราสองคนถึงกับมีบุญวาสนาที่สูงส่งขนาดนี้ ถึงกับได้พบรอยแตกในช่องว่างนี้โดยบังเอิญเข้า!”

ส่วนชายชุดยาวสีเขียวอีกคนหนึ่งพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง! โลกเซียนเราเคยมีตำนานร่ำลือมาเมื่อหลายพันปีก่อนแล้ว ความหายนะจวนจะมาถึงแล้ว พวกบรรพบุรุษของพวกเราได้ประทับตราสกัดกั้นคนรุ่นหลังอย่างพวกเราไว้ในโลกเซียนเล็กๆใบนี้”

“คิดไม่ถึงจริงๆเลย คำร่ำลือในตำนานนี้ถึงกับเป็นจริงแล้ว!”

“แต่ว่า.......ทำไมชี่ทิพย์นอกโลกนี้ถึงได้เบาบางเช่นนี้? มิหนำซ้ำยังรู้สึกว่าแทบจะไม่มีชี่ทิพย์เหลืออยู่เลย!”