จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1116

โลกทั้งใบก็สงบนิ่งลงทันที

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว

ร่างของเอดัวร์โดสั่นไปทั้งตัว เงยหน้าขึ้นมองหลินหยุนด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อ

ในลำคอของเขาเกร็งไปหมด พยายามออกแรงพูดอย่างสุดแรงว่า “หลินชางฉอง อเมริกาเรา.........ขอยอมแพ้คุณแล้ว!”

ดูเหมือนว่าเขาใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่ในการพูดคำพูดนี้ออกมา

น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสิ้นหวังอย่างสุดแสน

นี่ไม่ใช่เพียงแค่ความสิ้นหวังของตัวเขาเองเท่านั้น ยังหมายถึงอเมริกาทั้งประเทศอีกด้วย

หลังจากที่เขาพูดประโยคสุดท้ายออกมาอย่างยากลำบากนั้น ผู้คนทั้งโลกต่างก็รู้สึกสะดุ้งสุดตัว!

พลเองห้าดาวที่ลึกลับที่สุดของอเมริกา

ไพ่ใบสุดท้ายของอเมริกา

ในนาทีนี้กลับพังทลายลงมาแล้ว!

กะทันหันเกินไปเหรอ?

ไม่!

ไม่กะทันหันเกินไปเลยแม้แต่นิดเดียว

เสี้ยววินาทีที่หลินชางฉองเดินออกมาจากท่ามกลางพลังแรงที่เกิดจากระเบิดโปรตอนฟิชชั่น

วินาทีที่หลินชางฉองเหยียบถล่มทำเนียบศักดิ์สิทธิ์ของอเมริกา

ความจริงแล้วคนส่วนใหญ่ก็ได้คาดเดาผลของมันต้องเป็นเช่นนี้แล้ว

แต่ว่า

เมื่อวินาทีนี้มาถึงจริงๆแล้ว

ก็ยังคงรู้สึกว่ากะทันหันเกินไป

แต่นี่เป็นถึงอเมริกาเชียวนะ!

นี่เป็นถึงชนเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้เลย!

วินาทีนี้ กลับยอมแพ้ให้กับผู้บำเพ็ญเซียนโลกตะวันออกคนหนึ่งแล้ว!

เอดัวร์โดมองไปยังหลินหยุนแล้ว พูดอีกครั้งหนึ่งว่า “หลินชางฉอง หวังว่าคุณสามารถหยุดเข่นฆ่าชาวอเมริกาเราได้! อเมริกาเราขอยอมแพ้ให้กับคุณแล้ว!”

หลินหยุนสีหน้าไร้ความรู้สึก พูดอย่างเรียบๆว่า “ยังไม่พอ!”

เอดัวร์โดอึ้งไปสักพัก แล้วรีบพูดขึ้นว่า “อเมริกาเราจะขอสละตำแหน่งลูกพี่ใหญ่ของโลกใบนี้! สละสิทธิ์ในการเป็นผู้นำทั่วโลกทั้งหมด!”

หลินหยุนพูดอย่างเย็นชาว่า “ก็ยังไม่พอ!”

เอดัวร์โดกลับสูดหายใจเข้าแรง แล้วเอ่ยปากพูดอย่างยากลำบากว่า “คุณ......คุณคิดจะเอาซากอารยธรรมชาวเผ่ามายาของอเมริกาเราเหรอ?”

เอดัวร์โดยิ้มเจื่อนๆ พยักหน้าแล้วพูดเยาะเย้ยตัวเองว่า “ใช่สิ ตราบใดที่อเมริกาเรายังคงครอบครองซากอารยธรรมชาวเผ่ามายาอยู่ละก็ แล้วจะให้คนอื่นวางใจได้ยังไงกัน........”

“ได้! ฉัน เอดัวร์โด พลเอกห้าดาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว ตอนนี้ขอสัญญากับท่าน”

“จะเปิดเผยซากอารยธรรมชาวเผ่ามายาออกมา ก่อตั้งสันนิบาตสากลขึ้น สำหรับการพัฒนาซากอารยธรรมชาวเผ่ามายานั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอมอบให้สันติบาตสากลเป็นผู้ดำเนินการแต่เพียงฝ่ายเดียว!”

ขณะที่เอดัวร์โดพูดแต่ละคำออกมานั้น ราวกับเลือดกำลังไหลหยดอยู่ในใจ

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้แล้ว หลินหยุนจึงพูดอย่างเรียบๆว่า “อย่างนี้ก็ดีที่สุดแล้ว!”

พูดจบก็ไม่มองหน้าเอดัวร์โดอีก

หันหลังกลับแล้วเดินไปหาหวางซูเฟินและฉินหลัน

หลินหยุนพูดด้วยเสียงอบอุ่นว่า “แม่ครับ พี่ฉินหลัน พวกเราไปกันเถอะ ผมจะพาพวกคุณกลับบ้าน!”

หวางซูเฟินตื้นตันจนพยักหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน เข้าไปสวมกอดหลินหยุนแล้วพูดว่า “ดี กลับบ้านกัน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

หลินหยุนมือข้างหนึ่งกุมมือหวางซูเฟินเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งก็จับมือฉินหลันไว้

แล้วพาทั้งสองคนเหาะเหินเดินอากาศ หายตัวไปท่ามกลางอากาศ

วินาทีนี้ ทั่วทั้งโลกก็ยังคงเงียบสงบอยู่

แต่ว่าประเทศจีนกำลังครึกครื้น!

ปวงชนชาวจีนทั้งประเทศต่างก็โห่ร้องฉลองชัยด้วยความยินดี!

ท้องฟ้าบนโลกใบนี้ เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ส่วนหลินหยุนกลับไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากที่พาแม่และพี่ฉินหลันกลับมาถึงประเทศจีน พร้อมทั้งจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว คนใกล้ชิดที่เกี่ยวข้องกับหลินหยุนทั้งหมดต่างก็มารวมกันที่ชางฉองกรุ๊ป

สายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

หลินหยุนย่อมต้องดูออกอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

หลังจากที่ส่งแขกจำนวนไม่น้อยกลับไปแล้ว หลินหยุนก็พูดกับหวางซูเฟินว่า “แม่ครับ พี่ฉินหลัน วางใจเถอะครับ หลังจากผ่านพ้นเรื่องราวคราวนี้ไปแล้ว จะไม่มีใครกล้าที่จะลงมือกับพวกคุณอีกแล้วล่ะ!”

หวางซูเฟินสีหน้าสบายใจ และรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ว่าก็ยังคงพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “เสี่ยวหยุน ลูกไม่เป็นอะไรจริงเหรอ?”

หลินหยุนพูดว่า “ไม่เป็นไร ก็แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง! ตอนนี้ผมก็จะกลับไปที่ทะเลสาบเยว่หยา แล้วจะเก็บตัวฝึกฝนอีกสักระยะหนึ่ง!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้แล้ว หวางซูเฟินก็รีบพูดว่า “งั้นก็ดีแล้ว ลูกก็รีบกลับไปเก็บตัวเถอะ จะได้รักษาบาดแผลให้หายไวๆด้วย!”

หลินหยุนยิ้มพลางพยักหน้า แล้วหันไปมองฉินหลัน “พี่ฉินหลัน งั้นผมไปก่อนนะครับ!”

ฉินหลันก็พูดตอบรับ แต่ก็ถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยว่า “เสี่ยวหยุนบาดแผลของคุณไม่รุนแรงใช่ไหม?”